GÜNEŞİN UMUTLARI | ŞİİR

KARANLIK SAKLARDI

Verilen en büyük nimet neydi insana
Gerektiği zaman istediği gibi ağlaması mı
Duygularını boşaltmasa o an
Sonuçta birisi ona hâl hatır sormayacak mı

Peki uyku da bir nimet midir?
Çaresi var mıdır, uykusuzluğun
Birisi gelip sorsa" uyudun mu" diye
İnsan uyumuş kadar dinç olur mu?

Geceler her şeyi sığdırırdı
Bazen bir katilin kanlı bıçağını saklardı
İnsanlar hasret kaldıklarına sarılır, öperdi
Ama o koskoca geceye
Bir tek benim uykularım sığmazdı.

Karanlığın içinde kaybederdim kendimi
Arardım saatlerce
Bazen maziler gözümü yaşartırdı
Bazense ondan kalan sözler
Aklımda boş bir teneke kutusu gibi
Tırmalardı kulaklarımı

Hani bazen de ben uyumak istemezdim
Korkardım, titrerdim unutursam diye
Onun sesini zaman siler, ben unuturum diye
Bana seslenişleri çınlardı kulaklarımda
Uykum ile unutmak istemezdim

Kimi zaman da
Gözlerimi kapatmaya ben zorlardım
Aynı yatakta bir sağ, bir sol
Dönmekten yorulur, kalırdım

Sonra kapanırdı gözlerim
Ama zorla kapandıkları belli olurdu
Her gece senin çığlığın olan kabusları
Bir gül demeti gibi elime tutuşturuverirlerdi

Saat bir, iki, üç
Geçmezdi dakikalar
Tıkanır kalırdı sanki zaman
Seni beklemezdim, veya sesini
Sabah ezanını duymak isterdim
Biraz ferahlayayım diye balkona çıkardım
Ezan okunurdu, dolunay eşliğinde
Dinleyemezdim, ürperirdim
Dinlemeye çalışsam
sokaklarda köpeklerden kaçan şeytan gibi
Ruhum yüreğimden çıkıverirdi

Korkardım kabus gördükten sonra uyumaya
Hani olurda tekrar görürüm diye
İşte o an en büyük imtihanım başlardı
Ya içinden çıkılmayan kabuslar
Ya da kör kuyunun dibindeki uykusuzluk

Bulamazdım kendimi
Var olanı göremediğim için
Ayıplardım kendimi
Oysa bilmez miydi çoban,
Üstüne giydiği kepeneği?

Zaman en hızlı ezandan sonra akardı
Ben dualarımın içinde kaybolmuşken
Birde bakardım ki
Karanlık güneşe olan savaşını kaybetmiş

Karanlık her gün yenilir, doymazdı
Ama akşamları zafer onun olunca
Sesini, çığlıklarımı, kabuslarımı
En iyi o saklardı

N.k.