Napabuntong hininga nalang ako habang umiinom ng kape, all this days ganon lang yon? Pinaghirapan ko pa naman yon.
"Uy par, lalim mo."
Napaharap ako sa kaibigan ko, andito kami sa isang coffee shop, nagpapahinga na para bang walang trabaho, it's been years since we graduated and now sakto lang naman sweldo para sa pangangailangan ko.
"Wala, parang gusto ko mag work abroad." Saad ko, napatingin naman sakin si Renzo. "More money" saka ako tumawa.
"Siraulo, e d isama mo rin ako." Saad niya. "Gusto ko rin maka travel."
"Sus, gusto mo lang ako makasama." Panunukso ko sa kanya.
"Bading!, kadiri ka."
Hindi na ako sumagot sa halip ay tinuon ko ang tingin ko sa labas, makulimlim ang langit, it's feels like uulan mamaya, ni hindi ako nag abala na magdala ng payong although naka kotse naman.
"Vant, ba't parang tulala ka diyan."Worried niyang saad.
"I'm fine, may iniisip lang.
Tumango naman siya. I lied hindi ako okay, hindi ako matino, andaming nangyayari sa buhay ko.
Matagal na rin since nangyari yon but still it hunts me gabi gabi, I don't know why pero i feel like na ayaw niya akong mag move on. Ni ayaw niya akong pakawalan sa mundo niya.
"Please give me another chance" she said while crying, ang sakit makitang umiiyak yung taong mahal mo pero nangunguna ang galit ko. Ni hindi ako makatingin sa kanya ng diretso.
"Chance?,For Pete sake naman Mey you cheated on me" galit ako, gusto ko sumabog, gusto kong magwala pero tanging lakas ng loob lang meron ako. "I can't even think clearly" garalgal na ang boses ko. "Ano masaya ba? Kunteto kana?."
"Misunderstanding lang to, please Vant give me another chance" nakayuko siyang nagmamakaawa sakin, all I can do is to stare at her blanky, ni emosyon ko biglang nawala.
Nagising ang diwa ko sa pag snap ni Renzo, masyado na naman akong nilalamon ng nakaraan.
"Are you okay?, you look sick ngayon, akala ko ba mag papa relax tayo.
Tumango ako"I'm fine nga, stress lang siguro to." I lied
This is a nightmare not stress.
"Weh? Maniwala, ulol!
" Oo nga."pagalit kong sagot sa kanya." Desisyon ka!. "
" Paano lutang ka na naman, parang iba ata yan. "
Tiningnan ko naman siya ng masama, kahit mapang asar to siya lang talaga nakakaintindi sakin." Asan na ba yung tatlo? Feeling vip din sila."
Agad napatingin sa phone ni Renzo." On the way daw, pero I think naliligo. "Saka tumawa.
" Andito na kami. "Agad akong napalingon sa boses na nanggaling, paano mo maririnig e ang konti ng tao sa coffee shop.
" Tagal niyo, naiinip na kami. "Saad ko. "Upo kayo tas mag chismisan tayo."
Umupo ang tatlong babae, this is my circle may kanya-kanyang buhay but still may time para mag bonding.
"Grabe no? Kung kailan matanda na tayo hindi na drawing yung gala natin, unlike noong college days pa." Saad ni Zijjy.
"Yup, may pera na kasi tayo." Sunod ni Nicky.
"Anyways wazzup girls, musta buhay natin diyan?." Biglang tanong ni Renzo.
"Hay nako, ganon pa rin maganda pa rin naman ako." Saad ni Chen.
Nagtwanan nalang kami, tagal na rin since nagkita ulit kami. Even though asa hustong edad na kami we act like we're teens. Still andoon pa rin yung side na ayaw naming mawala sa isa't isa.
May pinagdadaanan pero andyan yung bawat isa para subaybayan ka, I'm blessed to have this friendship na para bang ito lang yong nagtatagal sakin.
I deeply sighed when my heart skip a bet, those smiles na na heheal ako sa lahat, tiningnan ko sila na mag usap usap and it makes me feel special.
"I'm i special?" Tanong niya.
I smiled"yep, you're special, you're more than special."
Mapait akong ngumiti ng maalala yon, winaksi ko nalang ang isip ko para mawala iyon, I can't let this thing ruin my mood.
Nakangiti akong sumasagot sa tanong nila, hindi ko pinakita ang mukha na may iniisip, gusto ko na maging masaya kami.
Halos abotin kami kakagala, ang ganda ng usapan namin, and now we're eating sa isang restaurant for our dinner, nag aya sila kasi baka hindi na naman kami magkita ng ilang weeks lalo na busy kami lahat, well hindi naman araw-araw naman kami magkasama ni Renzo, sila lang talaga yon.
Nagpaalam na kami sa isa't isa, Renz will probably go to her house, nag pa iwan ako, I will make myself enjoy my life.
Naglalakad ako sa isang park, walang ulap, napatingala ako sa langit, those star, shining and sparkling, hindi ko mabilang ilan sila.
I sat on the bench, the cold wind touches my skin, ganito pala yong feeling na ikaw lang, na wala kang kasama sa matagal na panahon, ganito pala yong feeling na you can't relate sa iba.
Inayos ko ang damit ko saka umalis, lakad dito sabay tingin sa nag gagandahang imprastaktura.
Napatigil ako sa paglalakad ng asa isange tulay ako, this bridge with those lights at both side, ang ganda tingnan, konti ang tao dahil na rin sa gabi na.
I walked slowly, feeling like I'm in a movie where im the main lead, ni hindi ko mapigilang matawa sa iniisip ko.
As i continue, may dumaan, isang pamilya na mukha, isang alala na naman ang bumalik sakin. Napahinto ako, kinakabahan akong tumalikod. May kung anong pumipigil sakin para gawin iyon.
Dahan dahan akong tumalikod, and there she is, the woman i never want to see, standing, looking at me, hindi ko man lang maiwas ang tingin ko sa kanya, all these years i can't forget her, kahit ang ginawa niya sakin.
We stare at each other, no one dare to move, hindi ko maigalaw ang katawan ko para tumalikod at huwag siyang tingnan, my heart skip a beat, it's keep beating like parang mangyayari ulit.
I stare at her, waiting for her to turn around and forget that we saw each other, but im shocked, she whisper in the air.
"Vant."
