𝘆𝗼𝘂 𝗿𝗲𝗮𝗹𝗹𝘆 𝗵𝗮𝘁𝗲 𝗺𝗲?

Hoofdstuk 14

Raoul komt terug gelopen. Ik sta meteen op. "En?" Vraag ik terwijl ik m'n tranen weg veeg. "Het is idd Faye." Zegt hij. "Wat wat vertel?" Vraag ik. Raoul en ik gaan allebei zitten, de andere jongens zaten al en Raoul begint te praten. "Ze heeft een paar flinke wonden op haar hoofd en heeft waarschijnlijk haar arm gebroken. Ze is nog niet wakker maar we mogen al wel naar het ziekenhuis." Zegt Raoul. Ik neem een diepe zucht. Gelukkig is ze niet dood. Met 1 gebroken arm en wonden op haar hoofd is ze er best goed uitgekomen al is het natuurlijk super heftig. "Oké dan gaan we nu." Zegt Robbie. "Hoezo wil jij gaan dit is jou schuld!" Zeg ik. "Jongens geen geruzie nu we gaan!" Zegt Raoul duidelijk. We volgen allemaal Raoul en we stappen in zijn auto. Onderweg is het stil.

Pov Robbie
We zijn onderweg naar het ziekenhuis. Koen is boos op me wat ik begrijp. Ik voel me zo schuldig. Als ik niet zo'n klootzak was geweest was ze nooit boos weg gefiets en was ze niet aangereden. Door mij ligt ze in het ziekenhuis. "Sorry dit was mijn schuld." Zeg ik, ik kan het niet drooghouden en heb al traanogen. Koen kijkt me aan. "Rob het is." Voordat Matthy zijn zin kan afzeggen praat ik er doorheen. "Als ik niet zo'n lul was was Faye nu nog gewoon bij ons het is mijn schuld!" Zeg ik nu huilend. "Rob, je was idd een lul maar dat ze is aangereden is niet jou schuld oké?" Zegt Koen. Ik zeg niks meer en we zijn inmiddels al bijna bij het ziekenhuis.

"Goedemiddag we komen voor Faye Smith." Zegt Raoul. "Ja ze is nog niet wakker dus jullie mogen haar nu nog niet zien. Jullie moeten wachten in de wachtkamer. Zodra ze wakker is worden jullie geroepen." Zegt ze. We lopen allemaal door naar de wachtkamer. Minuten voelen als uren en we zitten hier nog maar 5 minuten. Ik heb geen idee hoelang dit gaat duren maar iedereen zit hier zit hier hartstikke zenuwachtig. Omdat het zolang duurde is Milo koffie voor ons halen. Niemand heeft ontbeten en bijna iedereen heeft nog een kater. We zitten hier nu al 40 minuten. Dan komt er een vrouw naar ons toe lopen. "Komen jullie voor Faye Smith?" Vraagt ze. Koen staat meteen op. "Ja is ze wakker?" Vraagt hij. "Ja jullie mogen rustig mee komen maar echt heel rustig ze heeft flinke wonden op haar hoofd." Zegt de vrouw.

Pov Faye
Ik ben wakker geworden. Ik heb mega erg hoofdpijn en heb erge wonden op m'n hoofd zeiden de dokters. Ik heb waarschijnlijk ook een hersenschudding en een arm gebroken. De jongens komen binnen. Toen de dokter zei dat er jongens op me aan het wachten waren werd ik wel blij, maar ook bang om ze te zien. Ze komen rustig binnen. Koen voorop hij kijkt bang en blij tegelijk. Hij loopt naar me toe en heeft me een soort knuffel voor hoever dat kan met m'n arm. "Faye ik was zo bang dat je dood was." Zegt hij. "Sorry." Zeg ik zachtjes. Hij laat los uit de knuffel en de andere jongens staan er ongemakkelijk bij. "Ga zitten." Zeg ik. Ze gaan op de stoel zitten en op het bankje naast mijn bed. Robbie zit rechts op het bankje en ik kijk hem aan. "Sorry." Zegt hij. "Hoezo?" Vraag ik zacht. "Als ik niet zo'n klootzak was geweest lag je hier nu niet." Zegt hij. "Het is niet jou schuld dat ik ben aangereden Rob het maakt niet uit." Zeg ik. Ik snap wel dat hij zich schuldig voelt maar het is natuurlijk niet zijn schuld dat ik ben aangereden. "Hoe voel je je?" Vraagt Milo. "M'n hoofd doet zoveel pijn en m'n arm is gebroken." Vertel ik. De dokter komt weer binnen. "Faye hier heb je pijnstillers voor je hoofdpijn en je arm." Zegt de man. Ik pak ze aan. Ik probeer overeind te zitten maar het gaat moeilijk. Raoul helpt me overeind zitten en ik neem de pijnstillers. "Hoelang moet ik blijven?" Vraag ik aan de dokter. "Je moet nu sowieso nog een nacht en morgen kijken we verder." Zegt hij. Ik zucht en ga weer liggen. Een traan rolt over mijn wang. Ik heb zoveel pijn overal en ik wil gewoon naar huis. "Mannen jullie moeten over een half uur naar huis. Er mag vanavond 1 iemand blijven slapen als Faye dat wil." Zegt de dokter. "Faye wil je dat er iemand blijft slapen?" Vraagt Koen. "Nee hoeft niet hoor slapen jullie maar lekker thuis ik red me wel." Zeg ik. "Weet je zeker?" Vraagt Koen. Ik knik en geef hem een kleine glimlach.

Tijdskip
De jongens zijn al een tijd weg en het is inmiddels 17:00 ik verveel me dood en ik trek het echt niet meer. Het ziekenhuis heeft ook m'n ouders gebeld. Die kwamen morgen wel even langs zeiden ze. Ze doen echt alsof het niks is dat ik ben aangereden. Er komt bijna avondeten en daar heb ik opzich wel zin in. "Hey Faye hoe voel je je?" Zegt de vrouw die het eten komt brengen. "Alles doet pijn maar ik heb opzich wel trek." Zeg ik. "Mooizo zometeen komt er nog een dokter pijn stillers brengen na het eten. We hebben vandaag spaghetti met rode saus lus je dat?" Vraagt ze. Ik knik, en ze schept een bordje op en geeft het aan me. "Dankjewel." Zeg ik en ze loopt weer weg. De spaghetti is prima maar alsnog niet lekker. Ik eet het wel helemaal op en zet m'n bordje daarna op het tafeltje. Ik moet nog de hele avond. Ik ben dood moe maar ik kan niet slapen door alle pijn. Ik wacht wel tot de pijnstillers zometeen. Het liefst zou ik willen dat er nu iemand is die me een beetje afleid maar ik wil de jongens niet belasten. Na een tijd besluit ik Koen te appen. Minuten gaan er voorbij en hij reageer niet. Wat is hij doen die jonge zit altijd op z'n telefoon. Dan besluit ik Robbie te appen. "Hey Rob, Koen reageert niet en ik heb echt iemand nodig zou je alsjeblieft willen komen groetjes Faye x." App ik naar hem.