You're No Good For Me

BÖLÜM 8

Luis ile konuşmamızdan bir gün geçmişti. Luis'e son zamanlarda bakış açım değişiyordu. Her ne kadar başlarda ondan nefret etsemde ona alışmıştım.

Yıllar sonra ailemin intikamını alma fırsatı bulduğum için mutluydum. Yıllar önce ailemin ölümünden sonra bir karar almıştım.

14 sene önce 08.10.1999

°FLASH BACK°

Ailemin öldürülmesinin şokunu hala atlatamamışıtım. Yakınım olarak sadece teyzem kalmıştı. Ailemin ölümünden sonra teyzemin yanına taşındım. Teyzemle çok iyi anlaşan birisiydim.

Yatağımda hayatı sorgular bir şekilde yatıyordum. Kapım yavaşça aralandı teyzem yavaşça yatağımın yanına oturdu.

"Kylee, hadi gel kızım. En sevdiğin yemeklerden yaptım."

Teyzem de çok üzülmüştü onunda neler yaşadığını biliyordum. Çok büyük kayıplar vermiştik.benimde odama kapanmam ona daha zor geliyordu ama bunu isteyerek yapmıyordum. Bu olay benim hayat enerjimin bitmesine neden olmuştu. Belki beni öldürmemişlerdi ama ailemi öldükleri gün benim ruhumu öldürmüşlerdi. Eve çok büyük bir heyecan ile gelen kızın ruhunu öldürmüşlerdi. Teyzem de eskisi gibi değildi. Eski neşesinin yerini derin bir hüzün kaplamıştı. Onu daha fazla üzmemek için kabul ettim.

°FLASH BACK END°

O günlerde kendime bir söz verdim. Ne olursa olsun ailemi öldürenlere gerektiği cezayı verecektim. 4 yıl boyunca kendini savunma, dövüş sanatları öğrendim. 8 sene teyzemde kaldıktan sonra onu bilinmeyen bir nedenden dolayı kaybettim.

08.09.2007

°FLASH BACK°

Gece saat 03.32 idi. Evden gelen tıkırtılar yüzünden uyanmıştım. Gece lambamı yakıp etrafa baktım. Mutfağın ışığı açıktı. Yatağımdan kalkarak mütfağa doğru ilerledim. Mutfağın kapısı hafif aralıktı. İçeriye girdiğimde teyzem cansız bir şekilde yerde yatıyordu. Endişe ile yanına eğildim. Elimle bileğini tutarak nabzını kontrol ettim.

Atmıyordu.

Durmuştu.

Nasıl olduğunu anlayamıyordum. Evde başka kimse yoktu. O sıradaki endişem yüzünden ne yapacağımı bilemedim. Elime telefonu alıp polisi aradım olan olayı kısa bir şekilde anlattıktan sonra evin adresini verip beklemeye başladım. Bir yandan ağlıyordum çünkü geriye kalan tek ailemi de kaybetmiştim.

Bir süre sonra polis ekipleri geldi. İfademi almak için karakola götürdüler.

İfade işlemi bittikten sonra karakoldan çıktım. Yağmur yağıyordu. İfade verirken ciddi olamak için kendimi tutmuştum ama yağmurun etkisi ile gözyaşlarımı tutamadım. Yere çömelip ağlamaya başladım. Bundan 8 sene önce ailemi kaybetmiştim. Şimdide onlardan geriye kalan son kişiyide kaybetmiştim.

Benim ne suçum vardı? Yaşıtlarım ailesi ile zaman geçirdiği günlerde neden onlara özenerek bakmak zorundaydım?

O gün kendime sövermiştim. Ailemi öldürenleri bulup onlara hakettikleri cezayı verecektim . Ne olursa olsun!

°FLASH BACK END°

Balkonumda oturmuş dışarıyı seyrederken ailemle geçirdiğim günleri hatırlıyordum. O günlerdeki yaşama sevincimi ve mutluluğumu. Onları çok özlemiştim.

Keşke diyorum bazen, keşke zamanı geriye alabilseydim. O günlere geri dönebilseydim. Sadece o günlerde yaşasaydım.

Ailemin yaşadığı günlerde.

Mutlu olduğum günlerde.

Tek derdimin okul olduğu günlerde.

Yaşama sevincimin olduğu günlerde.

Babamın işten gelmesini beklediğim günlerde.

Annemin akşam ne hazırladığını tahmin ettiğim günlerde.

Canım sıkıldığında ablamla uğraştığım günlerde.

Teyzeme gideceğimizde heyecanlı olduğum günlerde.