THE WIFE'S CRY

Real Motives

Xavier's POV

I was busy doing something when one of my men called.

"Boss, hindi namin napatay si Alexander malapit na sana kung hindi lang dumating ang mga tauhan niya!", biglang uminit ang ulo ko.

"Useless! You are all useless!! Tsk! Itigil niyo muna yang mga ginagawa niyo at magtago muna kayo  dahil may panibago akong alas laban sa kanya",  I smirk, Alexander mas mautak parin ako sayo ha ha ha ha ha.

Flashback

Kahapon lang ako nakarating dito sa Luxembourg, I came to a friend at para makalayo layo muna ako kay Chelsea, inaamin kong mahal ko siya. Minahal ko siya sa napakahabang panahon, siya lang ang nakakaintindi sa akin at alam kong mahal na mahal niya ako pero I have to do this to avenge my father even if it means losing her and our baby. Maybe someday kapag tapos na lahat ay babalikan ko sila and we'll be happy.

I went to a coffee shop to drink some coffee with my friend. Sa hindi inaasahang pagkakataon ay may nakita akong pamilyar na bulto ng isang babae, someone I knew.

"Pag sinisuwerte ka nga naman ohh", sinisilip ko lang siya.

"What do you mean by that bro?" My friend asked.

"She's the wife of the man I loathe and I will used her to lure him and kill him!",  sagot ko sa kanya. He looked at me with a worried face.

"Bro, I understand the pain that you felt when tito and tita died but isn't it the time for you to let go and move forward? Matagal na yun, palayain mo na rin ang sarili mo. Wala silang kasalanan! In fact sinalba nga nila yung kompanya niyo!", bigla akong nainis nang maalala ko na naman ang lahat!

"No!!! I will never forgive him! It's all his fault! Kung hindi nila kinuha ang kompanya ay hindi sana namatay si dad at si mommy! They are the only thing I have in my life pero  nawala na sila!!!", tears escape from my eyes, I will never forgive him. Buhay ang nawala, buhay rin ang kapalit. Bigla akong tumayo at mabilis na lumakad palayo. Nang palabas na ako ay may nabangga akong tao.

"I'm sorry miss"  hingi ko ng tawad sa babae at inalalayan ko siyang tumayo at humarap siya sa akin ng may galit sa mukha.

"Mister can't you walk without bumping someone!", pagalit niyang sabi sa akin pero nagbago ang hilatsa ng kanyang mukha when she recognize me.

"Hannah, wow, I never thought I could see you here. Ohh sobrang laki na pala ng tiyan mo, I didn't know you're pregnant. I'm sorry for what I did. Kamusta, okay ka lang ba? Wala bang masamang nangyari sayo?" Aligaga kong tanong sa kanya, kahit galit ako sa asawa niya ay ayoko rin namang mangdamay ng mga bata.

"Xavier,  I'm okay. Salamat, I'm glad to see you here. What brought you here?", tanong niya.

"I'm just visiting a friend, ikaw? Why are you here?"

"It's a long story, I'm sorry, gustuhin ko mang makipag usap sayo  ng matagal but I need to go the hospital for my check up, dumaan lang talaga ako diyan to buy some bread ang sarap kasi ng tinapay nila diyan hehe"

"Ahmm do you want me to go with you?", tanong ko sa kanya. Kailangan kong makuha ang loob niya para magawa ko ang plano ko.

"Ah no thanks, no need for that, magkikita rin naman kami doon ng mom ko, sige ha, bye!" Paalis na sana siya nang pinigilan ko siya.

"Hannah wait! Can I get your number?"

"Ah, eh", that's all she said, feeling ko ayaw niya talagang ibigay ang number.

"Please, aside from my friend ay ikaw lang ang kakilala ko dito, sige na at para magka kuwentuhan ulit tayo" pamimilit ko sa kanya.

"Fine, fine, pasalamat ka talaga at hindi kita mahindian" I just smiled. An evil smile. After giving her  number ay umalis na rin siya. Nakita ko ring sinundo siya ng isang kotse, that car is expensive, and a limited edition that will only be found in this place. That Griffin is surely rich.

Hannah's POV

I never expected na makikita ko dito si Xavier, masasabi kong mabait siyang tao.

Papunta na ako ngayon ng ospital and susunod nalang daw si mommy, may ginagawa kasi siya.
Months have passed ang 7 months na rin ang tiyan ko at sobrang laki na din since it's a twin and I decided na ngayon na alamin ang kanilang gender.

Maya maya ay nakarating na rin si mommy at pumasok na kami sa loob.
The doctor is doing the ultrasound and nakatingin lang din ako sa monitor, I can't get enough watching them. 'My babies' sambit ko.

"Congratulations mommy, they are both boys!!", nakangiting sabi sa akin ng doctor. Tears starting to flow, my baby boys. Umiyak din si mommy after knowing their genders at bigla nitong tinext si dad at sila kuya.

"I can't wait to hold you both in my arms, sayang lang mga anak at wala si daddy dito but don't worry mommy is here and lolo and lola, your titos and your tita ninang Puala." Nakangiti kong sambit habang hawak hawak ang aking tiyan.

After my check up ay umuwi na rin kami ni mommy, pagod na akong maglakad kaya ayun diretso uwi.
Nga pala today dadating si Paula, kagaya ng sinabi niya na susunod siya dito para narin mabisita ako. We only talked online and few times nalang kaming mag usap since she's busy taking care of her company and their family's company. Hindi ko nga alam kung paano niya nakakaya gawin yun. Ako kasi ayoko munang mag manage ng company namin at saka andiyan naman sila kuya eh.

Papasok na ako ng Mansiyon ng biglang.

"Surprise!" Gosh kinabahan ako dun ah, napahawak ako bigla sa puso ko. Loko tong babaeng to ah, masaya akong nandito siya pero gusto ko siyang batukan! Gulatin ba naman ako! Alam niya namang buntis ako!

"Oh, sorry beshy ko hehe. Sorry talaga huhu, mga inaanak sorry po huhu" hingi niya ng tawad habang sapo sapo ang tiyan ko.

"Kasi naman besh! Naku talaga!
Pero I'm happy to see you here!!" Sambit ko and niyakap siya pero natawa kami kasi nahihirapan akong yakapin siya dahil sa baby bump ko haha. Kaya ayun siya ang yumakap sa akin.

"Manang please pakilagay nalang sa guess room yung mga gamit ni Paula, salamat."

Pumunta kami ng garden to drink some coffee and ako naman ay milk lang.

"Besh, 4 months have passed and kamusta kana? How's your heart?"
Bigla niyang tanong sa akin.

"Heto nasa healing process pa rin but I'm thankful kasi during those times is I have my babies with me kahit hindi pa sila lumalabas ay ramdam ko ang pagmamahal nila." Nakangiti kong sagot na may halong lungkot sa aking mukha. 'But my heart also says na sana andito siya kasama namin'.

"You can surpass this, gusto ko ring sabihin na noong nasa hospital ka. Hindi ka niya iniwan, regret, pain and happiness was written all over his face. Pinilit nga nalang namin siyang umuwi dahil ayaw ka niyang iwan. But when he came back ay wala kana, besh ramdam ko yung sakit na naramdaman niya. Para siyang mababaliw kakahanap sayo sa loob ng hospital, he cried and beg to me, lumuhod siya sa harapan ko para lang malaman niya kung asan ka, nakita ko kung gaano siya kalugmok at nasasaktan sa mga oras na iyon. Seeing him that way made me pitty him, yung sa feeling na biglang gumuho ang mundo mo and you don't want to live anymore. After giving him the letter ay umalis na rin ako kasi hindi ko na kaya ang nakikita ko at baka dahil sa awa ay masabi ko sa kanya kung asan ka." After hearing what she said ay naiyak ako ng sobra. I can't contain the pain anymore at dali dali akong pumasok sa loob ng bahay, I called my dad's secretary at nagpa book ako ng flight pauwi ng Pilipinas. I want to see him, I want to see my husband! Isinama ko na rin pabalik si Paula, she said that I'm crazy for doing that pero in the end ay sinamahan niya parin ako. Hindi ko na pinaalam kila daddy at mommy, tatawagan ko nalang sila mamaya.