Obsession Of Two

CHAPTER 10

Sa pag baba ko ng hagdan ay hindi parin ako maka paniwala na napunta ako sa ganitong sitwasyon. I shouldn't get inside in this house sa una palang. Now how should I escape here? Gayong naka lock ang mga pwedeng labasan. Are my friends were looking for me? Ofcourse they probably are baka nag aalala na si Jessie oa pa naman yung isang yun.

"Good morning beautiful " pinilit kong ngumiti sa kanila. Hindi ko pinapahalata na naghahanap na ako ng pwede kong labasan. Nabaling ang mata ko kay Damien na iba kung makatingin sa akin.

"How's sleep?" He stared at my eyes. I stared back at his eyes too, I need to be careful with this guy.

"Fine" Tumango naman sya sa sinabi ko. Pinaghila pa ako ni Damon ng upuan samantalang sinasandokan naman ako ng pagkain ni Damien.

"So how long do you plan to keep me here?" Ako lang ang kumakain. Oh well, they're ghost, hindi naman kumakain ang mga multo hindi ba? Ang weird lang ng mga kinikilos nila kasi hindi sila nakakatagos sa pader like any other ghosts, maybe ibang uri sila ng multo.

"What? What do you mean?" Damien asked. Hindi ba nya na gets ang tanong ko? Pansin ko lang na hindi sila nagtatagalog, wow! Foreigner na multo. Sabagay mukha ngang may lahi sila.

"Nevermind" inilingan ko nalang sila at patuloy na kumain kahit na alam kong nakatitig sila sa akin. They're gaze are familiar though nakakapangilabot na ewan ang mga titig nila para bang isang making galaw lang ay may mangyayaring masama sayo.

After I ate, nasa sala naman ako. I roam my gaze around this dining area. Mukhang malaki-laki nga talaga ang bahay na ito. May mga lumang kagamitan pa dito at may mga Paintings rin.
"By the way, you're free to go around the house" Napahawak ako ng dibdib sa gulat nang marinig ang boses ni Damon sa likuran ko. Napairap ako, ang hilig talaga nilang sumulpot bigla eh parang mga kabute.

"Am I  also free to go out?" hinarap ko sya whilst I crossed my arms. Alam ko naman na ang sagot ofcourse hindi sila papayag. But maybe Damon is different, more kind and approaching kasi itong si Damon kahit na nakaka-asar ang pag ngisi nya. Baka payagan ako nito at tulungan maka- alis sa abandoned house na ito pag inuto ko si Damon. Nginisian nya ako kaya napa ismid ako. Asar talaga ang ngisi nito eh.

"You will stay here whether you like it or not" Biglang rinig ko na nagsalita sa likod ko nanaman! Mamamatay yata ako ng maaga dahil sa heart attack sa pag sulpot- sulpot ng mga ito eh.

"So what do you guys gonna do to me huh?" Asar kong tanong, ano ba kasi ang gagawin ko dito? It's my vacation dapat nagpapahinga ako sa bahay hindi yung nakakulong ako dito at naiistress sa mga multo na ito baka mamaya kaiinin ako nito eh.

"It depends on your actions "  Inirapan ko nalang ang mga ito. I sat on the couch, hindi ko pinapansin ang mga titig nila kahit na deep inside ay na coconcious ako sa mga tingin nila as if naman na tatakas ako eh naka sarado pati bintana eh kung wala lang orasan dito sa bahay nato, hindi ko pa malalaman kung gabi ba o umaga na.

Bakit kaya hindi pa ako pinutpuntahan ng mga iyon dito? Na-trap na ako dito wala paring pumupunta para tulungan ako. Hindi ba sila nag aalala? No, ofcourse mag aalala sila. "Nag-aalala na siguro ang mga kaibigan ko" I accidentally blurted out. Hindi ko namalayan na naisa- tinig ko na pala ang nasa isip ko. Narinig siguro ako ng dalawa kasi nararamdaman ko nanaman ang mga titig nila eh. Mga chismoso talaga.

"They knew" I turned my gaze on Damon. Alam ko na agad kung sino si Damon at sino si Damien dahil marami man silang pagkakapareho fahil nga kambal ay magkaiba naman ang ugali nila. Damien have this cold aura and icy voice kaya alam ko kapag sya ang nag sasalita.

"Huh?" What does he mean that my friends knew? Ofcourse  they knew that I was here because they saw me enter, sila pa nga ang nag utos nito.

"They knew you we're here" Syempre alam nila.

" oo nga" Tumango nalang ako. May naisip na ako pero ayaw kong paniwalaan ang mga nasa isip ko. They're not like that. They won't abandon me here in this house, ilang taon narin kaming magkakaibigan kaya alam kona ang mga ugali ng mga yan.

"What he mean is, they know that you're stuck in here and no one will get you out of here." No, they won't do that. I glared at Damien, in the corner of my eye I saw Damon nodding  his head in agreement of what his twin said.

"What?! " Gulat kong tanong sa kanila. I shook my head in disapproval, they're just saying this for me to lose my hope at sumuko sa kagustuhan kong lumabas.

"Well, it's our plan" Hindi ko nanaman maintindihan ang sinasabi ni Damien. I don't know what he's talking about. Plan?

"Anong plano?" I curiously asked. What is he saying? May pa plano-plano pang nalalaman.

"Na pumasok ka dito " is he mean..that they-- no my friends won't but I remembered what just happened before I go here. Pinilit nila ako hanggang aa makumbinsi ako at gawin ang dare na ito, hearing them say sorry before I get inside.

"No- They can't do that to me" I felt my tears started to run down my face. I am disappointed with them, I feel betrayed. Other part of me won't accept that they're the one who put me in this situation kasi kasalanan ko din na pumayag pa ako sa dare na ito.

"But they did" He added. I looked at Damien kahit na mukha siguro akong tanga dahil sa pag iyak ko. Hindi ko alam kung guni-guni ko lang pero may nakita akong emotion na dumaan sa mga mata nya ngunit agad ring nawala at umiwas sya ng tingin.

Pinahid ko gamit ang likod ng palad ko ang mga luha ko kasabay ng pag tanggap ko sa katotohanan na iniwan nila ako dito. I hurriedly climed up the stairs and go to my room where I slept last night at nilock ang pinto.
Kailangan ko munang mapag-isa para ma-absorb ang katotohanan. What they did won't stop me from escaping this house. Tuloy akong aalis dito sa lalong madaling panahon. Ayaw kong makulong kasama ang mga multo na ito baka kung ano pa ang mangayaring masama sa akin dito lalo pa't hindi ko naman sila kilala. Tatakas ako rito at kukumpirmahin kung tama ba ang  hinala ko tungkol sa mga kaibigan ko.