Please don't forget me // ft. bankzitters

Hoofdstuk 7

Tijd skip naar de dag dat je naar het ziekenhuis moet

~~~

Isabels POV:
Ik wordt wakker van m'n wekker. Over een paar uur moet ik weer in het ziekenhuis zijn voor mijn eerste chemokuur. Ik heb de jongens vertelt dat ik een paar dagen met wat vrienden weg ga. Volgens mij geloven ze me wel. Ik zet m'n wekker uit en loop naar de badkamer en doe m'n kleding aan die ik gister al had klaargelegd. Ik kam m'n haar nog even en doe een beetje mascara op. Ik loop naar beneden en pak een bakje en doe er wat yoghurt en aardbeien in.

Je zit aan het kookeiland je yoghurt op te eten als Robbie binnen komt. "Moguh." Zegt hij op z'n Brabants terwijl hij nog in z'n ogen wrijft. "Morguh." Zeg ik terug. "Hoe laat moet je daar zijn?" "10:30." Hij knikt en zet koffie. "Moet ik je brengen?" "Nee ik kom er wel, bedankt." Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om met de trein te gaan, maar ik kan hem moeilijk vertellen dat hij me moet afzetten bij het ziekenhuis. Als ik mijn yoghurt op hebt pak ik m'n  tas en loop naar de gang. Onderweg zeg ik Robbie nog even gedag met een knuffel. Ik trek m'n schoenen aan en loop naar buiten.

Het is een paar dagen na de chemokuur. Ik wordt wakker van het licht dat de kamer binnen komt. Ik ga recht zitten en wrijf in m'n ogen. Niet veel later komt de verpleegster binnen. "Goedemorgen, hoe voel je je?" Vraagt ze vrolijk. "Uh ja prima." Ze kijkt me aan. "En hoe gaat het echt?" "Beetje misselijk, maar verder wel goed." Ze knikt. "Dat is normaal, de dokter zal straks ook nog even langskomen. Heb je al iets gegeten?" Ik schud m'n hoofd. "Nog niet." "Ik zal iets voor je halen." Zegt ze weer vrolijk en ze loopt je kamer uit.

Later die dag komt, zoals de verpleegster al zei, de dokter langs. "Goedemiddag, hoe voel je je?" "Ja goed, vanmorgen een beetje misselijk maar nu niet meer." Hij knikt. "Mooi zo. Ik heb goed nieuws, morgen mag je weer naar huis. De resultaten van de kuur waren goed." "Echt!?" Hij knikt. Daarna legt hij me nog van alles uit. Ik probeer zoveel mogelijk te onthouden, maar na een tijdje ben ik de helft alweer vergeten. Ik weet dat m'n haar uit zal vallen en dat ik geen alcohol mag drinken. Ook moet ik me rustig houden. Dat waren ook gelijk de belangrijkste dingen die ik moest onthouden.

De volgende dag zit ik in de trein onderweg naar casa del huts. Ik app de jongens in de groepsapp.

U
Hee jongens! Ik ben onderweg naar jullie toe!

Robbie van de Graaf
Tot zo!

Raoul de Graaf
Ik maak vast lunch!

De andere jongens sturen ook allemaal nog iets, maar ik druk m'n telefoon uit. Ik ben doodmoe.

Als ik later aan heb gebeld doet Milo open. "Hee Miel!" Zeg ik terwijl ik hem een knuffel geef. "Hee kleintje!" Robbie komt ook de gang op. "Hee Isa!" Zegt hij. Ik laat los uit de knuffel en geef Robbie een knuffel. "Hee Rob!" Als ik een even later iedereen een knuffel heb gegeven, zijn de broodjes die Raoul heeft gemaakt ook klaar. "Roel, dit zijn echt heerlijke broodjes!" Zeg ik zodra ik de eerste hap heb gezet. "Dankjewel." Zegt hij met een lach op zijn gezicht.

Die avond ben ik na het avond eten meteen in bed gaan liggen, ik heb niet eens de moeite genomen om m'n haar te kammen of m'n tanden te poetsen. Ik lig al een uur doodmoe in bed, maar slapen lukt niet. Ik kan gewoon niet slapen als ik m'n tanden niet heb gepoetst. Ik wil echt opstaan en naar de badkamer lopen, maar het lukt gewoon niet. 3.., 2.., 1.., en ik ga op m'n bed zitten. Snel sta ik op, zodat ik niet weer zou gaan liggen. Langzaam loop ik naar de badkamer.

Zonder erbij na te denken pak je je tandenborstel en tandpasta en poets je je tanden. Ik ben zo moe dat ik niet eens door heb dat Matthy de badkamer in is gekomen. Ik merk hem pas op als hij vraagt. "Ben je moe?" Ik knik. "Ik zie het aan je." Zegt hij met een lieve glimlach op zijn gezicht. "Alleen m'n haren nog kammen, dan ga ik slapen." Ik zoek mijn borstel in mijn toilettas. Als ik hem heb gevonden pakt Matthy hem uit mijn hand. "Mag ik?" Vraagt hij. Ik knik als bevestiging dat hij m'n haren mag kammen. Ik zet m'n handen op de wastafel en leun erop zodat ik niet omval. Voorzichtig kamt Matthy mijn haar. Ik doe m'n ogen dicht en geniet ervan. "Is het normaal dat je zoveel haar verliest?" Vraagt Matthy na een tijdje. Ik draai me om en kijk naar m'n borstel. Er zit veel meer haar in dan dat ik normaal verlies als ik het kamt. "Komt door die tering chemo." Zeg ik zonder erbij na te denken. Als ik me besef wat ik zeg kijk ik Matthy aan. Hij keek mij al aan met een   bezorgde, maar vooral bange blik. "Wat..?" Zegt hij zacht. Ik schud m'n hoofd en vraag hem voorzichtig. "Matthy, wil je dat alsjeblieft vergeten?" Hij schudt zijn hoofd. "Weet Robbie dit al?" Langzaam schud ik mijn hoofd. "Wil je het alsjeblieft stil houden, ik wil het hem binnenkort vertellen." Lieg ik, ook al moet ik het hem binnenkort wel vertellen als m'n haar zo blijft uitvallen. Zonder nog iets te zeggen duwt hij de borstel in mijn handen en loopt hij naar zijn kamer. Ik zucht en loop ook weer naar mij kamer. Ik ga in bed liggen en val huilend in slaap. Waarom moest precies Matthy er als eerst achter komen, hij heeft het al moeilijk.

~~~