"Gelir geçer günler
Sensizdirler
Kalbimde kambur
Ne çok hatıra biriktirmişler"
———
Neslihan yatağında gözlerini açmıştı. Yavaş yavaş kendine gelirken ay ışığının aydınlattığı büyük odayı inceledi bir süre. Eve geldiğinde son zamanlarda hep yaptığı gibi yemeğini yiyip odasına çekilmişti, bir süre sonra da yorgunluktan uyuyakalmıştı. Yanında duran saate baktığında gece yarısı olduğunu gördü. Rüzgarın uğultusu dışında kulağına gelen başka bir ses yoktu. Kafasını çevirdiğinde gözleri bir süre uyuyan Serhan'ın sırtında dolaştı. Evlendiklerinden beri uyku Neslihan için huzur veren bir eylem olmamıştı. Geceleri bu yatakta yalnızlığını daha da derinden hissediyordu sanki. Eskiden olsa kalp atışlarını dinleyerek uykuya daldığı, sarılmadan uyuyamadığı bir sevgilisi vardı. Güven... bir anda aklına gelen anıları unutmak ister gibi telaşla kafasını salladı Neslihan. Eskiyi düşünmenin ona bir faydası yoktu, özellikle 1-2 hafta sonra tekrar yabancıya dönüşecek bir adamın aklını bulandırmasına izin vermek istemedi. Serhan'ın kıpırdanmasıyla odağı tekrar ona kaydı ve bir süre yüzünü inceledi. Bu onu seyretmeyi sevdiği için değildi, aklına gelen yüzü unutmak içindi.
Serhan, Neslihan'a onu sevdiğini iddia ettiği zamanlarda bile hiçbir zaman gerçek bir ilgi ve sevgiyle yaklaşmamıştı. Neslihan'ın da böyle bir beklentisi yoktu ama mecbur bırakıldığı şeyler canını sıkıyordu, avunamıyordu. Son zamanlarda içinde iki ayrı Neslihan barınıyordu sanki. Bir taraf ona bunun hak etmediği bir hayat olduğunu söylüyorken, diğer taraf bunun onun asıl hayatı olduğunu diretiyordu. Onu güçlendiren, ayağa kalkmasını sağlayan yaşamdı bu. Ama kabullenmek istemediği başka bir şey vardı ki bu güç ondan duygularını almıştı... yaşamını, geçmişini, en önemlisi de gerçek Neslihan'ı...
İç çekerek gözlerini kapadı ve uykuya dalmaya çalıştı. Sabah hastaneye gidecekti ve Güven'i görecekti bu düşünce bile karnında kasılmaya sebep olmuştu. Kaşları çatılı ve gözleri kapalı durdu bir süre. En sonunda ne kadar kaçmak istese de yapamadığı o yüzü düşünerek uykuya teslim oldu.
Sabah aynı saatte uyanıp hazırlanmaya başlamıştı. Aynada salık bıraktığı saçlarını parmaklarının arasından geçirip kendini inceledi bir süre. Takım elbisesinin altına giydiği saten bluzu düzeltti ve merdivenlere yöneldi. Kahvaltı masasına yerleşen ev halkı Serhan'ın sesiyle annelerine doğru döndü.
"Oo karıcım ne güzellik bu böyle." Neslihan, tebessüm edip kendi sandalyesine oturdu.
"Bugün biraz özeneyim istedim. Güzel olmuş muyum?"
Masadaki herkes iltifat ediyordu kadının güzelliğine. Neslihan utanmıştı böyle abartılı davranışlar onu utandırırdı hep.
"Güzel annem, sakın böyle dışarı çıkma sana bakan adamları dövmek zorunda kalacağım yoksa." Neslihan uyandığından beri ilk kez gerçekten gülümsemişti. Kahkahası odayı doldururken bi yandan tabağını dolduruyor bi yandan diğer çocuklarıyla da muhabbet ediyordu. Elinin üstüne kapanan elle kafasını kaldırdı. Serhan, elini tutuyordu.
"Dünden sonra nasıl oldun Neslihan, dün çok konuşamadık." Arabada uyumuştu eve geldiğinde de bu konuyu açmamışlardı. Serhan'ın ona anlayış gösterdiğini düşünmüştü ama belli ki doğru zamanı beklemişti.
Neslihan ima ettiği şeyi anlamıştı. Merak ettiği onun sağlığı değildi, asıl mesela dün Güven'le onu gördüğü haliydi ve çocukları da kışkırtmak istiyordu. Dün olanları çocuklara bahsetmemişti bu yüzden Serhan'ın böyle bir konuyu açması canını sıkmıştı.
"Ne oldu ki dün?" Ece sormuştu, ardından diğer çocuklar da ard arda soru sormaya başladı. Neslihan, Serhan'ın tuttuğu elini çekip havaya kaldırmıştı.
"Bir şey olmadı çocuklar, ufak bi fenalık geçirdim de ondan bahsediyor babanız." lafını bitirip Serhan'a boş bakışlar attığında onun sinir bozucu bir gülümsemeyle kaşlarını kaldırdığını gördü.
"Dün anneniz asansörde kaldı, biraz fenalaşınca da kahraman Güven Aydın yetişti imdadına." alayla ettiği laflara göz devirmekle yetindi Neslihan. Yaman Ali'nin bakışları annesine dönmüştü.
Alaz lafa atıldı "O adam neden yardım ediyor? Çok samimi olmasın seninle. Gözüm tutmadı."
"Ya oğlum yardım etmiş işte ne var yani? iyilik yapmış adam. Hem anne sen iyi misin?" Neslihan, Alaz'ın söylediklerine cevap vermek istemeyerek Ali'ye döndü ve kafasını sallayıp konuştu "Evet oğlum, gayet iyiyim." geçiştirici cevaplar verdikten sonra konuyu değiştirdi. Daha fazla Güven'den bahsetmek istemiyordu özellikle Yaman Ali'nin yanında.
———
