Geç Kalınmış Aşk

7. Bölüm

Bade ARSLANTAŞ

Uzun süre olmuştu, çok uzun süre ayrı kalmıştık ama aramızdaki bağ sanki hiç kopmamıştı. Sanki yıllardır hiç görüşmemiş iki kişi değil de sürekli beraber olan iki arkadaştık. Birbirimizi yabancı görmüyorduk. 

Nedeni neydi? Çok basit. Yıllardır görüşmemiş olsak bile birbirimize verdiğimiz değerin hiç eksilmemiş olmasıydı. Biz birbirimizi  hiç unutmadık, zaten neden konuşup görüşmemiştik bilmiyorum. Ama gittiği zamanlar iyi değildim. Abimi kaybetmiştim üstüne birde o gidince içten içe gittiği için suçlamıştım onu. Peki suçlamaya hakkım var mıydı? Hayır. Kariyeri için gitmesi gerekiyordu ve iyi ki gitmişti. 

Şimdi çok başarılı ve adını duyurmuş bir cerrah olmuştu. Başta ona gelmek istememiştim çünkü yıllar sonra karşısına çıkma cesaretim yoktu. Aramızdaki bağı koparan, telefonları açmayan kişi bendim. Ama iyi ki gelmiştim. 

Beni hiç suçlamış mıydı bilmiyorum ama o zaman ki salak Bade onu suçlamıştı. Ona en ihtiyacım olduğum dönemde gitmesi beni bu suçlamaya itmişti belki de bilmiyorum. Ama aklım başıma geldiğinde pişman olmuştum. Tabi iş işten geçmiş, aramızdaki bağ çoktan kopmuştu.

Eskisi gibi ağladığımda ve kendimi kötü hissettiğimde ona sarılmayı özlemiştim. Dizinde uyumayı bile özlediğimi fark ettim. Biz çok başkaydık. Caner ile de çok yakın arkadaştık ama o bize uzak otururdu. Miraç ise karşı apartmanda oturuyordu ve doğduğumuzda daha arkadaş olmuştuk. Caner bizim birinci sınıfta ki ilk arkadaşımızdı. Sınıfa sonradan gelmişti ve annesinden ayrılamamak için ağladığında ona çok sinir olmuştum. Bu yüzden onunla sürekli uğraşmıştım ama sonradan çok yakın olmuştuk.  

Miraç ise hep benden daha ağırbaşlıydı. Yaptığım şakaları engellemeye çalışırdı ama küçük bade yine de yapardı yapacağını. O zamanları hatırladığımda buruk bir tebessüm kondurdum yüzüme. 

Bu arada bunları düşünürken hala Miraç'ın dizinde yatıyorum ve uyandığımı belli etmedim. Çünkü o uyumuyordu.

"Hele bir kalk artık, uyanalı dakikalar oldu."

Yok artık! Bu adam yemin ederim müneccim boku falan yedi bence. Ya gözümü kıpırdatmadım bile! Tek gözümü açıp ona doğru baktığımda uyuz ve sahte sırıtmasını kondurdu yüzüne. Uyuz!

Dizinden kalkıp tam anlamıyla yüzümü ona döndüğümde kaşlarımı çattım. 

"Nasıl anladın uyandığımı?"

"Ben anlarım. Kalk hadi elini yüzünü yıka sonra kahvaltı yapalım."

Beni kıçına takmadan mutfağa ilerledi. Yüzümü yıkayaymışım! Sanki ben yıkamayacaktım. 

Şimdi adam haksız sayılmaz. Küçükken bilirdi öyle hallerimi. Ama büyüdük artık yani ne bu imalar. Basamakların oraya ilerleyip üst kata çıkmaya başladım. 

"nereye?" 

Üçüncü basamaktayken arkamdan seslenmesi ile ona döndüğümde ayıptır söylemesi mal mal yüzüne baktım. 

"Tuvalete gidiyorum"

 "Bu katta da lavabo var. Görmedin mi?"    

Tam karşımda kapısı açık, gözümü çıkartacak olan tuvalete kısaca gözümü değdirip tekrar ona döndüm. Ben üşengeç bir insandım burayı görseydim asla yukarı çıkmazdım.

"Belki ben yukarı çıkmak istedim. " Çaktırma Bade!

"Tabi ki çıkabilirsin. Bir şey demedim"

Ellerini teslim olur gibi yukarı kaldırıp mutfağa geri döndü. Bende geri aşağı inip tuvalete doğru ilerledim. Lavabodaki işlerimi halledip mutfağa geçtim. Miraç omlet pişiriyordu. Dolaba ilerleyip salatalık aradım ama yoktu. 

"Salatalık arıyorsan gelecek 5 dakikaya"

Kafam ile onaylayıp arkamda ki sandalyeye oturdum. Oda omleti pişirmişti. Tabağa koyup masaya yerleştirdi ve sandalyesine oturdu.

Kapı çaldığında tam o ayaklanacakken ben kalktım. Gelen kuryeden malzemeleri alıp içeri dönecekken anlık bir dengemi kaybettim. En yakınımda bulunan sehpaya tutunduğumda üzerindeki cam vazo yere düşmüş ve kırılmıştı. 

Miraç buraya geldiğinde mahcupça gülümsedim ve geriye doğru bir adım atmaya kalkıştım. 

"DUR! Dur sakın kıpırdama!"

Birden bağırdığı için irkildiğimde dediği gibi olduğum yerde kaldım. Vazo çok küçük parçalara ayrılmamıştı. Miraç büyük cam parçalarına dikkat ederek yanıma geldi.  

Gözlerini yüzümden ayaklarıma doğru kaydırdığında bende aşağı doğru baktım.

Ayağımın üstünde kocaman bir cam parçası vardı! 

___________Bölüm Sonu?__________