Karanlığın Çağırışı

NOT

Kan gövdeyi götürdü,
Geçmiş kaderi değiştirdi.
Ben bir suçluydum artık,
Karanlığa bak, ordayım.
Sakın ışığı yakma!
Canavar kapında..

Hep karanlık bir sokak da değişti kaderim...
İntikam uğruna oldu herşey.

Evimden çıktım, sayamadığım kadar yaptığım işim için.
Bir haritam vardı, intikam yeminlerime bağlı.

Listenin sonu yakındı. Bu seferki kolay hedefti. Akşamın karanlığına büründüm. Yürüyerek bu seferki "kurbanımın" eceline yürüdüm...

Geleceği mekana ondan önce vardım. Kendime kahve söyledim. Kahveyi bırakmalıydım. Zira uyuyamıyordum. Ne komik değil mi? Ben listemi yaptığım günden beri doğru düzgün uyuyamıyorum zaten.

Dükkanda ki en uzak köşeye oturdum. Her gün aynı saatte gelen kurbanımı bekledim. Akşam saat 20.28'di.
2 dakika sonra her şey kısa sürecekti. Kapının üzerindeki küçük zil çaldı. Gözlerim beklediğim kişiyi doğruladı.

Kasaya ilerledi, kahvesini söyledi. Nadiren yaptığı şeyi yaptı, dükkandaki masalardan birine oturdu.
İnsan ölümü sezermiş, ben sezdiğimde çok geçti...

Telefonu çaldı hemen ardından. Benden 2-3 masa kadar uzaktı. Bu da benim dinleyemiceğim anlamına gelmiyordu.

"Efendim"

...

"Biliyorum, bu seferki kolay olmicak."

...

"Etrafta birisi geziyor, patlamamız an meselesi."

...

"Ölüm bizim kapımıza geleli çok oldu. Bu işteysek, bunu göz önüne alman gerekirdi."

Telefonu kapattığında, benden bahsedildiğini anlamıştım.
Son söyledikleri, o kadar güzel geldi ki kulağıma.
"Ölüm bizim kapımıza geleli çok oldu."

Ölüm onun arkadasındaydı. Birazdan haberi olacaktı.
Kahvesini bitirdi ve ücretini ödeyip kalktı.
Bende önceden ödediğim kahveyi bıraktım ve onun peşinden çıktım.

Yüzümdeki maskeyi sadece kahve içerken bı kere çıkardım. Kurbanımın sırtı bana dönüktü. Şüphelenmedi. Şüphelense bile bunun geri dönüşü yoktu. Her iki taraf içinde...

Akşamın masum karanlığı ile ilerledi evine doğru.
Peşindeki ecelden haberi yoktu. Sıradan bir iş adamı gibi görünen ama altında iğrenç şeyler yatan birinin eceli olmak, benim için gurur vericiydi.

O önde, eceli arkasında yarım saat yürüdük. Evinin mahallesine girince bedeni gevşedi. Adımları yavaşladı. Rahat nefes verdi.

Kendi sokağına girince, adımları kendinden emin oldu. O adımları korkaklaştıran oldum. Bana yapıldığı gibi...

Evinin sokağı ışık görmüyordu, ruhum gibi karanlıktı. Bedenini duvarla arama aldım. Kalp ritmi bozuldu. Beklemediği yerde gelmişti ecel kapısına.
Klasik yalanları sıraladı önüme. Bir an da yalvarmaya, para teklif etmeye ailesinden bahsetmeye başladı.
Bıçağımı, arka cebimden çıkardım.