Lost and Found

Chapter 8

" Hey! Don't cover your face." Aniya nang natatawa habang pinipilit na tanggalin ang pagkatakip ng bag sa mukha ko.

Inangat ko ang tingin sa kanya at sinimangutan siya.

"Ano ba?! Nakakainis kana ah!" sabi ko at iritado siyang tinignan.

He looked at me for a long time. Hindi ko alam kung tinititigan niya ako o natutuwa siyang nakikitang asar na asar ako sakaniya.

"Ano?! Akala ko ba bibili tayo ng ticket?" i uttered.

"Oo nga! Heto na, chill baby." he said and chuckled. Umalis siya at pumunta sa may ticketan para bumili ng ticket namin at ng makasakay na kami sa Ferris Wheel. Gusto ko ng matapos 'tong paghihirap ko na 'to.

Uminit ang pisngi ko sa sinabi niya. Ngayon ko nalang narinig 'yang endearment na 'yan. Kung hindi ako nagkakamali, tinawag niya rin ako sa ganyang endearment nung nag review kami para sa exam.

Yumuko nalang ako at hinintay siya. Kung kanina hindi ako kinakabahan dahil hindi naman matataas na rides yung mga sinakyan namin. Ngayon parang lalabas nag puso ko sa lakas ng kabog nang dibdib ko.

I started fidgeting with my hands out of nervousness. My mind is filled with thoughts that might be causing my anxiousness. Hindi ko naman kasalanan kung takot ako sa matataas na lugar. Nung bata kasi ako nahulog na'ko sa hagdan dahil sinusubukan kong abutin yung laruan ng kapatid ko. Naging dahilan 'yon para mahulog ako. Napagalitan ang kapatid ko dahil doon. Naguilty ako pagkatapos ng nangyari. That's the reason bakit ayoko sa matataas. Dahil baka ako ang maging dahilan para mapahamak yung ibang tao.

I sighed at my own thoughts.

I inhaled so hard. Pumikit ako para mawala ang tensyon sa katawan ko.

Pagkadilat ko gulat akong napatingin sa harap. I suddenly got nervous when i met his eyes. I suddenly can't utter any words. Parang ang hina hina ko. Phobia ba 'to? Hindi ko alam. Ayokong isipin niya na ang lakas lakas ko pagdating sa pamilya ko, na ang lakas kong mang-asar pagdating sakaniya. Pero dito takot ako. I don't want him to think I'm pathetic.

Yumuko ulit ako.

Napatalon ako ng naramdaman ko ang daliri niya sa ibaba ng labi ko. He's caressing my cheeks. He grazed his fingers on my chin, urging me to look at him.

Tumingin ako sakaniya. I can see the worries through his eyes.

"What's wrong? Are you okay? Takot ka ba? 'wag na tayong tumuloy kung takot ka talaga." aniya na puno ng pag-aalala.

He looked at my face, down to my nose, my lips, and then back to my eyes. Parang kinakabisado niya ang mukha ko.

Yumuko siya at pumikit ng mariin.

"I'm sorry." namamaos niyang sabi at kinabig ako para sa isang yakap.  "This is my fault. I shouldn't have forced you to come here. I should have let you know first. I'm sorry... baby." aniya

I was startled by what he did. I couldn't move. It's been a long time since someone hugged me in a situation like this. I feel safe in his arms. Pumikit ako at dinama ang mga kamay niyang nakabalot sa aking katawan. I may hate him, but not this time.