Getekend Voor Het Leven

1 - Alleen

Jinn
Ik loop door de straten van Utrecht. Ik kijk in de ramen van de winkels en zie mezelf, een kleine jonge vrouw, bruin haar en een droevige uitstraling.

Ik ben net 19 geworden en ik had mijn eerste weken als negentien jarige toch wel wat anders voorgesteld... Maar helaas, hier lopen we dan. Alleen door de straten van Utrecht zonder een plaats om heen te gaan.

Ik denk terug aan de afgelopen jaren thuis. Het was heftig. Ik mis mijn broer en ik mis het geliefd zijn. Ik mis mijn oude vrolijke ik... Ik mis... Ach ik moet ook stoppen. Ik kan moeilijk bezig blijven met het verleden, ik moet door!

Prioriteit een is mijn telefoon opladen en daarna kijken of ik in contact kan komen met mijn broer. Ik loop een restaurantje binnen en ga aan een tafel zitten. Gelukkig heb ik mijn oplader mee kunnen nemen anders had ik nu nog een groter probleem. Ik steek mijn stekker in het stopcontact en er komt een vrouw naar me toe.

"Goedenmiddag, wat kan ik voor u inschenken?" Vraagt ze mij veel te vrolijk. Ik glimlach terug en vraag om een cola. Wat zou het leven mooi zijn als je een baan hebt, een huis, mensen om je heen en een vaste basis... misschien dat ik ooit ook geluk ga meemaken... Ik zie dat mijn telefoon weer wat voller is en probeer hem aan te zetten.

Direct nadat ik hem aan heb gezet ga ik op zoek naar Milo Ter Reegen. Ik heb hem al jaren niet gezien, mijn broer. Ik heb ook geen idee of hij mij überhaupt nog herkent maar ik moet het er op wagen.

Direct na het in tikken van zijn naam verschijnen er meerdere zoekopdrachten. "Milo Ter Reegen van de bankzitters". Ik klik op de zoekopdracht en er verschijnen een aantal jonge mannen in beeld, waaronder mijn broer. Ik ben verbaasd en gespannen tegelijk. Betekend dit dat Milo bekend is? Ik zoek zijn instagram op en stuur hem een DM.

Hey milo, Jinn hier, je zusje. Sorry dat ik je stoor, maar ik heb wat problemen en heb dringend hulp nodig, zou je mij kunnen bellen? Mijn nummer is
06 ********. Liefs Jinn.

Met trillende handen klik ik op verzenden. Toch best spannend, ik heb geen idee hoe hij gaat reageren... Ik reken mijn drankje af en loop weer naar buiten. Ik wandel wat door Utrecht heen en kom bij een klein parkje. Ik plof neer op een bankje, doe mijn oortjes in en probeer wat te ontspannen. Ik weet dat ik er van uit moet gaan dat Milo niet gaat reageren en dus voor vanacht nog een slaap plek moet regelen. Ik heb gelukkig nog wat geld op mijn rekening dus pak mijn tas met belangrijke spulletjes en ga terug de drukte van de stad in. Ik zoek een klein hotel op dat er niet al te duur uit ziet en loop naar binnen. Goedenavond, zou ik een kamer kunnen boeken voor vanacht?

Na wat papieren te hebben ingevuld lig ik op het bed in mijn hotelkamer. Ik staar naar het plafond. Zou het lang duren voor Milo mij gaat bellen? En wat ga ik zeggen? Ga ik zeggen wat er gebeurd is of moet ik iets anders verzinnen? En wat als hij niets met mij te maken wilt hebben? Daar heb ik nog niet over nagedacht. Ik zal toch een plan B moeten hebben. Ik merk dat ik moe ben van deze dag, of eigenlijk van deze jaren. Tijd om te slapen, het is dan nogwel vroeg maar morgen een nieuwe dag. Nieuwe kansen. Nieuwe energie. Een stapje dichter bij normaal. Hopelijk.