The Obsession Of Triumvirate (Rainbow Series #1)

04

Samuel

That boy. I never been meet a guy who looks like a girl. Malambot ang pananalita pati ang kilos, kaya hindi niya ako masisisi kung mapag kakamalan ko siyang bakla. Mostly gan'on ang pagkakaalam ko. Pero sa pagiging brutal at ilang beses na pangmura na mas malutong pa sa kropek. Nalaman kong lalaki pala talaga.

"I need my lunch. Where's my lunch?!" I hissed at him.

Kung hindi lang ako naaawa sa bansot na 'to nakaltukan ko na. Patpatin akala mo isang tulak tumba agad. His body was like a girls body. Maliit ang waist, payat ang mga braso at may katamtamang laki ng hita. His face was flushing a bit because of the sun.

He looks at me through his glass and glared. Tingnan mo, bansot na nga matapang pa.

"Makapag-utos, wala ka pa ngang binibigay na pera!" angal niya.

I scoffed staring at him unbelievably. "Di sana humingi ka!"

"Paano ko hihingi kung umalis ka agad!"

"Dapat nung sinabi ko humingi ka na!"

He gasped. "Ako pa talaga may kasalanan?!"

"Oo!" laban ko pabalik.

Tumingin siya sa akin maya maya pa ay umirap kaya nalaglag ang panga ko. Did he just rolled his eyes on me?

Never in my life that someone dared to do this. Takot silang lumapit, sumabat o sumagot sa akin. Tapos itong bansot na 'to nagagawa akong sagutin, saktan at irapan?!

Hindi ba siya natatakot sa laki ko? kumpara sa patpatin niyang katawan?

But he is something. Something that I can't explain. He could handle my anger well. Parang hindi apektado sa galit na ibinubugso ko sa kanya. He didn't care at all.

"Where's Julian?" I asked Mason.

Siya ang toka ngayon kay bansot pero simula kaninang tanghali na naghiwalay kami dahil badtrip ako ay hindi ko na siya nakita pa.

"I don't know. Hanapan ba ako ng nawawalang tao?" he growled at me.

I cursed under my breath, almost rolling my eyes in annoyance. Kahit kailan talaga hindi na kumalma ang pag-aalburoto ng dugo ko kapag nakikita ko silang dalawa ni Hunter.

"He was with you right? ikaw dapat ang pupuntahan niya." giit ko nawawalan na ng pasensya.

He frowned. "Mukha bang kasama ko siya?"

I groaned frustratedly and turned around to find that dwarf. Kung saan saan nagpupunta. Siya ang utusan na hindi malapit sa amo! paano namin siya mauutusan kung mas gala pa siya sa amin?

"Where could I find that guy?" I murmured to myself.

Inis akong napasabunot sa sarili at tumalikod na lang para bumalik sa room. Bakit ba ako nagpapakahirap naghanap d'on? pakealam ko ba kung saan siya lupalop magsuot!

Tsk.. pagbalik niya talaga yari siya sa akin. Pahirapan ko siya ng todo.

"Kuya!"

I groaned when Christine slapped my arm. Muntikan na akong matumba sa lakas. Isa pa 'to, pagbubuhulin ko na talaga silang dalawa ni bansot.

"Ano na naman problema mo?" inis kong sabi at hinawi ang pagkakahawak sa akin pero hinigpitan lang niya ang hawak.

"Ikaw! hindi mo alam?" simangot niya sa akin.

I clicked my tongue in annoyance. "Ano?"

Akmang hahakbang ako para makawala sa kanya ng muli niya akong pigilan.