The exiled queen

A lovely mother

Nathaniel POV

"Μπράντον σε παρακαλώ. Έλα μίλα σε εμένα. Στον αγαπημένο σου μεγάλο αδελφό." Του λέω ενώ εκείνος συνεχίζει να είναι ξαπλωμένος μπρουμυτα με το πρόσωπο του μέσα στο μαξιλάρι.

"Μπράντον... Έλα... Έλα για εμένα... Για τον αδελφό σου." Επιμένω αλλά δεν απαντάει κάτι.

"Μπράντον... Σήκω και... Θα σε πάω βόλτα. Στην πόλη." Τον δωροδοκω και εκείνος στιγμιαία γυρνάει και με κοιτάζει.

"Θα πω και στον μπαμπά σου να σου γνωρίσει ένα κορίτσι ενός δούκα που ήρθε στο παλάτι." Συνεχίζω εγώ και εκείνος φαίνεται να το σκέφτεται.

"Πόσο χρονών είναι το κορίτσι?" Με ρωτάει και τον κοιτάζω σοβαρά.

"Είναι μεγάλο κορίτσι. Στην ηλικία σου. Περίπου έντεκα χρονών." Του απαντάω και εκείνος ξαπλώνει πάλι.

"Θα κάνω την καρδιά μου πέτρα και θα δεχτώ να συναντήσω την κοπέλα." Απαντάει και χαϊδεύω τα μαλλιά μου.

"Αδερφουλη μου... Γιατί είσαι θλιμμένος. Τι σου συνέβη? Έλα πες σε εμένα. Εμείς τα λέμε όλα. Έτσι δεν έχουμε πει? Είμαστε αδέλφια και όχι μόνο αγαπάμε αλλά και εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον." Λέω και εκείνος μου κάνει νόημα να ερθω πιο κοντά του για να μου πει κάτι και να μην μας ακουσει κανένας άλλος.

"Η μαμά... Είναι κακός άνθρωπος." Μου λέει και αγχώνομαι. Δεν θέλω... Να μιλάει έτσι για την μητέρα μας... Κυρίως επειδή δεν θέλω να ξέρει τι άνθρωπος είναι η μητέρα μας...

"Την άκουσα να λέει σε έναν κυριο... Να κάψει την αδελφή μου..." Μου λέει και... Νιώθω την καρδιά μου να σπάει σε χίλια κομμάτια.

Το... Το ήξερα...

Το είχα καταλάβει...

Όμως... Δεν ήθελα να το... Να το αποδεχτώ...

Η μητέρα μου θέλησε να σκοτώσει την κοπέλα με την οποία είμαι ερωτευμένος...

Κάηκαν τα πόδια μου εξαιτίας της...

Εχω εγκαύματα στα πόδια...

Θα μπορούσα να είχα πεθάνει και να έφταιγε εκείνη...

Άμα χρειαζόταν θα πέθαινα για την Γκρέις...

Και... Πως?

Πως μπόρεσε να δώσει εντολή δολοφονίας?

Ναι ξέρω ότι ουσιαστικά αυτή είναι υπεύθυνη για την εκτέλεση της βασίλισσας... Όμως... Τώρα... Δεν είχε λόγο...

Δεν είχε λόγο...

Δεν θα κέρδιζε τίποτα...

Και αυτό... Το άκουσε και ο Μπράντον...