IS MISSING || HYUNİN

Herşey Yolunda (Sanırım)

Merhabalar. Ben geldiim. Zombi kitabı sonrasında polisiyeye de bir el atayım dedim

Bu kitap için aklımda çok iyi fikirler var. Araştırma yaptım ve birazını Amerikalı iki genç kızın hayat hikâyelerinden alıntı yaptım. Fakat onların hikâyesi kötü bitiyordu ben devam ettirdim.

Bu kitabı yazmamı öneren Jeongindedinbittim e teşekkür ederim. Bu kitabı sana itafen yazmak istiyorum😘💕

Hazırsanız kitaba başlayalımmm...

Sabah yüzüme vuran güneş ışığı yüzünden uyandım. Kafamı yastığa gömüp uyumaya devam edecektim ki kapı sertçe açıldı.
"Jeongin! Kalkmayı düşünmüyorsun galiba?! İşe gideceksin çabuk ol yemek falan da yok sana!"

Kapıyı geldiği gibi kapattı sonra annem. Babam olsaydı bana böyle davranmazdı. Üzülüyor muyum? Hayır. Duygularımız karşılıklı. Aynı evde kalan iki yabancıyız sanki.

Babam eskiden anneme şiddet uygulardı. Anneme uyguladığı şiddeti 4 yaşımdan beri hatırlıyorum. Annemin her hatasında yüzüne bir tokat yapıştırırdı ama annem ile severek evlenmişti. Annem de babamı çok seviyordu. Anneme ayrılmalarını söylemiştim defalarca ama o babam ile birbirlerini çok sevdiklerini ve hiç ayrılmayacaklarını söyleyip duruyordu.

Sabah kavga etseler akşam sarılarak uyuyorlardı. Burada da en çok etkilenen ben oluyordum. Babam ve ben hiç konuşmazdık. Beni sevmediğini defalarca dile getirirdi. Bir kere bile vurmadı bana ama babalık da yapmamıştı.

Beni zayıf ve ezik olarak görüyordu. Her zaman arkadaşlarım arasında dışlanmış ve zorbalık görmüştüm. Bu kreşten lise son sınıfa kadar artarak devam etmişti.

Bir gün anneme bir mektup yazarak bizi terk etmişti. Boşanma evrağını da masaya bırakmıştı. Mektupta artık bize dayanamadığını özellikle de beni sevmediğini bu yüzden gittiğini söylemişti ama annemin bana olan nefreti babamın benim yüzümden gittiği yönünde değili. O bana ikinci kocası yüzünden böyle davranıyordu.

Babam bizi terk ettikten sonra 1 yıl kadar yanlız yaşadık. Sonrasında bir adam çıkageldi ve aylarca evimizin önünden ayrılmadı, sürekli annemi çok sevdiğini söylüyordu. Annem de zamanla alıştı ona ve evlendiler.

Öz babamı da unutmuş yeni bir hayata başlamıştı. Onu çok seven bir adama sahip olmuştu ama kendim için aynısını söyleyemem. O adam ile evlendiğinde 9 yaşındaydım hapse atıldığında 11.

Neden hapse atıldı çünkü eve geldiğinden beri 3 yıl boyunca sikti beni. Tacize uğradım. Bunu da defalarca anneme söyledim ama o beni kâle almadı. İlk yıl ağlayarak annemin yanına giderdim ama o bizi çok sevdiğini ve asla böyle bir şey yapmayacağını söylemişti.

Ben 10 yaşına gelince beni taciz ettiğini kendi gözleriyle görmüştü ama hiç oralı olmadı ve gitti. Sonra da o adam ile ne küstü ne de bu konu hakkında konuştu ama benim bir daha yüzüme bakmadı. Sonra da şiddete başladı zaten. Benden artık nefret ediyor, her gün dövüyordu.

11 yaşına geldiğimde aklım başıma gelmiş ve o adamı şikayet etmiştim. Sonra da hapse atlıdı zaten ve o günden beri annem ile aram daha da açıldı. Onun benim yüzümden gittiğini her defasında yüzüme vururdu. Büyüdüm, o da yaşlanmaya başladı, bana gücü yetmiyordu artık. Şiddet de bu sayede bitti. Ama hakaretler devam ediyor. O kadının bir kere bile yüzüne bakmadım. Beni dövdüğünde hiç ağlamadım. Artık benim için yoktu çünkü.

Yavaşça kalktım yataktan. Elimi yüzümü yıkadım ve üstüme birşeyler giydim. Lise son sınıfım ama çalışmak zorundayım çünkü geçinemiyoruz. Devletin bana ödediği para da anneme gidiyordu. Bana hiç harçlık vermezdi. İnsanların gözünde fakirdim. Annem istese verirdi ama sevmiyor sonuçta.