Każdy Kolejny Tydzień [18+]

1.

Hej, zanim przejdziemy do rozdziału, chciałabym zwrócić uwagę na pewną istotną kwestię. Książka jest thrillerem, jest dla osób dorosłych, które mają mocne nerwy. Nie ma tu miejsca na żarty, czy śmieszkowanie z upokarzania człowieka. Chciałabym, żebyśmy podeszli do tej historii z należytą powagą, szacunkiem i być może przerażeniem, do jakich okrucieństw jest zdolny człowiek. 

Oraz wiem, że niektórzy przyzwyczajeni są do porwań z mafiozami, gdzie boss zmienia się w miłego misia, ale tu tak nie będzie. To nie jest romans i nigdy nim nie będzie. 

#każdykolejnytydzień 

***

Nina

– Sto lat, sto lat, niech żyje, żyje nam. Sto lat, sto lat, niech żyje, żyje nam! Jeszcze raz, jeszcze raz, niech żyje, żyje nam! Niech żyje nam! A kto? Anastasia!

Ten skurwysyn stawia przede mną tort i śpiewa mi durną piosenkę. Na cieście jest świeczka z cyfrą 1. Wszystko nagrywa kamerą i nie przestaje się uśmiechać, jakby wcale nie przywiązał mnie do krzesła. Jakby wcale mnie tu nie więził.

Co to, kurwa, ma być?

– Pomyśl życzenie i zdmuchnij świeczkę, skarbie.

Mam ochotę splunąć mu w twarz, ale wiem, że to tylko pogorszyłoby sytuację. Wiem, że nie ma żadnych zahamowań. Otrucie mnie, czy pobicie nie stanowi dla niego problemu. Strasznie chce mi się pić i na dodatek jestem głodna, bo przyszykowane porcje, które mi zjadam, nie dodają mi sił. Jedynie przytrzymują mnie przy życiu.

Zbliża się do mnie z kamerą i podstawia tort pod moją twarz. Spoglądam prosto w obiektyw, musi widzieć jak bardzo przerażone jest moje spojrzenie, jednak nie robi to na nim wrażenia. Mój płacz, błagania i krzyki go nie wzruszają. Wręcz przeciwnie. Wkurzam go tym.

„Chcę wrócić do domu", myślę, zdmuchując świeczkę.

– Brawo, Anastasio! – krzyczy uradowany. – Twoje pierwsze urodziny! Czas na imprezę!

Odkłada ukierunkowaną na mnie kamerę na stolik i zaczyna kroić tort. Gdybym nie była przywiązana do krzesła, próbowałabym mu go wyrwać. Miałabym szansę. Nie mam jej.

– Otwórz buzię – nakazuje.

Zaciskam usta w wąską linię, nie mogąc zmusić się do wykonania jego polecenia. Jestem na skraju wytrzymałości. Zaczyna mi odbijać. Boję się, że zwariuję.

– Nie chcesz spróbować swojego tortu? Jest przepyszny, zobacz. – Na dowód zjada kawałek, wydając przy tym odgłosy rozkoszy. Obrzydliwe. – Otwórz buzię, Anastasio – dodaje już ze słyszalnym naciskiem. – Chyba nie chcesz, żeby tata był na ciebie zły, prawda?

Po policzku spływa mi łza frustracji. Zastanawiam się, jak długo zamierza mnie tu trzymać i w jakim celu? Gdzie są moi rodzice? Czy ktokolwiek mnie szuka?

Czy umrę?

– Grzeczna dziewczynka – chwali mnie, wciskając mi do ust łyżkę. Przełykam z trudem, czując jak nachodzą mnie mdłości. – Jeszcze kilka, musisz nabrać sił.

Jeszcze kilka godzin i da mi spokój. Jeszcze kilka godzin. Dam radę.

Codziennie od godziny dziewiątej do szóstej rano mam wolne, tak, jak obiecywał. Pozwala mi oglądać telewizję i próbuje ze mną rozmawiać. Nigdy to się nie udaje, bo na niego krzyczę, każę wyjść. Spełnia moje prośby. Noc jest jedynym okresem, gdy, choć na chwilę mogę się rozpaść.