addicted • zm

weird feelings

Ilık rüzgarı tenimde hissettiğimde gözlerim yavaşça açıldı. Şaşkınca etrafıma baktığımda, denizin kenarında uyuya kaldığımı fark edebilmiş ve hemen doğrulmuştum. Kaç saattir buradayım?

"Merhaba."

Dibimde duyduğum sesle irkilip, bakışlarımı beni donuk bir ifadeyle izleyen Zayn'e çevirdim. Yanımda tek başına oturmuş beni izliyordu. Tanrım. Bu bir rüya mı?

"Ben... Uyumuşum." dedim bir yandan dağılmış saçlarımı düzeltirken.

"Evet."

Yanımda ne işi vardı? Ve neden tek başınaydı? Yutkunup bir süre kendime gelmeyi bekledim ve "Diğerleri nerede?" diye sordum merakla.

"Birazdan gideceğiz."

Bu sorduğum sorunun cevabı değil.

İkimiz de sessizce oturduk bir süre ve birbirimize hiç bakmadık. Şu an kendimi fazlasıyla garip hissediyor, hatta bir rüyada olduğumu düşünüyordum. Daha fazla bu sessizliğe katlanamadım ve "Neden buradasın?" dedim. Hala ona bakmamıştım, karşımda batmak üzere olan güneşin harika manzarasını izliyordum.

"Seni aramaya çıkmıştık. Sonra bulduk. Diğerleri toplanıyor, ben uyanmanı bekledim." dedi o da karşısındaki manzarayı izlemeye devam ederken. "Yorgundun." diye eklemişti birkaç saniye sonra.

Titrek bir nefes alıp bakışlarımı ona çevirdim. Kısık gözleri, hafif aralanmış dolgun dudakları ve rüzgarın etkisiyle savrulan saçları... Güneşin batışı bile bu kadar güzel değildi.

Keşke benim olsaydı. Bana ait olsaydı.

Aniden yüzünü bana çevirdiğinde, hızlıca bakışlarımı kaçırıp ayağa kalktım ve "Hadi, gidelim." dedim. Ancak yerinden kıpırdamamış ve bana boş boş bakmaya devam etmişti.

"Gelmeyecek misin?"

"Biraz daha oturmak istiyorum." dedi bana bakmaya devam ederken.

Ne yapacağımı bilememiştim, onunla beraber oturmak istiyordum ama ortam çok garip ve gericiydi. Sürekli ona bakmak istiyor, baktığımda ise aptal gibi yakalanıyordum. Umarım hakkımda kötü şeyler düşünmüyordur dedim içimden ve tekrar yanına oturdum.

"Çok güzel. Ve acımasız." diye fısıldadım denizi izlerken. Aklıma hep Zayn'i getiriyordu bu manzara.

"Neden acımasız?"

"Güzelliğine yaklaşanlara merhamet etmiyor."

"Çünkü kimseye ait değil. Özgür olmak böyle bir şey." dediğinde bakışlarımı ona çevirdim. Her zamanki donuk halinden farklı, daha duygu dolu bakıyordu gözlerime ama ne olduğunu anlamak mümkün değildi.

Güzeldi, merhametsizdi, ulaşılmazdı. Deniz gibi.

"Ben de özgür olmak isterdim." dedim gülümserken. Kaşlarını çatıp "Zaten değil misin?" dediğinde bakışlarımı ondan çekmiştim.

Hayır, değilim. Sana zincirlendim yıllar önce.

"Bilmem. Özgür hissetmiyorum hiç. Bir şeyler eksik gibi."

"Herkes biraz eksiktir. Bu his kaçınılmaz."

Beni tamamlayan şey sensin. İçimdeki boşluğu dolduracak kişi.