GÜNEŞİN UMUTLARI | ŞİİR

KÖYÜMÜZ

Yattığım o kuş tüyü yataklarda
En büyük kabuslarımı görüyorum anne
Gel biz dedemin evine gidelim
Sıcak bir sobanın yanında
Bir tas mercimek çorbası ile
Bir dilim ekmek yerken
Dedem bize eskilerden anlatır ya hani
Ninem o soğuk yorganlari çıkarır
Sobanın yanına koyar da ısınır
Eski sehpanın üstünde ki radyo
Cızırtılı sesi ile söyler türküleri ya hani
Ben köyümü özledim anne
Şehrin gürültüsü boğar beni
Hani pencereden bakarım da
Yanan bir ışık bile yok anne
Oysa dedemlerin evinde bir mum var
Gece de yanar o mum
Diğer komşuların mum ışıkları da gözükür
Yalnız olmadığımı hatırlarım
Sen söyle anne şehirde geceleri
İnsanlar neden yaşam belirtisi göstermez ki

İnsanlar her gün birbirinden sogurken
Komşular misafir ağırlamaya korkarken
Sen neden şehri hazedersin anne
Ama bak köyümüze
Bazen makbule teyze gelir eve
Ninem bir tas yoğurt bir bardak çay koyar
Minnettar olurlar birbirlerine
Bizde ertesi gün gideriz makbule teyzeye
Oğlu gelir ayda bir, pişmaniye getirir ya
Bir bardak çay, biraz pişmaniye elimde
Önümüzde kavrulmuş bir tabak citlek
Ben köyümüzü özledim anne.

Ben mutlu değilim anne
Ne kışın ne de yazın
Binalar üstüme üstüme gelir
Gürültüsü kulaklarımı sağır eder
İnsanların  attigi çığlıklar geceleri
Seni de korkutmazmi anne

İnciler, pırlantalar, altınlar
Bense neyi özledim biliyormusun
İlkbaharda topladığımız papatyalardan
Ayse ile taç yapmayı özledim anne

Yoruldum artık dert anlatcak kimse kalmadı
Herkes şehire göç etti fakat şehirde
Ne komşuluk ne de insanlık kaldı.
Ben köyümüzü özledim anne