Aras'ı itekliye itekliye yatağa kadar getirmiştim. Son bir sert hamlemle yatağa düştüğünde şaşkınlıkla bana baktı.
"Namusumamı göz koydum şimdi de?" diye sordu ve bir yandan da göğüslerini kapatıyormuş gibi yaptı.
Sağ elimle alnıma vurdum ve fısılda...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerimden sessiz bir şekilde usulusul göz yaşları akıyordu. Aras telefonun diğer ucundan konuşmaya devam ediyordu ama ben onu dinlemiyordum. Dinleyemiyordum...
Kafam zonkluyordu.
Yabancı, tanımadığım bir adamın karşıma geçipte senin ailen bir katil demesine ve bununda gerçek olma ihtimaline dayanamıyordum.
Her şeyi ispatlayan sadece beyaz bir mont olmamalıydı...
Dudaklarımın arasından ufak bir hıçkırık çıktı.
Ambulans gelmişti. Babam benim ağladığımı gördüğü halde hiç bir şey yapmamıştı. Doktorlarla birlikte annemi ambulansa taşıyorladı.
Daha fazla burada durmak istemedim. Duvardan destek alarak ayağa kalktım ve kimseye tek kelime etmeden evden koşarak çıktım.
Nereye gideceğimi bilmeden koşuyordum.
Korkuyormuydum? Evet, sonuna kadar korkuyordum. Hem ailemin katil olma düşüncesi hemde Aras denen adamın bana ve aileme davranış şekli beni korkutuyordu.
Sahile gittim. İnstagramdan gelen mesaj bildirimiyle mesaja baktım buğulu gözlerimle.
"Neden gelmedin okula Leyal?" diye sormuştu Devrim.
