අග්‍රධීර {non fic}

•දහවන දිගහැරුම•

අඟන pov

විනාඩියක් දෙකක්... එකදිගටම ලොකූගේ ෆෝන් එක රිංග්ස් යනකොට ඇස් දෙක දෙපැත්තෙන් බේරුන කඳුළු මම පිහදාගත්තේ හැමදාම වගේ අදත් එයා ෆෝන් එක උස්සන්නෙ නෑ කියලා දැනෙනකොට.... මුළු ඇඟම කැක්කුමයි.. අදත් මට උණ ගනී....එක දිගට ගලාගෙන යන උණුම උණු කඳුළු මගේ කම්මුල් දිගේ පහලට බහිනකොට ඒවා තනි සුදු පාට කොට්ටෙට උරාගන්න හැටි මම ඔහේ බලන් හිටියා.

මම අරන් ආපු ෆයිල් දෙක තවමත් එහෙමම ඇඳ ඉස්සරහා මේසේ උඩ ඔහේ තියෙනකොට කාත් කවුරුත් නැති ගෙදරක ඇඳක් උඩ උන්න මම එහෙමම අවර්ණ වෙලා පොඩි වෙලා තිබුන බෙඩ් ශීට් එක අස්සට රිංගුවා... තවමත් රිංග්ස් යනවා.. ඒත් ඒ පැත්තෙන් ප්‍රතිචාරයක් නැති තැන මම ෆෝන් එක කට් කරන්න හැදුවා.

හෙලො

මගේ ඇස් වල කඳුළු නාලිකා ආයේම තිබුනටත් වඩා පණගැහුවා..  කොටින්ම මගෙ කටින් පැනපු ඉකිය මට නවත්ත ගන්න බැරි උනා..... ඒත්.. හැමදාමත් වගේ.. මගේ බය නිවට කම දෙකම එකතු වෙලා මගේම මහපට ඇගිල්ලෙන් ඒ කෝල් එක කට් වෙලා ගියා.... අනේ ඇයි දෙයියනෙ මටම මෙහෙම උනේ.... මට ඕනේ උනෙ උපන් දවසේ ඉදලම නොලැබුන ආදරේ විතරමයි දෙයියනේ.... එච්චරයි මට ඕනේ උනේ... ඒත් අද.... මම කොච්චර වෙලා ඇඩුවද කියලා මටම නිච්චියක් නැතිකොට කම්මුල් දිගේ බේරුන කඳුළු පවා මේ වෙනකොට මගේ කම්මුල්වලම වේලිලා ගිහින් තිබුනා..

නැගිටපන්... උබ ගෙදර යන්නෙ නැද්ද?

විසාල ඇඳේ ජනේලෙ පැත්තට හැරිලා බෙඩ් ශීට් එක අස්සට ගුලි වෙලා හිටපු මට එයාගේ සුපුරුදු ගොරහැඩි කටහඩ ඇහෙනකොට හිමීට බෙඩ්ශීට් එක පහලට කරලා මම එයා දිහා බැලුවේ මුළු ඇගම ඇඳුම්කන්න ගන්නකොට...