Kalbimin Sesi

Abim Mi?

Hayatımda değişen yine hiç bir şey yoktu.

Çok boş bir hayatım vardı ve bu böyle de devam edecekti fakat ben böyle olmasını istemiyordum.

Kafamın içindeki sesler susmak bilmiyordu. Ne yapsam susturamadım şuan ise boş boş geziyordum.

Yapacak başka bir şey gelmiyordu aklıma ve gelse bile yapabileceğimi sanmıyorum.

Eski mahalleme gelmiştim belki kafamdaki sesleri geçmişim sustururdu.

Kulağımda evden çıkarken taktığım kulaklık vardı ve ben hâlâ çıkarmamış şarkı dinlemeye devam etmiştim.

Dinlediğim şarkı ise 'Historia de un Amor' bu şarkıya bayılıyordum. Neden bilmiyorum ama beni sebepsizce kendine çekiyordu.

'Dert tepesi' olarak adlandırdığımız tepeye gelmiştim ve oturup boşluğu izliyordum.

Sadece boşluk, büyük bir boşluk.

1 saat civarı burada oturdum tam kalkacaktım ki yanımda bir hareketlilik hissettim.

Yanıma oturan kişiye baktım. Gözlerim her yere boş bakıyordu artık ama bunun bir sebebi yoktu.

Yiğitti bu, yiğit benim çocukluğum Aybars abi benim çocukluğum ve abim benim çocukluğum.

Hep evden kaçıp Yiğit'lere giderdim ve Serpil teyze her zaman güler yüzle karşılardı beni.

Gözlerim dolmuştu ve şuan tek gözleri dolan ben değildim.

Sarılmak istiyorum şuan Yiğit'e sarılmaya ihtiyacım vardı. Ben yapamadım, cesaret edemedim sarılmaya ama o yapı. İyi ki de yaptı.

Yiğitle konuştuk. Geçmişi, geleceği ve bugünümüzü.

Ayağa kalktık ve yürümeye başladık.

İleride Taha abimi ve Aybars'ı görmemle koşarak gittim ve abimin boynuna atladım.

Gülerek sarıldı bana ve hayat tekrardan yaşanılabilir hâle geldi benim için.

Sonra Aybars'a sarıldım ve yürümeye başladık yine.

Saate baktım. 6:17 tam şuan annem arıyordu.

"Efendim anne." Diyerek açtım telefonu.

"Kızım eve ne zaman gelirsin?" Diye soru yöneltti.

"Bilmiyorum ki anne, Abim ve arkadaşım var yanımda şuan. Bir şey mi oldu?"

"Tamam abini ve arkadaşını al eve gel. Sizi yemeğe bekliyorum." Telefonu bir anda yüzüme kapattı.

Arkamı döndüm ve abimi dibimde buldum.

Hadi ama şimdi de telefon mu dinliyordu?

"Sevgilim yok abiciğim, Merak etme."

"Biliyorum güzelim. Olsa da gizlemezsin zaten." Dedi ve göz kırpıp önüne döndü.

"Annem sizi yemeğe bekliyormuş hadi gidiyoruz."

"Oldu o zaman kardeşim, sonra görüşürüz biz." Aybars'ın sesi ile o tarafa döndüm.

Abi demiyorum çünkü neden diyeyim?

Yiğit gülerek bize bakıyordu. Bu dörtlü tekrar bir araya gelmişti ve mutluydu. Bende öyleydim.

"Düşün önüme çocuk adamlar... Sizde geliyorsunuz."

"Kanka çocuk adam dediğin kişiler, Asker ve Mimar. Hatırlatırım" bu çocukta beni bozmasa ölür zaten. Allah'ım yarabbim.

Onu takmadım ve düşün önüme diyen ben değilmişim gibi önden gitmeye başladım.