Hayatı iyi bir şekilde ilerleyen ana karakter kızımız bir gün ansızın öğrendiği gerçeklerle yıkılır.
Acaba hayatı yine eskisi gibi olabilecek mi yoksa her şey daha da mı kötü olacak?
_______________
Klasikleşmiş kurgu, alışılmışın dışında ilerleyiş...
Bölüm şarkısı: ♪ Madelen Duke- Born Alone Die Alone
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Dokunamadığım, göremediğim, dindiremediğim bir acı taşıyor yüreğim. Biraz yalnızlık, biraz hüzün, biraz çaresizlik... ~Mevlana
_______________🎭
Sabah gözlerimi babamın bağışlarıyla açmıştım. O kadar çok bağırıyordu ki, sesi odama kadar geliyordu. Babam öyle kolay kolay bağırmazdı. Kesin bir şey oldu! Acaba dedim, acaba yine yıllar öncesine mi dönüyorlardı. Acaba eskisi gibi annemle kavga mı ediyorlardı. Bu düşünceyle kalbimin hızı artmaya başladı.
O zamanları çok zor atlatmıştık yine olacak diye ödüm kopuyordu çünkü onlar bende pek iyi bir etki bırakmamıştı. Fırat o zamanlar küçük olduğu için pek anlamıyordu olanları. Hatırladığıdan bile şüpheliyim hatta. Umarım hatırlamıyordur.
Bir ayrı bağırışla yerimden sıçradım. Bu normal değildi. O kadar korktum ki, aşağı ne zaman, nasıl indim onu bile bilmiyordum.
İndiğim anda gördüğüm manzara düşündüğüm gibi olmasa da, hiç iç açıcı değildi.
Babam telefonda birisine bağırıyor, annem yerde hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Teyzem gözleri dolmuş halde annemi sakinteştirmeye çalışırken eniştem de babamı tutmaya çalışıyordu. Gözüm Fırat'ı ararken onun Çağrı'yı bu ortamdan götürmış ola bileceği aklıma geldi.
Koşarak annemin yanına gittim: "Anne...! Annem! Noluyor?.! İyi misin?! Neden ağlıyorsun?" Annemin durumu o kadar kötü olmuştu ki, beni fark edemiyordu. "Bir şey mi oldu?! Cevap ver anne! Korkutuyorsun beni!"
Endişeyle Teyzeme döndüm "Teyzem n'oluyor?! Anneme mi bir şey oldu? Babam niye bağırıyor?! N'olur biriniz cevap verin artık!" dedim.
Annemin beni sonunda fark ettiğinde ağlaması daha da şiddetlenmişti. Hemen bana sarılmış içi dışına çıkacakmışcasına ağlıyordu. Bir yandan da bir şeyler mırıldanıyordu fakat ne dediğini anlamıyorumdum. Annem bana sarılırken ben de onu sakinleştirmek için saçını okşuyor, sırtını sıvazlıyordum. Teyzeme baktığımda onun da gözleri sırılsıklam olduğunu gördüm.
Ne oluyordu bu lanet evde?! Aklımdan bin türlü senaryo geçerken panik yapmadan edemiyordum. Bu kadar kaosu bünyem kardırmıyordu.
Endişeyle babama baktığım zaman artık bağırmasa da, kızgın bir boğayı andırıyordu. Sanki karşısına birisi çıksa parçalayacakmış gibi duruyordu. Ne yalan söyleyeyim biraz tırsmıştım ama o asla bize zarar vermezdi. Yine de korkutucu görünüyordu. Annemle beni gördüğünde gelip ikimize de sarıldı. Öyle sıkı sarılıyordu ki ikiside, sanki hemen ben yok olacakmışım gibi, bırakmak istemiyormuşcasına.
