နာရီပေါင်းမနည်း စက္ကန့်များစွာ အယ်ဗန်နဲ့အတူရှိခဲ့တဲ့ရက်တွေ။
ပြက္ခဒိန်က ရက်စွဲကိုကြည့်ရင်း ဘန်ဂျမင် ခါးသက်သက်ပြုံးမိတယ်။
အယ်ဗန် ပင်ပန်းလို့ အိပ်ပျော်နေခဲ့တာထင်တယ်။
ဒါပေမယ့် အေးနေတဲ့ရာသီမှာ အယ်ဗန်ဟာ ချွေးဒီးဒီးကျပြီး အော်ဟစ်နိုးထလာလိမ့်မယ်လို့တော့ မထင်ခဲ့။
"အယ်ဗန် အယ်ဗန် .."
အယ်ဗန့်လက်တွေ ရုန်းကန်နေသည်မှာ ရေနက်ထဲနစ်မွန်းနေတဲ့အလား။
" ဝေး ဝေးသွား! သွားစမ်းလို့!"
"အယ်ဗန်!"
"ကျက်သရေမရှိတဲ့ကောင်တွေ.."
အယ်ဗန့်ရဲ့ရှိုက်သံတစ်ချက်နှင့် နဖူးထက်ကချွေးသီးတွေ။
"အယ်ဗန် ထ! မင်း အိပ်မက်ဆိုးမက်နေတာ"
ဟားခနဲ ထထိုက်လိုက်တဲ့ အယ်ဗန့်အသွင်က အသက်ကိုလည်း အမောတကြီးရှူသွင်းရှူထုတ်လို့။
လှည့်လာတဲ့ မျက်ဝန်းတွေကလည်း အထိတ်တလန့်တကြီး။
"ဘန် ဂျမင်"
".."
"မင်းအတွက် ဘာသာပြန်နေတဲ့ကဗျာပြီးတော့မယ် မင်း မပြန်သေးဘူး မဟုတ်လား"
မဆီလျော်တဲ့ စကားတစ်ခွန်း။
"ဘာအိပ်မက်လဲ"
ဘန်ဂျမင့်ဆီကလည်း မဆီဆိုင်တဲ့ အမေးစကား။
"အိပ်မက်ဆိုး အိပ်မက်ဆိုးပေါ့ အမုန်းဆုံး အရွံဆုံးအိပ်မက်ဆိုး"
မှောင်မိုက်လွန်းတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ အယ်ဗန်ဟာ
နဖူးချွေးစို့နေတာကို လက်ဖျံနဲ့ သုတ်ဖယ်ပစ်နေတုန်း
"ကြာပြီလား ဖြစ်တာ? နောက်ဆို အိပ်မက်ဆိုးမက်ရင်း နှိုးမယ့်လူမရှိဘဲ သေသွားလိမ့်မယ်"
နှစ်သိမ့်ဖော်မရတဲ့ ဘန်ဂျမင့်ရဲ့စကားသံမှာ ကြောက်လန့်စရာ။
"မကြောက်ဘူး သေမှာကို .. အိပ်မက်ဆိုးကိုသာ ကြောက်တာ"
အယ်ဗန်ကလည်း ထုံထိုင်းထိုင်းလူပဲ။
"သေတာက ဘယ်လိုမျိုးဖြစ်မှာလဲ"
"မင်းဆိုတဲ့ဖြစ်တည်မှုကို အားလုံးမေ့သွားကြတာ .. သိပြီးသားကို မေးတဲ့မင်းက အရူးလား ဘန်ဂျမင်"
YOU ARE READING
A poem Grey
Fanfictionlike rain you came touched my soul our shadows .. then you've gone//
