addicted • zm

i never loved reina

🎵chase atlantic - friends🎵

Yaklaşık bir buçuk saattir evin yakınındaki çardakta oturuyor ve müzik dinliyordum. Zaten düşünceler içinde boğulan beynim daha da beter bir hal almıştı. Ancak öyle çok düşünmüş ve kendime işkence etmiştim ki artık sadece bomboş oturup müzik dinliyordum.

Harry'e düzgün bir açıklama bile yapamadan sadece eve gitmek istediğimi söylediğimde neyse ki beni fazla zorlamamıştı. Ancak yarın kesinlikle benimle buluşup konuşmak istediğini söyleyen bir mesaj yollamıştı.

Ve Zayn.

Bana söylediği şeylerden hiçbir şey anlamamış ve şok olmuştum. Özgüvensiz, ezik, yalancı... Beni aslında yıllardır böyle görüyor ve haz etmiyordu resmen. Ne yapmıştım ki ona bu kadar nefret besleyeceği? Bana o sözleri söylerken gözleri öyle donuk ve aşağılayıcı bakıyordu ki... Kendimi berbat hissetmiştim.

Şimdi ise ne yapacağımı bilmiyordum. Onunla ister istemez görüşecektik çünkü aynı arkadaş grubunun içindeydik. Ama görüştüğümüzde nasıl davranmam gerekiyordu? O bana nasıl davranacaktı?

Titrek bir nefes verdim dışarı ve kafamı geriye doğru yasladım. Belki Reina'yı aramalı ve onunla buluşmalıydım. Ancak şu an konuşabilir ve düzgün iletişim kurabilir miydim bilmiyorum. Beynim dönmüştü resmen.

Yine de öylece oturmak içimi kemirdiği için telefonumu alıp Reina'ya mesaj yazmaya başladım.

Cindy: Buluşabilir miyiz? konuşmamız gerekiyor

Birkaç dakika sonra geri cevap yazmıştı.

Reina: Wow. Ölmediğine sevindim

Cindy: Evin orada piknik yaptığımız çardaktayım

Reina: Gelirim on beş dakikaya

Onunla ne konuşacağımı bilmiyordum. Zayn'in, "Reina senin onu görmezden geldiğini düşünüyor." demesinden bahsedebilirdim. Diğer söylediği şeyleri asla açmayacaktım zaten. Beynimi meşgul etmem ve en azından birkaç şey öğrenmem gerekiyordu.

Sonuçta Reina hakkımda böyle düşündü ve bunu Zayn'e söylediyse, onun da yaptığı yorumdan bahsedebilirdi. İkisi dedikodumu yapmış olabilirdi. Benden nefret ettiğini ya da ezik olduğumu düşündüğünü falan bile söylemiştir belki de.

Ama Reina buna izin vermezdi. O beni seviyor, en yakını olarak görüyordu. Son zamanlarda gerçekten onunla ilgilenememiş ve annesi hastalandığında bile sadece basit bir geçmiş olsun mesajı atmıştım. Belki de benden yavaşça soğuyordu, herkes gibi.

Sevilecek hiçbir yanım yoktu zaten.

Zayn'in söylediği gibi özgüvensiz ve eziğin tekiydim.

Arkadaşlarına yeteri kadar değer vermeyen, tek düşündüğü gizli ve yasak aşkı olan, aptal, bencil ve iğrenç biri.

Kendimden nefret ediyordum. Başkalarının da nefret etmesi şaşırtmamalıydı beni.

Sadece artık ne arkadaşlığı ne de diğer eğlenceli şeyleri düşünecek mentalim kalmamıştı. İçten içe ölürken, acı çekerken nasıl başkalarını düşünebilir ve sağlıklı iletişim kurabilirdim ki? En yakın arkadaşımın sevgilisine aşkımdan biterken nasıl onunla normal şekilde devam edebilirdim?

Ben de sınırıma gelmiştim.

Kimseye anlatamadığım şeyler vardı, kendi içimde savaştığım. İnsanlara bunu anlatmazken onlardan empati ve anlayış beklemem saçmaydı zaten. Kimse benim ne hissettiğimi bilemezdi, kahin değildiler. Bu garip hareketlerim ve duygusallığım onlara yersiz geliyordu sadece. Nedenini doğal olarak merak ediyor, öğrenmek istiyorlardı.