abilerim kurgusu, erkek versiyon.
Bu kurgu reenkarnasyon içerir!
🐈⬛ Deniz'in, Egemen olarak yeniden doğduktan sonra hayalinde ki resme kavuşma hikayesi. 🐈⬛
Küfür ve argo içerebilir emin değilim.🍼
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Heyecanlıyım. Haftalardır tek aksiyonumun kediden kaçmak ve alt değiştirmek gibi ufak şeyler olmasının dışında bugün ilk defa farklı bir şey yapacaktım. Bizim dayı bey ile dışarıda gezecektik.
İlk başta beni direkt olarak yanına alıp evine götürecek sanmıştım ama Elif ile Serpil'in konuşmalarına bile isteye, asla kulak misafiri olmak gibi bir yalanın ardına sığınmadan tanık olduğum için durumu anlıyorum. Küçük benim psikolojik bir darbe daha almamı istemedikleri için Atilla dayı ile kontrollü olarak bizi yakınlaştıracaklardı. Bir iki gün önce ki ilk buluşmamızda verdiğim garip tepkilerden sonra ilerleyecekleri yolun bu şekilde olması anlaşılır oluyordu. Egemen, kadınlardan o kadar çekinmese de erkeklere karşı bariz bir duvarı vardı. Annesi kafamda bir soru işareti olarak dursa da babası ile ilgili birkaç fikir oluşmuştu açıkçası. Bir tanesi bile iyi değildi.
Atilla ile o gün uzaktan uzağa başlayan iletişimimiz en sonunda gevşetmeyi başardığım bedenim ile kucağında son bulmuştu. Bu kucak olayı beni hâlâ rahatsız hissettirse de şu kadarcık boyumla da yapabileceğim başka bir şey yoktu. İki medeni insan gibi kimse ile karşılıklı oturup iki lafın belini kıramıyordum.
Serpil üzerime giydirdiği hâkî yeşili gömleğin yakalarını düzelttikten sonra beli lastikli beyaz şortumun da önündeki ipini sıkmadan bağladı. Çoraplarımı ve ayakkabılarımı da giydirdikten sonra ıslattığı ellerini saçımdan öylesine bir geçirip acıtmadan taradı ve şekillendirdi. Dayımla buluşacağım için bugün ekstra özeniyordu ve bu beni görücüye çıkacakmışım gibi hissettiriyordu.
Benim için heyecan verici olsa da içimde bir yerde hala Egemen'in tedirginliği duruyordu.
-"Tamamdır! Hadi gidip dayını dışarıda bekleyelim." Deyip elimi tuttu ve yavaş adımlarla bahçeye çıktık. "Egemen?"
Meraklı bir sesle adımı söylediğinde yerde tek sıra halinde ilerleyen karıncalardan bakışlarımı çekip ona döndüm. "Efendiym?"
-"Dayını sevdin mi?" Sorusu ile dudaklarımı büzdüm. Düşünürken istemsizce bu hareketi yapıyordum.
Atilla ile ilgili öyle derin düşüncelere henüz sahip olmasam da onda gördüğüm ilk şey ağır havasına rağmen bana karşı sempatik bir adam olduğuydu. Zaten içimdeki korkunun kırılmasında da bu etkiliydi. Benim bilmediğim durumumu bildiği için sakince konuşuyor, geri adım attığımda bana alan tanımak için geri çekiliyor ve el kol hareketlerini olabildiğince az kullanıyordu. Bunun karakterinden kaynaklanmadığını, bir gariplik olduğunu anlamıştım çünkü tam bir şey yapacakken kendini tutuyor ve ellerini tekrardan kucağına indiriyordu. Elinin kaç kere saçımı sevmek için başıma uzandığını ama sonrasında geri indirdiğini sayamadım bile.
