abilerim kurgusu, erkek versiyon.
Bu kurgu reenkarnasyon içerir!
🐈⬛ Deniz'in, Egemen olarak yeniden doğduktan sonra hayalinde ki resme kavuşma hikayesi. 🐈⬛
Küfür ve argo içerebilir emin değilim.🍼
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-"Bırak beni. Bırak!" Miyav!
Çırpınan ve kafamın içinde bağırdığı gibi dıştan da sadece ciyaklayan kediyi ensesinden tutup kene gibi yapıştığı bacağımdan almıştı Toprak. Hemen ayağa kalkıp O'ndan birkaç adım uzaklaştım. Manyak mıdır nedir lan? Neye bulaştım ben? Alın istemiyorum yeni hayat falan!
-"İyi misin? Acıttı mı?" diyerek kediyi arkaya nazikçe atıp bana yaklaştı ama tekrardan kedinin bana koştuğunu görünce çığlık atıp bende koşmaya başladım.
-"Gel buraya!" miyav!
-"Topyak. Topyaakk!"
Böyle hayatın ızdırabını düreyim lan!
Bunu niye sadece ben duyuyorum? Niye sadece bu manyağı duyuyorum?! Hayır neden duyuyorum!! Mesele hayvanları duymakta değil anasını satayım. Uyanalı bir hafta oldu o kadar kuş gördüm karınca besledim hiçbiri teşekkür etmedi de bu niye beni öldürmek istiyor?! Üstelik onun kurtarıcısı iken!
-"Tuttum. Tuttum! Korkma gel." Diye bana katıla katıla gülen Toprak'a baktığımda tekrardan cini -ya da ne haltsa- ensesinden yakalamıştı. Usanmadan tehdit etmeye devam ediyordu.
-"B-bıyakma." Kedi travmasına sahip olmak istemiyorum.
-"Tamam bırakmayacağım. Gel bakayım bacağına."
Çatık kaşlarımla kara kediye bakmaya devam ederken temkinli bir şekilde Toprak'a yaklaştım. Tek eliyle pantolonumu kaldırdığında ise kanayan tırnak izlerini gördüm. Kana susamış psikopat! Ne hale getirmiş beni.
-"Toprak! Ne oluyor?" diyerek acele adımlarıyla yanımıza gelen kişi benimle ilgilenen Serpil ablaydı.
Burada her çocukla özenle ilgileniyorlardı, fakat hem kendimin hem de birkaç çocuğun diğerlerinden farklı bir şekilde bakım aldığını fark ettim. Egemen ölmeden önce buraya hiç gelmemiş öğrendiğim kadarı ile. Yani benim buraya ilk kez geldiğim gibi Egemen'de ölmeseydi ilk kez gelecekti. Bu yüzden önceden nasıldı, kimlerle yakındı, ne kadar konuşuyordu gibi soruların bende yarattığı stres hafiflemişti. Ta ki bazı şeylerle karşılaşana kadar.
Bu benimle birlikte bahsettiğim çocuklar ya yaşıtımdı ya da bir iki yaş büyüktü ve davranışlarından anladığım kadarıyla asla normal çocuklar değildi. Yaşadıkları normal değildi. Kimisi tamamen içine kapanıkken kimisi hırçın, agresif ve şiddet eğilimi olan tiplerdi. Bu yüzden özel olarak ilgi ve bakım alıyorduk. Ben tam olarak hangi kategorideyim onu bilmiyorum işte.
Küçük yaşta minicik yüreklerine sığdırdıkları öfkeyi görünce şaşırmıştım açıkçası. Bir haftam burada ki çocuklara üzülmekle geçmişti. Sanki şu an içinde bulunduğum beden çok farklıymış gibi başkalarının dertlerini sırtlanmıştım.
