17 Numara (Soukoku)

Yıllar Yıllar Sonra (Final)

İnanır mısınız bilmem ama Chuuya'nın ani itirafının üzerinden tam olarak 8 yıl geçti.

Koskoca sekiz yıl su gibi akıp geçmişti.

Peki o gün ve daha sonrasında neler oldu? Merak ediyorsanız size kısaca özet geçeyim.

O gün herkes Chuuya'nın sözleriyle şok olup aynı anda bağırmıştı. Ardından hemen bir toplantı düzenlendi ve ikisi de o gün işlerinden ayrıldı.

Tabiki de ayrılmadan önce iş kurallarıyla ilgili bitmek bilmeyen bir konuşma dinlediler ve tonla sözleşme imzaladılar.

Şimdi ise işsiz kalmışlardı.

Kıyıda köşede kalan birikimlerini harcayıp bir pastane açtılar.

17 Numara Pastanesi

Paraları katlandı da katlandı. İki hafta sonra sade bir düğünle evlendiler.

Pastaneden gelen paralarla ev aldılar.

3 ay sonra ise sağlıklı bir şekilde oğulları Kurayami doğdu. Onun nasıl sağlıklı doğduğu ise hala gizemini koruyor.

Günler su gibi aktı. Pastanelerinin ve evliliklerinin 8. yılı. Ayrıca minik oğulları artık 8 yaşına bastı.

Kurayami gözlerini Chuuya'dan saçlarını Dazai'den almıştı.

Yine sıcak yaz tatilinden bir günde Kurayami'nin ilginç sorusu annesi ve babasını şaşkına çevirmişti.

"Anne ben nasıl doğdum?"

Gelen soru karşısında ikisi de birbirine baktı. Ne desek kandırırız diye düşünürken Kurayami çok sabırsızdı. Bir an önce bilmek istiyordu cevabını.

"ANNE! BABA! BİR SORU SORDUM SİZE!"

Chuuya ağzında bir şeyler gevelemeye çalıştı.

"Oğluşum şimdi... Şöyle ki... Hmm..  Heh! LEYLEKLER! seni ee... Şimdi bak bir gece baban ve ben leylekleri çağırdık ve bir oğlumuz olmasını istedik. Leylek de seni kapımıza getirdi."

"Gerçekten mi? Ohaa! Ben de görmek istiyorum o leyleği! Anne şimdi çağırmaz mısın o leyleği?"

"Olmaz bebeğim. Çünküü... Ee.. Çünkü o leylek seni yer! Eğer bir leylek getirdiği çocuğun büyümüş halini görürse onu yer. "

"Eyvahh! O zaman çağırma anne! Ama... Ama leylekler insan yemez ki!"

"Bal gibi de yer işte! İnanmıyorsan babana sor. O bu işleri daha iyi bilir."

Kurayami hemen başını koltukta yatan babasına çevirdi.

"Baba leylekler insan yer mi?"

"Orasını bilmem ama ben seni yiyebilirim! Gel buraya!"

Dazai Kurayami'yi kucağına alıp onu gıdıklamaya başladı. Ardından Chuuya da katıldı tatlı oyunlarına...

Birkaç gün sonra ise Kurayami dışarıya, arkadaşlarıyla oynamaya çıktı. İki aşığımız ise yıllardır bu anı bekliyormuş gibi birbirlerine baktılar.

"Sonunda sadece sen ve ben varız kızılım. Ahh seni uzun zamandır arzuluyorum bebeğim."

"Sonunda boş vaktimiz var. Ama hızlı ol! Her an geri gelebilir."

"Tabiki hızlı olacağım bebeğim! Arzularımı dışarı çıkarmanın vakti geldi de geçiyor."

Sonra onu belinden tutup duvara yasladı. Ardından özlem duyduğu dudaklara yapıştı. Kurayami yüzünden öpemiyordu onu doyasıya. Şimdi ise anın tadını çıkarıyordu.