AŞIK OLMA KORKUSU

26.BÖLÜM: "YILDIZ IŞIĞI"

Yeni sezondan herkese merhaba! Çok çok heyecanlıyım. Özleştik miiii?

Bugün kendinizi nasıl bir ışık olarak hissediyorsunuz? Benimki bölüm isminde saklı:pp

Oy vermeyi lütfen unutmayalım, keyifli okumalar!

*

AŞIK OLMA KORKUSU 2.KİTAP:
TERK EDİLME KORKUSU

•

Baktığım her yerde kendimi göreceğimi düşleyerek karanlığa tâbi olmuştum. Artık aynalara baktığımda bile gördüğüm başkasıydı.

Yüzler. Sesler. Tatlar. Kokular. Ah, kokular... Her şey şimdi bana ne kadar yabancıydı. Çünkü ben kendime yabancıydım.

"Yapma bunu kendine," diyen Han'ın sesi, var olan tüm kötü düşüncelerimi yok etmeye yetmişti. Zaten nasıl olduysa hayatıma girdiğinden beri bende kötüye dair ne varsa silip atıyordu. Ama bir gün, beni kendine dönüştürürken bambaşka bir insan yarattığının farkına vardı. O gün her şeyin sonunu getirdi.

"Bana bunu neden yaptın?" diye sorarken ne hissettiğimin farkında değildim. Kırgın mıydım, kızgın mıydım, vazgeçmiş miydim, yoksa hâlâ çok mu âşıktım?

"Çünkü seni seviyorum."

"Kalbimi paramparça ettin. Bunu bana neden yaptın?"

"Çünkü seni çok seviyorum."

"Artık kendimi tanıyamıyorum. Bunu bana neden yaptın?"

"Çünkü beni sevmeni istedim."

Hıçkırarak ağlamaya başladım. "Aşktan korktuğumu bile bile beni kendine âşık ettin. Bunu bana neden yaptın?"

"Çünkü beni çok sevmeni istedim." Ansızın önümde belirdi, saçlarıma dokunduğunda içim gitti.

"Bunu bana neden yaptın?" diye tekrarladım. Ellerini saçlarımdan çekti, bir adım geriye gittiğinde sanki boşlukta salınmaya başladım. Karanlık, mavi gözlerine ulaşırken dudaklarında tatminkâr bir gülümseme oluştu.

"Hâlâ çok âşıksın," dedi toz bulutuna dönüşmeden önce. "Ve hep öyle kalacaksın." Son gördüğüm şey gözleri oldu. O derin safir gözler kaybettiğim son şeydi.

Bu kez çığlık çığlığa uyanmamıştım. Öncekiler kadar nefes nefese kalmış olsam da daha iyi durumdaydım. Gördüğüm her kabus alışmamı sağlıyordu. Yokluğuna alışıyordum ama bu beni kahrediyordu.

Hayatım mahvolmuştu. Yıldız ışığı gözlerimi o kadar kör etmişti ki şahane hayatımın ellerimin arasından kayıp gitmesine engel olamamıştım.

Önce iş hayatım sekteye uğramıştı, oynadığım diziden kovulmuştum. Girmek üzere olduğum film projesinden çıkarılmıştım. Reklam anlaşmalarım iptal edilmişti. Bir anda her yerden her şekilde soyutlanmıştım. O kadar görünmezdim ve yoktum ki bundan birkaç ay önce burun kıvırarak baktığım işleri değerlendirmeye başlar olmuştum. Sonra en yakın arkadaşım tarafından sırtımdan vuruldum. O benim tek arkadaşımdı. Duvarlarımı yıktığım tek kişi oydu. Onunla aramızda duvar yoktu, yalan yoktu, sır yoktu, ona herkesten çok güvenirdim. Aşkı ise henüz tadına varamadan kaybetmiştim. Bitik haldeydim. Aynaya baktığımda gördüğüm kadını tanıyamıyordum.

Sadece üç ay önce ne zaman ne yiyeceğimi bile benim yerime Can düşünürdü. Sonra hayatıma Han girmişti ve hayatımın yeni planlayıcısı haline gelmişti. Şimdi ikisi de hayatımda yoktu. Ve artık ne zaman ne yiyeceğimden ziyade hangi işi ne şartlarda ve ne zaman yapacağıma benim karar vermem gerekiyordu. Sevgi set çalışanı olarak iyiydi ama ilk kez menajerlik yapıyordu ve itiraf etmek gerekirse ilk işini benim kadar zor biriyle yaptığı için bazen ona üzülüyordum. Memnun edilmesi güç biri olduğumun farkındaydım. Belki de törpülemem gereken özelliğim buydu. Hatta belki de bu yüzden bir karma bile yaşıyor olabilirdim. Başıma gelen her şey bu memnuniyetsiz ve şımarık tavırlarımın sonucu olabilirdi. Yine de içten içe tüm bu olanları hak ettiğimi düşünmüyordum. Başka şekillerde de cezalandırılabilirdim.