The Mill Of Love ✔️

5

Als ik weer thuis ben, kom ik gelukkig ongezien langs mijn ouders. Ik had me nog niet omgekleed en mijn ouders zouden er niet blij van worden als ik zo naar buiten zou gaan. Op mijn kamer trek ik snel andere kleren aan. De kleren van vanmiddag verstop ik achter in mijn kast en ook nog helemaal onderop de stapel. Mijn ouders kijken zelden in mijn kast maar dan moet je net zien dat ze dit weer vinden. Als ik alles heb opgeruimd pak ik mijn laptop van mijn bureau. Ik start mijn office account op en videobel Margot. Ondanks haar rare actie op het feest wil ik ook geen ruzie met haar en haar gewoon als mijn vriendin houden. Hij gaat een paar keer over voordat Margot opneemt. Ze kijkt me vragend aan, maar als ze ziet dan ik naar haar lach, lacht ze terug.
'Hey,' zeg ik
Margot begroet me ook.
'Zullen we het even kort hebben over dat feest van een paar dagen geleden?'
Meteen wendt Margot haar blik af van het beeldscherm. Dat is voor mij het teken om door te praten: 'Margot, luister eens. Ik ben niet boos op je. Het was alleen niet chill dat ik het moest zoeken en dat mijn ouders hun telefoon niet opnamen, oké? Maar ik wil geen ruzie. We moeten toch ook nog onze schoolcarrière samen afmaken? En wat dacht je van onze reisplannen? Voor één avondje kunnen we dat toch niet weggooien?'
Margot kijkt me nu wel aan. De tranen lopen over haar wangen. Ze probeert ze weg te vegen maar zonder succes.
'Sorry,' snikt ze.
'Margot, het is al goed. Ik wil alleen dat we nog vrienden blijven of desnoods samen door één deur kunnen.'
'D-dat wil ik ook. Zullen we het vergeten?'
'Zand erover.'
'Zand erover.'
We kijken elkaar lachend aan. Het liefst zal ik haar een knuffel willen geven maar dat gaat niet door een beeldscherm.
'Wilde nog een jongen met jou dansen?' Vraagt Margot.
Ik barst in lachen uit en ik antwoord: 'Wat denk je? Nee natuurlijk niet!'

Zo gaat ons gesprek nog wel even door. Het voelt weer als eerst maar toch besluit ik niks te zeggen over Lev. Ze zal hem toch creepy vinden. En waarom? Dat weet ik ook niet. Waarschijnlijk omdat hij in de slechtere buurt woont. De rest van de dag verloopt ongemakkelijk. Mijn ouders probeer ik zo veel mogelijk te ontwijken. Mijn moeder heeft wel geprobeerd een gesprek met me te voeren maar die heb ik snel afgekapt. Ik had daar echt nul procent behoefte aan. Ze zoeken het maar lekker uit maar ik ga echt nog wel eens naar Lev toe. Al moet dat stiekem. Het is toch echt onzin dat ik hem niet mag zien omdat hij armer is? En ook nog rookt? Wat boeit dat? Die rijke gasten die denken dat ze alles zijn vind ik ook niets. Niet dat ik zeg dat Lev honderd procent te vertrouwen is maar die jongen hier zijn dat ook niet.

De volgende dag zie ik Margot weer op school. Ze wordt gebracht door haar privechauffeur. Haar ouders zijn nogal rijk en die scheppen daar nogal mee op. Margot daarentegen doet dat niet. Ze moet namelijk gebracht en gehaald worden en kleding dragen van "Chanel". Voor haar is iets goedkopere merkkleding ook goed maar dat moet ze niet tegen haar ouders zeggen. No way. Toen ze een keer een iets goedkopere trui had gezien die ze super leuk vindt. Vroeg ze haar ouders of ze die mocht kopen. Meteen vonden haar ouders haar een ondankbaar mens. Eerlijk gezegd vind ik dat raar gezegd want ze was helemaal verliefd op die trui. Dat was dan ook de reden dat ik hem gaf voor haar verjaardag. Hij was trouwens nog honderd euro! Super duur als je het mij vraagt maar ik had het graag voor haar over.

We begroeten elkaar met een knuffel. Samen lopen we pratend de school in. We hebben het over het weekend en over mijn ouders. Ook Margot vindt dat ze raar doen. Wel heb ik een deel van de waarheid verzwegen maar wat moet ik dan. Het is geen mogelijkheid om tegen Margot te zeggen van Lev. Kon ik het maar zeggen dat zal een stuk makkelijker zijn. Samen lopen we het scheikunde lokaal binnen. We gaan naast elkaar zitten en pakken onze spullen. De docent komt het lokaal binnen. Mijn handen sla ik voor mijn mond en begin te lachen.
'Wat is er?' vraagt Margot.
'Kijk,' zeg ik lachend.
Het kost me moeite op dat woord uit te spreken. Margot kijkt richting de docent.
'Nee! Dit kan echt niet,' gilt ze.
Daarna lachen we samen in een deuk en komen echt niet meer bij. Het haar van de docent is ontploft. Letterlijk. Zijn haar zit alle kanten op. Hij begint met uitleggen en schrijft de aantekeningen op het bord.
'Heeft er nog iemand een vraag?' vraagt hij als hij klaar is mijn zijn uitleg over ionen. Margot steekt haar vinger op.
'Ja, Margot.'
'Is er vandaag een proefje mislukt?' Vraagt ze serieus. De docent kijkt haar vragend aan. Als ik keihard begin te lachen, kijkt hij nog verbaasder.
'Uw haar zit alsof het net een ontploffen heeft gehad,' legt Margot uit.
'Of had u net een super vervelende klas? Dat uw haar ontploft woede,' zeg ik.
'Dit is niet grappig, dames. Nog één keer een opmerking en jullie mogen twee uur nakomen. Ook zal ik jullie dan uit mijn les moeten verwijderen. Margot en ik kijken elkaar verbaasd aan. Het was gewoon een grapje en dan wordt hij gelijk chagrijnig? Dit is echt niet mijn probleem. No way. Hij zoekt het maar lekker uit! Als hij wil dat ik me normaal doe, kan hij op zijn minst vertellen wat er is gebeurd. Trouwens zijn raar vond ik mijn opmerking ook wel weet niet. Mijn ogen sla ik ten hemel. Dit wordt de ergste les ooit. Zelfs nog erger dan die vreselijke wiskunde toets van vorige week.

De dag vliegt voorbij. Ik Margot en ik zijn tegelijkertijd vrij. Bij mijn locker wacht ik haar op. Meestal kletsen we dan nog even. Gewoon over school en leuke jongens. Dat laatste is namelijk erg belangrijk. Vooral voor mij omdat ik nog geen vriend heb. Alleen heb ik er nu geen behoefte aan om over een vriend na te denken. Ik wil liever denken over Lev maar dat kan niet. Met een nadruk op niet. Dit is zo fucking klote. Margot komt aangelopen. Ze gooit een grote pluk haar over haar schouder.
'Hey girl.'
Ik steek mijn hand op als begroeting. Ze pakt haar spullen uit haar locker terwijl ik zwijgend toe kijk. Met een klap slaat ze haar locker dicht.
'Laten we vast naar buiten lopen. Mijn chauffeur kan er namelijk zo aankomen.'
Bij de laatste zin kijkt ze zielig. Samen lopen we naar buiten toe. Een raar gevoel bekruipt me. Net alsof er iets is wat er niet hoort te zijn. Op dit moment kan ik alleen nog niet plaatsen wat het is. Naast me hoor ik Margot naar lucht happen. Het is oorverdovend stil buiten alleen een vogeltje hoor ik fluiten. Mijn hart gaat steeds sneller bonzen. Margot pakt mijn arm vast en begint er steeds harder in te knijpen. Oh my God!