Anneme söylemeliydim artık yoksa bu gidişle kendi hayatımdan vazgeçecektim. Ama cesaret edemiyordum söylemeye yavaşça yanına gittim yanına oturur oturmaz ağlamaya başladım zaten bir bir anlatmaya başladım asla inanmadı bana veya inanmak istemiyordu sen yanlış anlamışsındır diyip duruyordu o adamı aradı o ise o benim kızım gibi öyle şey olur mu diyip yeminler ediyordu tabi annemde duymak istediğini duydu konuda orada kapandı yani tüm çabalarım boşa gitmişti kendimi daha da yalnız hissediyordum bir darbe daha yemiştim annem tarafından. Günler geçtikçe daha da içe kapanıp yalnızlaşmıştım, doğru dürüst konuşmuyor ve yemek bile yemiyordum kimse ne oldu diye sormuyordu bile dedikleri tek şey bu kız şımardı demeleriydi 12 yaşındaki çocuğa sana ne oldu diye demeden böyle birşey demeleri ayrı bir komikti bende kendimi suçluyor, ölmek istiyordum. Şiirler yazmaya, günlük tutmaya başladım bana bir nebze iyi geldi bunları yapmak kağıt kalem benim artık arkadaşım,sırdaşım olmuştu beni tek dinleyen onlardı çünkü.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Aramızda Kalsın !
Non-FictionMerhaba ben NZ veya siz bana kahveli pamuk şeker diyin eğer bu sayfaları şuan okuyorsan,okumaya karar verdiysen veya denk geldiysen hiç düşünmeden oku çünkü bu sana bir işaret muhtemelen seninle hayatlarımız benziyor.Okuyacağınız sayfalar tamamen ge...
