Getekend Voor Het Leven

3 - Flashback

Jinn

Ik stap mijn kamer binnen en begin met de spulletjes uitzoeken die Milo en Matthy voor me gehaald hebben. Een borstel, tandenborstel, tampons, ondergoed, zelfs wat kleding. Ik geef alles een plekje in mijn kamer en pak mijn tas met de weinige dingen die ik mee heb genomen van thuis.

"Thuis". Het is niet meer mijn thuis. Ik heb geen thuis meer. Of zou dit mijn nieuwe thuis zijn? Ik merk dat mijn hoofd weer begint te piekeren dus pak mijn spul uit mijn tas en ga in de opening van het raam zitten. Ik neem een teug van de jonko en voel direct een soort verlichting in mijn lichaam stromen. Even ontsnappen aan de realiteit.

Ik rook uiterst langzaam de jonko op en gooi het restje op het dak. Ik loop naar de badkamer en kijk naar mezelf in de spiegel. Ik probeer mijn make-up wat bij te werken en fatsoeneer mijn haar nog wat. Het is wat het is.

"Jinn kom je spelletjes spelen?" hoor ik van bedened een van de jongens roepen. Ik slaak een diepe zucht en dender de trap af. "Zo wervelwind, jij hebt er zin in volgens mij" hoor ik Koen zeggen. Ik glimlach en ga bij de jongens aan tafel zitten. "Nou Jinn, vertel welk spel gaan we als eerst spelen?" Vraagt Milo. Ik kijk naar de spelletjes die op tafel liggen.

"Uhmm.. eigenlijk... ken ik de spelletjes niet, ik deed nooit spelletjes". Ik kijk naar mijn handen in mijn schoot. Het is even stil maar dan doorbreekt Raoel de stilte. "Nou dat komt dan goed uit, dan beginnen we met tirthy seconds en dan zit jij in het team bij Mat."

Ik stem hierbij in en ze proberen me de regels een beetje uit te leggen. We beginnen met spelen en eigenlijk is het best leuk. De jongens zijn erg fanatiek en beginnen steeds harder te praten. Ik ga mee in het spel en geniet van de gezelligheid. Een gevoel wat ik al in geen jaren heb gevoeld.

"NEE, DAT IS NIET EERLIJK!" schreeuwd Koen opeens. "JONGE JIJ KENT DE REGELS NIET DIT KLOPT GEWOON" Schreeuwt Milo terug. Ik krimp wat in een en begin zwarte vlekjes voor mijn ogen te zien. Mijn handen beginnen te zweten en ik druk mijn handen tegen mijn oren. Nee. Niet nu. Nee nee nee nee niet nu. Ik voel hoe mijn gedachten het van mijn lichaam overnemen.

"Jinn! Klaar nu! Opschieten of ik doe je wat!" Ik hoor mijn vaders stem door het huis schallen. Snel ruim ik mijn spullen op en strompel naar beneden. "Sorry pa ik hoorde je niet". Meteen voel ik een klap in mijn gezicht. En nog een. "ALS JE NIET LUISTERD ZUL JE HET ZO MOETEN LEREN!" Ik voel hoe ik aan mijn haar door de kamer heen wordt gesleurd. Nog een klap in mijn gezicht. Nog een. Ik proef bloed in mijn mond. Dat wordt weer een dikke lip. Ik duik onder mijn vaders armen uit en loop naar de andere kant van de kamer. Ik zie dat hij gekotst heeft op de bank. Ook dat nog.
"Sorry pa sorry sorry ik hoorde je niet ik wilde je niet negeren sorry" Ik probeer de situatie nog te redden. Mijn vader komt weer op me af lopen en ik probeer aan hem te ontwijken maar het lukt niet. Weer voel ik een klap, deze keer in mijn buik. Ik voel een scherpe pijn scheut en zak in elkaar. Nog een klap. "Sorry pa sorry, ik wilde dit niet doen". Dan wordt alles zwart.

Ik voel een hand over mijn rug wrijven. "Jinn rustig je bent veilig hier" hoor ik iemand in de verte zeggen.
"Milo? Sorry ik wilde wel luisteren sorry doe me geen pijn"
"We gaan je geen pijn doen je bent veilig" hoor ik weer. Langzaam wordt mijn zicht weer helder en komt het geluid steeds wat dichter bij. Ik voel hoe ik wordt opgetild en op de bank wordt gelegd. "Sorry..." begin ik weer, maar deze keer hoor ik dat Matthy me afkapt. "Jinn het is oke, je bent veilig. Je hoeft geen sorry te zeggen!" Ik kijk rond en zie dat Milo en Matthy bij me staan, de andere jongens zitten nog aan de tafel.

Langzaam besef ik dat ik een flashback had. Ik begin te huilen en zodra de tranen over mijn wangen rollen komt Milo naast me zitten. Hij pakt me vast, maar op een lieve manier. Ik leg mijn hoofd tegen zijn borst en huil totdat er geen tranen meer komen. Milo blijft maar over mijn rug wrijven en het maakt me rustig.