Miracle of shine

14. Kocham cię, bracie

BLAKE:

-Wiem że spieprzyłem ale..

-Nie kończ.- przerwał mi ostro.- Mówiłem ci od początku, że masz nie zbliżać się do Bethany. Rozjaśniłem ci wszystkie za i przeciw. Tłumaczyłem ci jak bardzo byłoby to niebezpieczne. Nie tylko, dlatego że wciągnęłaby się w naszą grupę i całe to gówno, ale też dlatego że jestem, do kurwy chory. Po cichu umieram, a do niej się coraz bardziej przywiązuje. To też jest nieodpowiednie, przyznaję. Ale staram się być dla niej oschły.

-Też się staram..- schyliłem głowę, bo poczułem się przygnębiony.

-Właśnie zauważyłem. Gdy zadzwonił do mnie Adien to już wiedziałem, że stało się to czego się najbardziej obawiałem. Czemu to zrobiłeś? Nigdy nie wiązałeś się z dziewczynami. Tym bardziej pokroju Beth. Biednej, bezbronnej, która nie lubi gdy ktoś pali, ma smutne oczy i jest taka spokojna.

-Intryguje mnie i tyle.- powiedziałem i zacisnąłem wargi.- Czemu Aiden nas śledził?

-Widziałem jak razem odjeżdżacie. Nie byłbym pewien, czy mi o tym powiesz, więc..

-Wykorzystałeś Adiena.- skinąłem.- To czaje. Ale nie rozumiem twojej logiki. Dlaczego twoja choroba zabrania mi na poznanie Beth?

-Wiedziałem od początku że coś was połączy prędzej czy później.- patrzył przed siebie wypalając papierosa. - Coś silnego jest między wami, wiem to. Dlatego też chciałem to zatrzymać.- spojrzał na mnie.- Słuchaj Blake.. Moje serce może przestać bić nawet jutro. Co byś zrobił? Zostałbyś tutaj? Tu gdzie o mnie przypominają ci wyścigi, uliczki którymi przechodziliśmy za dzieciaka, mój dom, twój dom, dom naszej paczki, czy też szkoła? Spytam jeszcze raz. Co byś zrobił?

-Ja..- wziąłem drżący oddech.- Wyjechałbym.

-Widzisz.- wzruszył ramionami.- Moja śmierć może ją zaboleć ale nie musi. Gdy oboje się powstrzymamy i przestaniemy z nią rozmawiać, ona nie będzie załamana jak przegram walkę z rakiem. Wtedy będzie jej przykro, bo zawsze tak jest. Alfie będzie wspierał ją, a ona jego. I sobie poradzą. Gdybyście byli razem byłoby wspaniale. Szczęśliwi, beztroscy, a wasze serca pełne miłości. Nagle znajdziecie się na moim pogrzebie. I będziesz chciał cofnąć czas, bo nie miałbyś serca zostawić ją w tym stanie. Ale wtedy będzie za późno.. Zostawisz ją. A ona.. Sobie nie poradzi, bo będzie cię kochała do zapomnienia.

-Luc nie mów tak..

-Mówię jak jest, młody. Pogodziłem się z tym. Teraz kolej na ciebie. Zawsze w ciebie wierzyłem. Gdy pierwszy raz zobaczyłem cię przy piaskownicy, widziałem w tobie materiał na przyjaciele na wieki. Dokuczali ci, a ja ci pomogłem, nie wiem czy pamiętasz..

-Jak mógłbym zapomnieć.- pociągnąłem nosem.

-Wtedy staliśmy się nierozłączni. I pomimo wzlotów i upadków, dalej jesteśmy tu razem. Nie chcę żeby moja śmierć bardzo cię przytłoczyła. Będę przy tobie, nawet po życiu na tym chorym świecie. Jesteś moim bratem. Nauczyłeś się tak wiele. A teraz proszę. Zrób to dla mnie ale też dla siebie samego. Przejdź przez to sam. Zejdziesz na dno, aż w końcu z niego wyjdziesz. I mam nadzieję, że odnajdziesz tego faceta, który potrącił twoją mamę.

-Mam przestać się do niej.. Odzywać?- spojrzałem na niego powstrzymując łzy.

-Tak, Blake. Dobrze wiesz czemu.

-Jasne.- spuściłem wzrok. Jedna łza spłynęła po moim zimnym policzku. Po dłoniach Beth, na moim karku zostały tylko wspomnienia. Tak bardzo bym chciał, znowu poczuć jej ciepło.