Moonlight 🌘 (මූන්ලයිට්) [COMPLETED]

Part 8

එකපාරට ඇවිත් ශොප් එක ඉස්සරහ නතර කරපු පොලිස් ජිප් එකට හැමෝගෙම වගේ අවධානෙ යොමු වුණේ ඉබේටම. අපි හිටපු ශොප් එකේනම් එළියෙ සෙනඟ ගොඩක් හිටියෙ නැතත් පාරෙ ගිය ගොඩක් අය හැරිලා බැලුවෙ ඒක ආපු වේගෙටයි සද්දෙටයි. වෙන්න යන්නෙ මොකක්ද කියලා ඉවෙන් වගේ තේරුණ මම ආරොන් දිහා බැලුවෙ ගොඩක් කලබලෙන්. ඒත් එයා මගෙ දිහා බැලුවෙ නෑ, මගෙ අත තවත් තද කරලා අල්ලගෙන හිටියා විතරයි.

"අනේ...එයාලා ඔයාව ගෙනියනවද?"

මම වෙව්ලන කටහඬකින් ඇහුවෙ පොලිස් ජිප් එකෙන් පොලිසියේ අය දෙතුන් දෙනෙක්ම බහිනවා බලාගෙන.

"බයවෙන්න එපා බබා...මම කිව්වනෙ ම්ම්."

ආරොන් මාව කාම් ඩවුන් කරන්න හැදුවත් එයත් ඉන්නෙ කලබලෙන් කියලා මට එයාගෙ කටහඬින් තේරෙනවා.

"ආරොන් නැගිටපන්!! අපි එක්ක යන්න වෙනවා ආපහු."

තවත් පොලිස් ඔෆිසර්ලා තුන්දෙනෙක් වටකරගෙන ආපු පොලිස් ඔෆිසර් කෙනෙක් එහෙම කෑගහද්දි මම එක පාරට ගැස්සුණා. මට ඇත්තටම බයට වඩා දැනුණෙ දුකක්. මොකද මෙච්චර කල් ආරොන් මේ දේවල් වලට මූණ දෙනවා කියලා දැනගෙන හිටියත් කවදාවත් මම ඉස්සරහ මෙහෙම දේවල් වෙලා නෑ. කවුද කැමති තමන් ආදරේ කරන කෙනාට තමන් ඉස්සරහම කවුරුහරි එහෙම කතා කරනවා දකින්න. මගෙ ඇස් දෙකට කඳුලු පිරුණෙ ඉබේටමයි.

ආරොන් ඒ කෑගහපු පොලිස් ඔෆිසර් දිහා බලලා මගෙ දිහා බැලුවෙ ගොඩක් අසරණව. එයත් ගොඩන දුක් වෙන්නෙ මම ඉස්සරහම, මාත් එක්ක ඉද්දිම මෙහෙම දෙයක් වුණ නිසා කියලා මට තේරෙනවා. නැත්තම් හම්බුණු පළවෙනි දවසෙ පොලිසියේදි බයක් දුකක් මූණෙ ගෑවිලාවත් නැතුව හිටපු කෙනා මෙහෙම අසරණ වෙන්න කිසිම හේතුවක් නෑ.

පොලිස් ඔෆිසර් ඇවිත් ආරොන්ව නැගිට්ටවපු වේගෙට එයාට මගෙ අත අතෑරුණා. ඒත් මම නැගිටින්නැතුවම එයා දිහා බලන් හිටියෙ වෙන කිසිම දෙයක් ප්‍රොසෙස් කරගන්න බැරුව.

"සර් අනෙ-"

ආරොන්ගෙ ඒ බැගෑපත් කටහඬ මම කිසිම දවසක අහලා නෑ. එයාට මම ඉන්න නිසා එච්චර දුකක් දැනෙනවා කියන එක මටත් දරාගන්න අමාරු දෙයක්. මමත් ඉබේටම එතනින් නැගිට්ටෙ එයාව සන්සුන් කරන්න හිතාගෙන වුණත් කියන්න ඕන දෙයක්වත් මගෙ කටට ආවෙ නෑ.