Acılarım mıy dı, o el sallayarak ayrılan tren garından.
Nasıl bir tebessümdü yüzümde ki,
Nasıl bir şenlik yeri hafifleyen yüreğim.
Güzel , iyi olana, kavuştum sanki.
Şimdi yüzümde o tebessümüm, koştura koştura ayrılıyorum o gardan.
Yanlız değilim ,
en saf halim yanımda,
eteklerim zil çalıyor,
kafamın içinde bir keman sesi.
Uçuşan notalar,
acıktım sanki,
ama daha demin bulutlardan bir kaç parça yedim...
Elimde pembe bir uçurtma, gökyüzünden bulut çalıcak bana.
Komik bir fıkra gibi olan kafamın içinde ,
keman sesi sustu bir an..
Uçurtmam kaçtı,
eteğimin zilleri düştü,
şenliği sel bastı,
yüzüm düştü,
tebessümüm soldu ve
ben o tren garına hiç gitmedim.
Burdayım.
evimin salonunda.
Acılarım el sallıyor bana...
.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
"BULUTTAN KALPLER" TAMAMLANDI.
PoetryYazmayı sever bir kişiliğim. Bu yüzden burdayım . Ben yazıyım sen oku ve satırlarımda kendini bul. Şiirlerim de her tad var. Her satır da sihir var...
