KARA AİLESİ / Açık Yaralar

20.Bölüm🖤🦋

Düzenlendi~cringe ve kötü yazdığım yerleri kitabın akışını bozmadan düzenledim rahatça okuyabilirsiniz

Selamm

Lütfen başlamadan önce oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın.Sınırı geçmek icin sayılarla veya 'yorum' , 'yb' diyerek yapacaksanız lütfen yorum yapmayın.

Neyse başlayalım, umarım beğenirsiniz.

SINIR:60 OY 30 YORUM

******

"Anne vallaha doydum, canım birşey çekmiyor.Lütfen dur artık,patlayacağım." Dedim bıkkınlıkla.Çok yorulmuştum ve uyumak istiyordum.Gerçi hep uyuyordum ama abim bunun sorun olmadığını söylemişti.Uyumam gerekiyormuş zaten.

Sıkıldığım için uykum gelmesine rağmen uyanık kalmak istemiştim ama şimdi herkes beni pişman etmek için and içmişti resmen.Herkes bir yandan sarılmaya, konuşmaya ve beni mutlu etmeye çalışıyordu ama ciddi anlamda yorulmuştum.Evet o kadar gülmüş ve mutlu olmuştum ki gülmekten ve mutluluktan yorulmuştum.

"Hadi,son kaşık kızım.Lütfen kırma beni." Kafamı salladım ve bıkkınlıkla önümdeki dolu çorba kaşığını ağzıma alıp zorla yuttum.

"Yeter bu kadar değil mi anneciğim? Patlayacağım artık.Yoruldum, biraz uyusam iyi olur." Dedim ve annemin elini öptüm gülümseyerek.

"Uyu kızım,uyu da bir an önce iyileş." Kafamı salladım gülümseyerek annemde saçımı okşayıp yastığımı düzeltti.Hiçbiryerimi oynatmamaya çalışarak uzanmaya çalıştım.Ani hareketler yapınca ameliyat yerim ağrıyordu,dikkatli olmaya çalışıyordum bu yüzden.

"Oğuz sıçarım ağzına indir çikolatamı!" Diye bağırdı odanın bir köşesinde çikolata yiyen Adal.Elindeki biraz su dolu şişeyi odanın diğer ucundaki Oğuz'a fırlatmaya çalıştı ama şişe yarı yolda yere düştü.

Adal'ın yaptığı işten ne beklenirdi ki zaten? Bacaklarımın üzerine düşmüştü ama acımamıştı.Hissetmemiştim bile.

HİSSETMEMİŞTİM!

Adal hemen gelip yanağımı öpüp özür dilerken ben bacaklarımın üzerindeki battaniyeyi kaldırmış bacaklarımı oynatmaya çalışıyordum.Olmuyordu!

"Anne!Baba!" Diye bağırdım korkuyla.Benim için kahve almaya gitmiş annem yeni gelmişti ve babamda koltukta oturmuş Demir'in kafasına vurup birşeyler söylüyordu.

Benim bağırmamla herkes yaptığı işi bırakmış ve endişeyle bana dönmüştü.

"Bacaklarımı oynatamıyorum!" Diye korkuyla bağırdım.

Herkes şok ile bana dönerken Oğuz koşup Aral abimi çağırmıştı

"Aral,bak hemen.Kızıma ne oldu?" Dedi endişeyle babam.

"Oğlum, kızım iyi olacak mı?" Dedi annem elimi tutarak.

Gözlerim dolmuştu benimde.Kolay kolay ağlamazdım normalde ama herşey üst üste gelmişti.Yürüyememeyide kaldıramazdım.Almam gereken bir intikam,yerine getirmem gereken bir sözüm vardı.

Aral abim gülümseyerek geldi ve saçlarımın üzerine bir öpücük kondurdu.

"Abi konuşsana?İyi olacak değil mi ikizim?" Dedi ikizim endişeyle.

"Merak etmeyin, gayet iyisin güzelim.Normal birşey bu,zorlu bir ameliyattan çıktın ve haftalardır hiç hareket etmeden uyuyorsun.1-2 hafta boyunca bacaklarını kullanamayacaksın.Ama eğer ilaçlarını düzenli alır ve sağlıklı beslenirsen tamamen iyileşeceksin." Dedi abim gülümseyerek.Herkes derin bir nefes alıp verdi.İyileşecektim demek.