Merhabalar, uzun diyebileceğim bir aradan sonra gelebildik. Elimde olmayan sebeplerden ötürü yazamıyorum ne yazık ki... Lütfen kusura bakmayın, gerçekten üzülüyorum arayı açınca ama en nihayetinde buradayız! Anlayışınız için teşekkür ediyor sizi bölümle baş başa bırakıyorum. ^^
Gökhan Kırdar - Bu Aşk
14.BÖLÜM: "GÜNYÜZÜ"
''Eve ne zaman döneceğiz?'' diye sordum, geceyi yıldızların ve ayın altında geçirmekten bir hayli keyif alırken.
Derinden gelen bir sesle iç geçirdiğini duydum. Parmakları çıplak tenimi usulca süpürürken dudakları kulağıma yaklaştı. ''Eve mi dönmek istiyorsun?''
''Hayır,'' dedim hızla. ''Ben sadece bu rüyadan ne zaman uyanacağımı merak ettim hepsi bu!''
''Bu bir rüya değil, Akça,'' diye karşılık verdi Yavuz ısrarla. Parmağı kolumda gezinirken içimin gıcıklanmasına engel olamıyordum ve delicesine hoşuma gidiyordu. ''Yaşadığımız her şey gerçek, şu an gerçek, sen gerçeksin, biz gerçeğiz...''
Gözlerimi sımsıkı kapatıp açtım ve az evvel taktığı yüzüğe bakıp elimi hafifçe kaldırdım. Sırıtarak, ''Bunun gibi mi?'' diye sordum, kendi kendime konuşur gibi. Bu anlamı kuvvetli bir hediyeydi ve bu yüzüğü parmağımdan hiçbir zaman çıkarmayacaktım çünkü ondan gelmişti.
''Hıhım,'' dedi burnunu saçlarıma doğru yaklaştırıp kokumu çekerken. ''Çok yakıştı.''
''Tekrar teşekkür ederim,'' diyerek elimi indirdim ve kolumu sert karnına doğru uzatarak ona sarıldım. Denizin üzerinde olmak ürkütücüydü ama onunlayken sorun olmuyordu. ''Şu an kendimi o kadar tuhaf hissediyorum ki Yavuz sana anlatamam.''
''Ne gibi?''
Dudaklarımı büktüm. ''Hayatım boyunca hiç böyle hissedeceğimi düşünmedim.''
''Nasıl hissediyorsun ki?'' Ağzımdan laf almaya çalışıyordu.
Ona istediğini elbette verecektim. ''Liseli gibi...'' Daha çok sırıttım. ''Böyle ailemden gizli bir şeyler yaşamak, bunu saklamak ama çok heyecanlı hissetmek. Bazen de korkuyorum ve buna hakkım yokmuş gibi hissediyorum. Bu mutluluğu, bu heyecanı yaşamaya kendimi yakıştıramıyorum. Hep bir şeylerle savaştığım ve sürekli çalıştığım için biriyle birlikte olma fikri tuhaf geliyor sanki ben bir şeyler hissedemezmişim gibi.''
Yavuz olduğu yerde kıpırdanırken doğrulmaya çalıştı. Kolumu sardığım gövdesinden çektim ve ona ayak uydurdum. Beni kendine çevirdi ve gözlerimin içine gözleri yıldız gibi parlayarak baktı. Bakışları gerçekti. Her şey çok gerçekti. Dökülmüş birkaç saç telimi özenle kulağımın arkasına saklarken yutkundum. Avucunun içini yüzüme yasladığında bu sıcaklık evimdeymişim hissini verdi hatta evim onun avucunun içiydi.
''Akça,'' dedi sessiz ama duyabileceğim kadar gürültülü bir sesle. ''Korkuların yersiz ama yaşadıklarından ötürü haksızsın diyemiyorum. Hatalarım oldu, belki olmaya devam edecek ama seni bilerek üzmedim ve asla üzmeyeceğim.''
''İnsanlar birbirini üzer ama Yavuz.''
''Haklısın fakat birbirimizi bildikten sonra anlamı kalır mı?'' diye sordu ve devam etti. ''Seni öyle mutlu edeceğim ki; kalbin o liseli kız gibi atacak daima.''
Gözlerim usulca dolduğunda bunu saklamak için kafamı eğdim. Çeneme temas ederek beni gözlerinde hizaladı. Koyu yeşil gözleri ay gibi samimiydi. ''Birlikte çok şey yaşayacağız çünkü daha çok başındayız. Sen savaşçı bir insansın ben de öyle, madem iki savaşçı bir aradayız artık birbirimiz için savaşabiliriz değil mi?''
