O GÜN

üzücü farkındalık

Ela'nın bakış açısından

Berk’in yanındayken ne yapacağımı nasıl davranacağımı bilemiyordum,kendimi bir anda onunla ve ailesiyle tanışmış bir şekilde bulmuştum normal bir zamanda bunu ölesiye sevinirdim.Ama durum böyleyken sevinmek pek olası değildi.Berk hiçbir şeyi hatırlamıyordu.Ne ailesini,ne arkadaşlarını kendi ismini bile hatırlayamamıştı ilk başta.Doktorlar geçirdiği ağır kazadan dolayı normal olduğunu ve tahminleri üzerine kalıcı değil geçici bir hafıza kaybı olduğunu söylüyorlardı.Peki ben ne olacaktım herşeyi hatırlayınca ve iyileşince eski yaşantısına dönecekti.Ben silinecektim her zamanki gibi.Bu durumda bencillik yaptığımın farkındaydım ama elimde değildi.Onun yanındaydım aslında kendimi sevdirmek için bir şansım vardı.Ama onun yanındayken o kadar çok utanıyordum ki hiçbir şey yapamıyordum,ne yapacaktım bir anda neler olmuştu böyle belki de açılacağım için Allah böyle bir ceza vermişti bana.Berk’in sanki yakını gibi yanındaydım ama onun yanında konuşamıyordum bile sadece duruyordum.

Büyük ihtimalle benim ne kadar aptal bir kız olduğumu düşündü ve belki de ona aşık olduğumu bile anlamıştı.Bu durumdayken ona hiçbir şey söyleyemezdim.Ama dediğim gibi fırsatım vardı ama ya gitmemi istiyorsa ya beni beğenmediyse bu sorular beni sürekli huzursuz hissediyordu ve bana kötü davranıyordu.Belki de burada yerim yoktu,buraya ait değildim.İnsanın kendisini bir yere ait hissedememesinden daha kötü bir his yoktur.Ona yemek getirtmek için odadan çıktığımda ailesiyle karşılaştım annesi hala ağlıyor babası ise oturuyordu bana baktıklarında babası;

-Merhaba kızım seni ilk defa görüyorum Berk’in arkadaşı mısın?

-Evet efendim aynı okuldayız.

-İlk defa görüyorum seni Berk normalde tüm arkadaşlarıyla tanıştırırdı.

Babasının bu dediğiyle ne cevap vereceğimi şaşırdım .Şimdi ne diyecektim?

-Biz aslında çok yakın değiliz bende Berk’in arkadaşlarından duyup geldim geçmiş olsun efendim.

Deyip oradan hemen uzaklaştım insanlar Berk’in hiçbir şeyi olmadığımı anlıyorlardı.Tekrar odaya dönüp çantamı aldım sedyenin yanındaki koltuktan.Berk;
-nereye? diye sordu.Ona yemeğini birazdan getirecekler geçmiş olsun deyip çıktım odadan.Ben neden buraya geldim ki ben kimdim?Burada yerim yoktu.Hemşireyi gördüğümde yemek götürmelerini söyleyip çıktım hastaneden saat 7'e geliyordu kaç saat kalmıştım burada ailem kesin merak etmişti.Telefonuma baktığımda bir sürü cevapsız arama görmemle hemen eve gitmem gerektiği anladım.Otobüse binip eve gidene kadar saat 8 buçuk olmuştu annem;

-Neredeydin Ela bu saate kadar? Şimdi ne cevap verecektim ama bunu düşünmekle uğraşamazdım zaten çok yorulmuştum.Anneme okuldan sonra kursa kaldığımı söyleyip direkt duşa girdim arkamdan bir şeyler söylemişti ama pek duymadım duysam da duymazlıktan gelirdim.Kendimi çok garip hissediyordum.3 hafta önce daha onunla bir saniye bile konuşmamıştım ama şimdi ailesiyle bile tanışıp konuşmuştum ama bu durumdan pek mutlu olduğum söylenemezdi.Berk ne zaman iyileşecekti bacağındaki kırık,ve baş belası hafıza kaybıyla ne olacağı belli değildi.Acaba ne zaman tam yürüyecekti ya da okula gelecekti.Tekrar gitsem mi acaba diye düşündüm hastaneye ama hangi vasıfla gidecektim? Ailesi bile benden şüphelenip beni sorgulamıştı.Sanırım tekrar gitmemem daha iyi olacaktı hem geçmiş olsun demiştim zaten başka ne diyebilirdim ben onun hiç bir şeyi değildim ne sevgilisi,ne arkadaşı,bir tanıdığı bile değildim olamamıştım ve sanırım hiçbir zaman olamayacaktım.

Berk'in bakış açısından

Ela aniden odama girdi ve eşyalarını aldı bir yere mi gidecekti?Nereye diye sordum merakıma yenik düşüp,bana acele bir tavırla

-Yemeğini birazdan getiricekler geçmiş olsun diyerek hızlı bir şekilde çıktı odadan .Bu neydi şimdi?Bir şey mi olmuştu neden gitmişti bu şekilde.Pek umursamamaya çalışarak tamam demiştim.Ama o muhtemelen duymamıştı.Fotoğraflara bakmaya devam ettim,hatırlamaya çalışıyordum,hatırlamam lazımdı,zorunda gibi hissediyordum.Ama yoktu zihnim çok karışık,karanlıktı.Dışarı çıkıp hava alma ihtiyacı duydum.Hastanelerden nefret ediyordum.Bana kendimi aciz hissettiriyordu.Bir an önce iyileşip gitmek istiyordum.Bunları düşünürken aniden odanın kapısı açıldı.Annem gelmişti (hatırlayamadığım annem)

Nasılsın oğlum?Nasıldım bende bilmiyordum.Fiziksel ağrılardansa ruhsal ağrılarım daha baskındı.Şu kız bana kendimi garip hissettiriyordu.Nereden bir anda çıkıp gelmişti?Benimle aynı okulda olduğunu söylemişti,demekki samimiydik ama bana ne yakınlık kuruyor ne de konuşuyordu sadece odamın içinde oturup bana utangaç,endişeli gözlerle bakıyordu.Kimdi acaba?

-Oğlum iyi misin ne oldu?

Annemin bu sözleriyle tekrar hayata geldim ve
-İyiyim anne iyi olacağım dedim.Bu kız kafamı karıştırmıştı bu kızı daha çok tanımak istiyordum acaba bir daha gelecek miydi? Anneme baktığımda bana bakıyordu benden daha çok cevap almak ister gibi,ama ben bile daha nasıl olduğumu bilmiyordum.Tek dileğim bir an önce hatırlamaktı.En çokta şu Ela denen kızı hatırlamak....

Devamı gelecek...