හාවෙක් වගේ.. පළමු හමුවීමෙන්ම මගේ ගණුදෙනුකාරයා ගැන මට එහෙම හිතෙනකොට අඩි හයක් විතර කියන්න පුලුවන් හා පෙනුමක් තියෙන මනුස්සයාව උඩ ඉදන් යටටම මම හොදට ස්කෑන් කරා..
"මිස්ටර් දැරණියගල මම කැමති නෑ වෙලාවට වැඩ කරන්නෙ නැති මිනිස්සු එක්ක ගණුදෙනු කතා කරන්න."
මට හිනාවක් ගියා. ඒ වෙන මොකුත් නිසා නෙමෙයි ඇත්තටම මිනිස්සුගෙ පිටත පෙනුමෙන් එයලාව මනින්න බෑ කියලා ඔප්පු උන නිසා වෙනකොට මම එනකොට හිනා වෙලා අතට අත දීපු හාවාගෙ ඒ බෝල ඇස් මේ වෙනකොට හීනි මලානික වෙලා තිබුනා විතරක් නෙමෙයි ආත්මය පවා විනිවිද යන තියුනු ගතියක් ඒ ඇස් වල තිබුනා.... ඇත්තටම මිනිස්සුන්ට පුලුවන්ද එහෙම පෙනුම වෙනස් කරගන්න...
"ඇත්තටම මිස්ටර් මහානාම පවුල තමයි මගේ අංක එක. ඉතින් ගෙදර කෙනෙක්ට කරදරයක් උනාම මෙහෙම පරක්කු වෙන එක සාදාරනයි නේද. අනිත් කාරනේ.. මගෙත් එක්ක ගණුදෙනු කරන්න අකමැතිනම් අන්න දොර මිස්ටර් රුද්‍රාක්ශ මහානාමට එතනින් එළියට යන්න පුලුවන්"
"අහ්... මිස්ටර් දැරණියගලට කේන්ති ගිහින් වගේ... " කට කොනින් වගේ හිනාවක් දාපු රුද්‍රාක්ශ එයාගෙ පුටුවෙ ඇන්දට බරවෙලා එක අතකින් එයාගෙම තොල් පිරිමදින ගමන් ඇහුවේ හරිම අමුතු ටෝන් එකකින් වෙනකොට ඊට නොදෙවෙනි වෙන්න කට කොනේ හිනාවක් ඇදගත්ත මම එයා මේසේ උඩ තියලා තිබුන ෆයිල් එක අතට ගත්තා.
"ඉතින් මිස්ටර් දැරණියගල පවුලේ කාවද අසනීප උනේ?" උපරිම විනාඩි දහයක් යන්න ඇති රුද්‍රාක්ශ ගෙනාපු මැණික් සාම්පල් වල ලැබ් රිපොට්ස් බලන ගමන් උන්න මගේ ඇස් ලොකු උනා..
"අම්.. කව්ද කිව්වෙ අසනීපයක් කියලා මිස්ටර් රුද්‍රාක්ශට?" බල බල උන්න රිපෝට් එකට උඩින් ඇහි බැමකුත් උස්සලා මම ඇහුවේ කුතුහලයෙන්.
"හ්හා.. නෑ ඉතින් මම කිව්වෙ පවුල් වල මිනිස්සු හරී..යට අසනීප වෙනවානෙ.. එකයි.." ලැබ් රිපෝට්ස් වලට මූණ හරවගෙනම මට ඉස්සරහින් ඉදන් ඉන්න රුද්‍රාක්ශ දිහා මම ඇස් යටින් වගේ බලන් උන්නා. ඒ වචන වල විහිළු සහගත බවක් තිබුනත් තමන්ටවත් නොදැනෙන්න වට පිට බලන ගමන් ඉන්න රුද්‍රාක්ශගෙ මූණේ ඒ බවක් ගෑවිලාවත් තිබුනේ නෑ.
YOU ARE READING
අග්‍රධීර {non fic}
Non-Fictionප්‍රේමයෙන් අත් හැරුණු පසු බෝ පළුදු වුනු හදවතක් සහ ස්නේහයේ කටු ඇනී ලේ ගැලු සිදුරු වුනු හදවතක්!
