The exiled queen

A poison apple?

Grace POV

Κάθομαι πάνω σε ένα πεζούλι και κοιτάζω έξω από το παράθυρο.

Έχει βραδιάσει...

Και δεν έχει έρθει...

Δεν ήρθε...

Έστειλα μετά από χρόνια κάποιον να τον καλέσει να έρθει να τον δω όμως δεν ήρθε...

Η αλήθεια είναι... Ότι δεν το περίμενα...

Δεν περιμενα οτι όντως δεν θα έρθει...

Πίστευα ότι... Θα έρθει...

Ότι θα με επισκεφτεί...

Να δει πως είμαι...

Να δει τι θέλω.

Προσπαθώ να κρατήσω τα δάκρυα μου και να μην αρχίσω να κλαίω...

Απλά κοιτάζω έξω τον κήπο μου...

Τον χιονισμένο μου κήπο...

"Βασίλισσα μου..." Ακουω την φωνή της γλυκιάς Ολίβια καθώς με πλησιάζει.

"Θέλετε να σας κάνω παρέα?" Με ρωτάει και γνέφω αρνητικά.

"Όχι μικρή μου. Μην ανησυχείς. Μπορείς να πηγαίνεις. Θέλω να μείνω μόνη μου." Της απαντάω χωρίς να την κοιτάζω.

"Να ανάψω το τζάκι? Κάνει πολύ κρυο εδώ μέσα." Μου προτείνει και κουνάω αδιάφορα το κεφάλι μου.

"Δεν με ενοχλεί το κρυο. Είμαι καλά." Απαντάω ειλικρινά.

"Να σας φέρω έστω μια καπα..." Μου λέει καθώς πάει να φυγει όμως πιάνω το χέρι της και την σταματάω.

"Μην κάνεις τον κόπο. Πήγαινε. Θέλω να μείνω μόνη μου." Της λέω και εκείνη γνέφει θετικά και τελικά αποχωρεί αφήνοντας με μόνη μου...

Οτι και να γίνει εγώ θα είμαι μόνη μου...

Και όλα πίσω να τα πάρω... Και βασίλισσα να γίνω...

Πάλι μόνη θα είμαι.

Δεν έχω κανέναν...

Κάποτε τα είχα όλα...

Κάποτε ήμουν πριγκίπισσα. Όλοι με αγαπούσαν και με λάτρευαν...

Και τώρα δεν... Έχω τίποτα.

Ξαφνικά η πόρτα της καμαρης μου ανοίγει. Γυρνάω και βλέπω τον πατέρα μου να μπαίνει μέσα και να με κοιτάζει έκπληκτος.

"Γκρέις... Είσαι καλά?" Με ρωτάει και αμέσως σφίγγω τις γροθιές μου και δαγκώνω τα χείλη μου προκειμένου να πιέσω τον εαυτό μου και να μην βάλω τα κλάματα.