The Mill Of Love ✔️

4

Na een paar dagen later stap ik de deur uit met een rugzak. Nog steeds heb ik amper een woord tegen mijn ouders gezegd. Ook heb ik met Margot niet veel contact gehad. Ze was die nacht met haar danspartner mee gegaan naar huis. Echt idioot als je het mij vraagt. Ze heeft wel een paar keer haar excuses aangeboden. Ik heb hem alleen nog niet aangenomen omdat ik nu andere dingen aan mijn hoofd heb. Weer even terug naar het nu. Mijn straat loop ik uit op weg naar het zwembad. En dat is niet waar ik heen ga maar daar kleed ik me om.

Naar het zwembad is vijf minuten lopen dus ik ben er zo. De zware deur trek ik open en loop meteen naar de wc's toe. Tot mijn grote opluchting zijn ze allemaal vrij. In een hokje sluit ik me op en haal mijn tas leeg. Een zwarte hoodie, een donkergrijze broek en afgesleten schoenen vallen eruit. Snel verwissel ik mijn kleren voor deze. Gisteren was ik naar een kledingwinkeltje gefietst. Het was niet groot maar ze hadden precies wat ik nodig heb. Zelf hou ik niet zo van een hele zwarte outfit maar eerlijk gezegd heb ik daar nu geen problemen meer mee. De wc open ik weer en bekijk mezelf in de spiegel totaal anders dan toen ik binnenkwam. Mijn haar laat ik wel los. Ik pak mijn zwarte oogpotlood uit mijn tas en zet een dun lijntje. Zo perfect. Dit zal echt niemand verwachten! Oké mijn plan is: ik ga naar de Doornwijk. Het klinkt inderdaad een beetje triest en dat is het ook. De Doornwijk is oud en er staan kleine huizen. Hierdoor is het erg armoedig en aan de huizen wordt bijna niks gedaan. Ook wordt hier veel gerookt en is het altijd heel druk op straat. Niet dat ik hier vaak kom want het is niet echt veilig om daar te lopen. Al helemaal niet als je in je mooie merkkleding daar rond gaat lopen. Dan heb je een grote kans dat je wordt overvallen. Vandaar ook mijn wisseltruc.

Een paar minuten later komen ik aan in de Doornwijk. Het is er donker op straat. De lantaarnpalen branden amper. En er is veel schaduw op de grond. Een groepje meiden van mijn leeftijd lopen me voorbij. Ze kletsen druk en roken tegelijkertijd. Dat laatste is niet echt mijn ding maar oké. Mijn capuchon doe ik op zodat mijn licht plukjes niet zo opvallen. Zo loop ik door de straten heen met één doel en mijn doel is Lev vinden. Niet dat ik hem zo leuk vind maar ik wil mijn excuses aanbieden.

Na een uur door de wijk te hebben gelopen, kom ik aan bij een parkje. Dit is nog het mooist plekje van de hele wijk. Het onkruid staat alleen een beetje te hoog. Onbewust trek ik er wat onkruid uit. Ik kan er dus echt niet tegen als iets rommelig is. Dan krijg ik altijd netjes neiging om het op te ruimen. Voor me staat een groepje jongens te roken. Vanaf een afstandje bekijk ik ze eens goed. Zit Lev hierbij? Omdat een paar jongens met de rug naar me toe zitten kan ik het niet goed zien. Zo zelfverzekerd mogelijk loop ik naar ze toe.
'Hey,' zeg ik.
Meteen kijken alle jongens naar me. Een jongen die net een joint opsteekt, knikt naar me. Helaas zit Lev hier niet bij.
'Ik eh ik zoek eh Lev.'
De jongen met de joint begint hard te lachen. Eerlijk gezegd weet ik niet wat ik verkeerd heb gezegd.
'Welke Lev?' Zegt een jongen met een biertje in zijn hand.
'Van onze leeftijd, misschien iets ouder. Bruin haar,' zeg ik en kijk de jongens hoopvol aan.
'Wat heb je daar te zoeken?'
Shit wat moet ik daarop antwoorden? Ik kan moeilijk zeggen van mijn vader en al helemaal niet waar ik vandaan kom.
'Eh dat is niet zo belangrijk voor jullie,' antwoord ik snel.
De jongens kijken elkaar aan.
'Je weet dat hij niet te vertrouwen is? En trouwens dat weet je toch als je hier vandaan komt?'
Mijn wangen voel ik gloeien en ik kijk betrapt naar de grond.
'Zeker zo'n rijke griet,' zegt de jongen met de joint.
'Nou bedankt voor de hulp,' zeg ik sarcastisch. Meteen loop ik weg van de jongens terwijl ze me na lachen. Zonder hun hulp kan ik Lev echt wel vinden.

Na een half uur heb ik hem nog steeds niet gevonden. Ik loop weer door de oude straten maar ik heb het gevoel dat dit geen zin heeft. Nu is het besluit makkelijk te nemen. Ik ga weer terug naar huis. Ik draai me om en loop verder. Vlak voor me vliegt een deur open. Hiervan schrik zo erg dat ik meteen naar achteren spring. Een lange jongen, met een capuchon op, komt naar buiten. Hij smijt de deur dicht en loopt dezelfde richting op als mij. Mijn schouders haal ik op en loop achter hem aan. Die is vast chagrijnig. Hoe langer ik achter hem aan loop, hoe meer ik hem op Lev vind lijken. Mijn tempo verhoog ik iets, totdat ik naast hem kom te lopen. Vanaf de zijkant kan ik zijn gezicht niet zien.
'Hey?' zeg ik vragend.
Met een ruk kijkt hij mijn kant op. Ik bijt op mijn lip en kijk verlegen naar de grond.
'Wat doe jij hier? Je hebt hier niets te zoeken,' zegt hij met een harde toon in zijn stem.
'Luister Lev, sorry van mijn vader. En ja je had gelijk, als jij me geen lift gaf stond ik daar nog steeds.'
Lev wendt zijn blik af.
'Oké sorry. Ik ga wel. Fijne dag nog,' zeg ik en loop weg.
'Kom op,' zegt Lev.
Meteen blijf ik stilstaan en haal eens diep adem.
'Waarom ben je hier?'
'Ik wilde mijn excuses aanbieden, maar dat duurde iets langer dan ik dacht.'
Een ongemakkelijke stilte hangt tussen ons.
'Je weet dat je hier beter niet kan komen.'
Hoewel het geen vraag is knik ik toch. We kijken elkaar even aan. Hij heeft een grote blauwe plek ik zijn gezicht. Ik loop weer zijn richting op, zodat ik vlak bij hem sta.
'Heeft mijn vader dat gedaan?'
Hij haalt zijn schouders op.
'Het is gewoon een idioot,' zegt hij dan.
Ik begin hard te lachen. Lev kijkt me verbaasd aan.
'Je hebt gelijk,' zeg ik lachend.
Samen lopen we verder zonder ook maar iets te zeggen. Het is niet echt ongemakkelijk omdat we allebei niets hoeven te zeggen. Als we vlak bij de overgang tussen arm en rijk zijn, blijft Lev stil staan.
'Wacht even,' zegt hij.
Ik doe wat hij zegt en kijk hem aan. Hij zoekt iets in zijn zakken. Hij haalt er een verfrommeld papiertje uit. Hij leest wat erop staat. Daarna haalt hij een pen uit zijn jaszak en schrijft iets op het papiertje. Daarna geeft hij het aan mij. Blijkbaar is het een boodschappenbriefje met nogal veel ongezonde producten als alcohol, chips, sigaretten en nog meer. Daaronder staat een telefoonnummer geschreven.
'Als je me ooit nog een keer nodig hebt. Voor een lift of voor de gezelligheid maar dat wil ik niet weer in elkaar geslagen worden door je vader.'
Mijn mondhoeken krullen in een glimlach.
'Thanks.'
Daarna gaan we allebei onze eigen richting op. Gelukkig liep dit gesprek beter dan ik dacht.