මම අග්‍ර... අග්‍ර දැරණියගල. කලින්නම් අග්‍රටයි දැරණියගලටයි මැද්දෙන් ජීවයක් තියෙන නමක් තිබුනා. ඒත් දැන් මම ඒක පාවිච්චි කරන්නෙම නැති තරම්.මොකද.. ඒ නම මතක්වෙනකොටත් මට මුලින්ම මතක් වෙන්නෙ ඒ කාලකන්නි මුණ.. ඒ කාලකන්නි ඇස් දෙක. ඒත් ඇත්තටම කාලකන්නි මමද මම නිසා මැරිලා ගිය එයාද ගියා කියලා හිතාගන්න බෑ.මොකද එයානම් ඒ වේදනාවට තිත තිබ්බා. ඒත් මට නොදැනුනත් මගේ හැම හීනයකම මදි නොකියන්න වේදනාව කියන දේ තිබුනා.
පොඩි එකීගේ සද්දෙන් වෙනදා වගේම ඇස් ඇරපු මම ඇදේ සයිඩ් කබඩ් එක උඩ තිබ්බ නිදිපෙති බෝතලේ ඊට යට ලාච්චුවට දාලා වැහුවා. දැන් මේක තමයි මගේ ජීවිතේ.
උඩුවියන් බැඳපු සාගරයක් වගේ විශාල ඇදේ තට්ට තනියම ඉදගෙන උන්න මම ඇග වටේ එතිලා තිබුන ශීට් එකත් ගසලා දාලා නැගිට්ටා.. මොකද අද මගේ චූටි දෝනි මොන්ටිසෝරි යන්න උදෙන්ම නැගිටලා.. ගෙදර කොච්චර වැඩට අය හිටියත් මේ හිච්චි කෙල්ලට මගේ අතින්ම හදන කිරි එක බොන්න ඕනේ. හරියට ඉස්සර මම උදේට නැගිටින්නේ අප්පච්චි හදන කිරි එක බලාගෙන වගේ.. ඇත්ත.. දරුවෝ කියන්නෙ දෙමව්පියන්ගේ කාබන් කොපි. ඒත් මගෙ පොඩි එකිත් මම වගේ උනොත්.... මට දැනෙන්නෙ දුකක්ද සතුටක් කියලා මට හිතාගන්න් බැරි උනා.
"අප්පච්චී... කුක්කූ.."
ඇගමැලි කඩන ගමන් දොර ඇරපු මම දැක්කේ එයාටත් වඩා ලොකු ශීට් එකක් එක අතකින් අල්ලගෙන දිග සුදු පාට රෑට අදින ගව්මත් ඇදන් ඇගිල්ලකුත් සූප්පු කර කර ඉන්න පොඩි මැණිකෙව. එයාගෙ මුහුනුවර තරනිකරම මගේ කාබන් කොපියක් උනත් ඒ කැරලි කොන්ඩේ තනිකරම එයාගෙ අම්මාගෙ වගේ උනා.
"අප්පච්චියේ......"
මම දොර ගාවට වෙලා මගේ පුංචි බෝනික්කි දිහා බලන් උන්න නිසාද කොහෙදෝ බලන් ඉදලා බැරිම තැන පොඩි එකී මගෙ කකුලක එල්ලුනා..
"අප්පච්චියේ... ගුම් මෝනිම්...."
"ගුඩ් මෝනිං චූටි මැණිකේ"
පොඩි එකීව වඩා ගත්තු මම ඒ හිනාවෙනකොට වලගැහෙන කම්මුලක් මිරිකලා හාදුවක් දුන්නා.
"හයියෝ අප්පච්චියේ කෙල ගාන්න එපානේ......"
"ම්ම්ම්... ඇයි ඒ.... මගේ චූටි මැණිකෙගෙ මූණෙ කෙල ගාන්නෙ අප්පච්චිනේ.. ම්ම්?"
YOU ARE READING
අග්‍රධීර {non fic}
कथेतर साहित्यප්‍රේමයෙන් අත් හැරුණු පසු බෝ පළුදු වුනු හදවතක් සහ ස්නේහයේ කටු ඇනී ලේ ගැලු සිදුරු වුනු හදවතක්!
