Inazuma Eleven overdrive Seizoen 1

Aflevering 19- Shane wordt wakker

Het was een rustige ochtend op het complex van Lake Valley Jr. High. De zon was nog maar net op, en de dauw op het gras glinsterde in het zachte licht. Shane Dark slenterde over het terrein, zijn handen in zijn zakken gestoken. Hij had zich de afgelopen weken steeds meer geïsoleerd gevoeld van zijn teamgenoten en de teleurstelling van de coach hing als een donkere wolk boven hem.

Zijn gedachten werden abrupt onderbroken door het trillen van zijn telefoon. Hij haalde hem tevoorschijn en zag de naam van zijn opa, Ray Dark, op het scherm oplichten. Zijn hart sloeg een slag over. Hij nam snel op en probeerde beleefd te klinken. "Hallo, opa."

Aan de andere kant van de lijn bleef het even stil. Toen klonk een ijskoude en kille stem: "Ik ben zeer teleurgesteld in je."

Voordat Shane kon reageren, hoorde hij de doffe toon die aangaf dat het gesprek was beëindigd. Hij staarde ongelovig naar zijn telefoon, zijn hand begon te trillen. De woorden van zijn opa echoden in zijn hoofd, vermengd met de herinneringen aan talloze kritiek en hoge verwachtingen. De grond leek onder zijn voeten weg te zakken en hij voelde een golf van wanhoop over zich heen spoelen. Hij zakte door zijn knieën en begroef zijn gezicht in zijn handen, de tranen stroomden over zijn wangen. Alles wat hij had opgebouwd leek plotseling zinloos. Shane was mentaal ingestort.

Toen het team van Lake Valley Jr. High later op de ochtend terugkeerde van hun training zagen ze Shane in de kleedkamer zitten met zijn hoofd gebogen in zijn handen. Zijn ogen staarden leeg voor zich uit.

Ruben liep naar hem toe en legde voorzichtig een hand op Shane's schouder. "Shane, wat is er aan de hand?" vroeg hij bezorgd.

Shane reageerde niet. Hij stond op, zijn ogen nog steeds leeg en zonder een woord te zeggen, liep hij langzaam de kleedkamer uit. De deur viel met een zachte klik achter hem dicht.

Verbaasd en bezorgd verzamelden de teamleden zich rond Ruben. Miley keek naar de deur waar Shane net doorheen was gegaan. "Wat is er met hem aan de hand?" vroeg ze.

"Geen idee," antwoordde Ruben, zijn wenkbrauwen gefronst. "Hij zei geen woord, gewoon die lege blik in zijn ogen."

Daniel, die naast Ruben stond, schudde zijn hoofd. "Misschien heeft het iets te maken met dat telefoontje. Ik zag hem eerder vandaag met zijn telefoon, en hij zag er toen al niet best uit."

Jay haalde zijn schouders op. "Maar waarom zou dat hem zo van slag maken? Shane is altijd zo... onverschillig en arrogant. Wat kan zijn die persoon gezegd hebben dat hem zo raakte?"

"Misschien iets ergs," zei Milo zachtjes. "Iedereen weet dat hij veel druk van zijn opa voelt misschien was die het."

Robin keek naar de grond en zuchtte. "Het is moeilijk om medelijden met hem te hebben, gezien hoe hij ons altijd behandelt. Hij is zo respectloos."

"Ja, maar misschien is dat juist het probleem," voegde Gio toe. "Misschien komt al die arrogantie en disrespect voort uit iets diepers. We hebben nooit echt geprobeerd om hem te begrijpen."

Dora Smith knikte. "Ik heb wel eens gehoord dat mensen die zich zo gedragen, vaak zelf veel pijn hebben. Misschien is dit zijn manier om daarmee om te gaan."

De groep viel even stil, nadenkend over deze woorden. Heath, die het gesprek had gehoord, stapte naar voren en keek zijn team aan. "Luister jongens, ik weet dat Shane niet altijd makkelijk is. Maar als team moeten we elkaar steunen, vooral als iemand het moeilijk heeft. We moeten proberen om hem te begrijpen en te helpen, zelfs als het niet eenvoudig is."

Frank, die meestal stil was, sprak nu. "Misschien moeten we hem gewoon de ruimte geven en laten weten dat we er voor hem zijn als hij klaar is om te praten."