BENDEN BANA || Aslaz fic

KAHRAMAN • part 2

Alaz mahalleye vardığında arabayı rastgele park etti ve koşarak eve girdi. Asi baygın bir şekilde koltukta yatıyordu ve Ece de baş ucuna oturmuş dizlerini karnına doğru çekmiş kollarıyla dizlerine sarılmış başını kucağına gömmüş ağlıyordu. Alaz'ın içi acıdı... çok acıdı. O gün geldi aklına, Asi'nin kendisini bıçaklayıp sonra da acıdan hasta olup yataklara düştüğü gün 'sana bir şey olursa canım sıkılır Asim çok sıkılır' demişti ona. Öyle de oldu canı sıkıldı Alaz'ın, yine benim yüzümden bu halde diye düşündü. Üstelik şimdi bir değil iki tanelerdi. Sonra gözleri Ece'yi bulduğunda aptallığını kenara bırakıp baba oldu. Ece'nin yanına çöktü başını çenesinden tutup kaldırdı ve gözlerini hizaladı.

"Korkma geçti.. ben geldim. İyileşecek annen merak etme kurtarıcaz onu mikroplardan anlaştık mı?" Alaz'ın sesi sandığından daha sakin çıkmıştı. İçinde fırtınalar kopuyor aklından bin bir senaryo geçiyordu ama buna karşın sesi gayet güven vericiydi.

Sakince başını salladı Ece başka hiç bir tepki vermemişti. Bu babasıyla ilk konuşmasıydı daha doğrusu babasının onunla ilk konuşmasıydı ama çok korkmuştu annesine bir şey olucak diye. Ağlamaktan içi dışına çıkmıştı biraz olsun sakinlemişti babasıyla konuşurken ağlaması durmuştu ama korkusu hala ordaydı. Tek istediği annesine sarılmaktı...

Alaz önce Asi'nin yanına çöktü elini Asi'nin alnına koydu, ona dokunmayalı yıllar olmuştu. Elinde hissetttiği sıcaklıkla paniğe kapıldı gözleri doldu bir an utanmasa kızının yanına çöküp ağlayacaktı o da. Sonra kendisini toparlayıp Asi'yi kucağına aldı ve arabaya doğru yöneldiler. Asi'nin çantasını alma görevi Ece'deydi. Ece usulca babasını takip ediyordu.

Arabaya geldiklerinde Alaz Asi'yi arka koltuğa yatırdı. Sonra arka koltukta boş yer kalmayınca ne yapacağını bilemedi Ece'ye döndüğünde Ece de çoktan ona bakıyordu. Bu işler böyle mi oluyor yani diye düşündü Alaz. Alaz ne derse Ece onu yapacaktı. Arkada yer yoktu öne bin dese bir çocuğun öne binmesi yasaktı ve Ece'yi orada bırakıp gidemezdi de, Alaz vereceği kararla cebelleşirken Asi'nin ateşi gittikçe artıyordu, Ece ve Alaz ise ayakta dikilmiş birbirlerine bakıyorlardı. Bu ızdıraba son veren Ece oldu

"Öne oturduğumu anneme söylemem aramızda sır olur." Dedi sanki Alaz'ın ikilemini görmüştü. Ece zeki ve çevik bir çocuktu. Alaz gözlerini kısıp Ece'yi inceledi, güvenmeli miydi?

"Atla çabukk ama söz verdin bak annene söylemek yok yoksa benim kafamı kırar anlaştık mı?"

"Anlaştık!" Dedi Ece ve öne koltuğa oturdu koltukta minicik kalmıştı. İlk defa öne oturmuştu aslında biraz heyecanlıydı. Babasını sevmeye başlamıştı sanırım annesi olsa öne oturmasına asla izin vermezdi ama babasını kandırmıştı. Tabiki annesine öne oturduğunu söyleyip hava atacaktı ya daa acaba babasını ifşa etmese bir kez daha oturmasına izin verir miydi?

Alaz arabayı normale nazaran yavaş sürüyordu. Ece'nin önde oturması onu bir tık germişti. Hafifçe başını çevirip Ece'ye baktı. Ece hiç sesini çıkarmadan dışarıyı izliyordu. Bu sırada Alaz aile doktorlarıyla konuştu, doktor eve götürüp ateşini düşürmeye çalışın 3 saat içinde düşmezse hemen hastaneye getirin demişti.

Bir süre sonra Alaz arabayı durdurdu, Alaz'ın evine yani kendisini karavana kapatmadan önceki tuttuğu müstakil boydan pencereli şömineli eve gelmişlerdi. Bu evde ne hayaller kurmuştu Alaz hepsinin içinde Asi vardı ve hepsinin sonunda hayal kırıklığı... her bir hayali büyük umutlarla başlayıp devasa yalnızlığıyla son bulmuştu...

Alaz Asi'yi tekrardan kucağına aldı. Eve girdiler Alaz Asi'yi yatak odasına götürüp yatağa bıraktı yavaşça sonra dönüp Ece'yi kontrol etti yanında mı diye. Ece yine Alaz'ı takip etmiş onlarla yatak odasına gelmişti. Elinde tuttuğu çantayı camın önündeki tek kişilik sallanan koltuğa bıraktı ve yatağa tırmanıp annesinin yanına oturdu, elini tuttu yine gözleri dolmuştu küçük kızın. Annesini ilk defa böyle görüyordu... Ece'nin annesi hiç hasta olmazdı ki! O dünyanın en güçlü insanıydı. Alaz mutfaktan salata yaptığı büyük saklama kaplarından birini alıp içine soğuk su doldurdu biraz da sirke attı. İğrenç kokuyordu ama sirkeli su ateşi düşürürdü, bunu çağla küçükken hasta olduğunda yapan Feride abladan öğrenmişti. Alaz bir tane de bez aldı bezi suya bıraktı daha sonra sıkıp asinin başına koydu. Asi'nin ceketini çıkardı. Ece sessizce annesinin uyanmasını bekliyordu. Alaz bezi bir kaç tur daha ıslatıp sıkıp koyduktan sonra Asi kendisine gelmeye başlamıştı yani en azından gözlerini açmıştı. Ece heyecanla annesinin boynuna atladı ve ağlamaya başladı. Asi nerde olduğunu bile anlamamıştı. Etrafa göz gezdirirken Alaz'la göz göze geldi.