"Her yerde kar var, kalbim serin bu gece
Her yerde kar var, kalbim senin bu gece
Belki gelirsin sen bakarken pencereden
Gözler yanlız özler, karda senden izler"
———
Güven, üstündeki kıyafetleri değiştirmiş odasından çıkıyordur. Aklı hâlâ Neslihan'la yaşadıkları andadır. Söylemek istediği ama söyleyemediği o kadar çok şey vardı ki... biriktirdikleri, kaçtığı gerçekleri. Neslihan'ın ona nefretle bakmasına sebep olan her şeyin doğrusunu kendi ağzından duysaydı nasıl olurdu diye düşünmekten kendini alamıyordur Güven. 20 senelik ayrılık sonrası ilk karşılaşma onun için de yeterince sarsıcı olmuştur. Ama onun için en sarsıcı olan Neslihan'ın başkasıyla olan evliliğine birebir şahit olmaktır. Neslihan'ın, Serhan'a olan tavırları ona çok yabancı gelmektedir kendini avutuyormuş gibi hissetmese ondan nefret ettiğini düşünecektir. 20 sene önceki halini hatırlıyordu Güven, bakarken içi gülen gözleri, ona kıyamayan halleri, bakmaya doyamaması... eski halinden eser yoktu. Sadece Güven'e değil etrafındaki herkese karşı tavrı değişmiş, daha yabancılaşmıştı. Çocukları dışında kimseye sevgi ve ilgiyle yaklaştığına şahit olmamıştı adam. Mutsuzluğa mahkum edilmişti göz göre göre. Eğer zamanında Eşref'in onlara yaşattıkları olmasaydı şu an nasıl bir durumda olacaklarını merak ediyordu.
Asansör kapısının açılmasıyla daldığı düşüncelerden kurtulan adam park ettiği yerden arabasını bulup çalıştırdı. Hastane'nin dışına çıktığında gördüğü kar manzarasıyla şaşırmıştı. Gün içinde yoğunluktan dolayı kafasını kaldırıp dışarı bile bakamamıştı. Yoğun kar yağışı ve yeri kaplayan beyaz örtü içinin huzur kaplamasına sebep olmuştu. Arabayı eve doğru sürerken radyonun sesini açıp yola odaklandı.
Şimdiki Güven kışı çok seven bir adam değildi ama 20 sene önceki Güven kesinlikle başka düşünürdü. Kar yağdığında Neslihan'ın hiç bıkmadan aynı heyecanla
"Güven, bak! kar yağıyor." diye konuşmasına, yüzündeki çocuksu ifadeye bayılırdı. Ne kadar istemese de sırf sevgilisi mutlu olsun diye soğuk havada bahçeye çıkar, Neslihan'la kar topu savaşı yapardı. Tabii bu eşit bi savaş olmazdı. Güven, Neslihan'ın canı yanmasın diye çoğu zaman kartopu atmaz, sevgilisinin ona attığı kartopularından kaçmaya çalışırdı. Neslihan ne kadar Güven'in bilerek kaybettiğini bilse de ona takılmaktan vazgeçmezdi hatta ceza olarak o gün tüm işleri Güven'e yaptırırdı. Güven ne kadar şartların adil olmadığını bilse de ses çıkarmaz Neslihan ne derse onu yapardı.
15 şubat, 2003
Güven ve Neslihan kanepede kıvrılmış kitap okurken sevgilisinin heyecan dolu sesiyle kafasını kaldırdı adam.
"Güven, dışarı baksana! kar yağıyor." yüzünde yine aynı çocuksu ifade vardı senelerdir hiç değişmeyen o bakış ve gülüş Güven'in de gülümsemesine sebep olmuştu. Aynı heyecanla konuşmaya devam etti kadın
"Dışarı çıkalım mı sevgilim? n'olur." teklifi kabul edecek olsa da -her sene yaptığı gibi- biraz kadınla uğraşmak ister.
"Ama birtanem görüyorsun meşgulüm şu an." Neslihan'ın kaşları havalanmış ve somurtmaya başlayan yüzüne bakarken gülmemek için kendini tutar Güven.
"Ya ne olur ki sonra okusan kitabını Güven. Benden önemli mi sanki?" şirinlik yapmaya başlayan kadının sonraki adımını bildiği için susar adam. Öpücükle göz boyama! Tam da tahmin ettiği gibi Neslihan, Güven'in kucağına çıkmış, ellerinin arasına yüzünü almış yanağına sayısız öpücük konduruyordu. Ardı kesilmeyen öpücükler arasında gülen adam halinden memnundu. Sırayla yanağını öptü, gözünü, alnını, burnunu en sonunda dudağına öpücük kondurup geri çekilirken Güven, Neslihan'ın başının arkasından tutup kendine doğru çekti. Uzun ve derin bir öpücük kondurduktan sonra dudaklarını ayırdı.
"Öyle kolay kurtulamazsın bu sefer elimden." lafını bitirir bitirmez kadının yüzüne doğru eğildi. Bir eli yanağındayken öbür eliyle de belinden tutup kendine yaslıyordu Neslihan'ı. Alt dudağını emip bıraktıktan sonra dilini Neslihan'ın ağzına soktu. Güven'in bu hareketiyle Neslihan'ın ağzından küçük bir inleme kaçarken, omuzlarındaki ellerini yanağına çıkarır. Dışarıda yağan karın sesi ve nefes sesleri dışında başka bir ses duyulmuyordu odada. Öpücük iyice derinleşmişken Neslihan nefes almak için geri çekilir. İkili nefes nefese ve kızaran dudaklarla birbirine bakarken kıkırdamaya başlarlar.
"Çok kötüsün!" gülerek göğsüne vurduktan sonra kucağından kalkmak için yeltense de Güven belinden tutarak bir kez daha kendine çeker.
"Daha kötü halimi görmedin sen güzelim." kucağında Neslihan'la ani bi hareketle ayağa kalkar ve yatak odalarına yönelir. O akşamı yatakta geçiren ikili en güzel gecelerinden birini yaşar.
