Please don't forget me // ft. bankzitters

Hoofdstuk 11

Isabels POV:
Ik wordt wakker nadat ik in slaap was gevallen. Robbie en Raoul zitten op de stoelen in de kamer. "Waar is Matthy?" Vraag ik aan hen. "Die is al een halfuur ondertussen naar de wc." Zegt Robbie als hij op z'n horloge kijkt hoe laat het is. "Kan je wat water voor me pakken Rob?" "Tuurlijk." Hij staat op en loopt de kamer uit. Als de deur dicht is zeg ik. "Raoul?" "Ja?" "Je moet Matthy zoeken. Hij doet zichzelf pijn." "Huh wat.., hoe weet je dat." "Dat maakt niet uit, ga hem zoeken. Ik maak me zorgen om hem." Zeg ik en daarna komt Robbie weer binnen met het water. "Hier." Zegt hij terwijl hij me het water aangeeft. "Dankje." En ik neem een slok en zet het op het kastje naast het bed. Ik hoor Raoul zuchten en hij zegt. "Ik ga Matthy ff zoeken, ik laat iemand anders ff hier zitten." Hij staat op en loopt de deur uit.

Al snel komt Milo naast Robbie zitten. "Ik ga slapen." Zeg ik na een tijdje. Ik zie Robbie en Milo knikken. En ik doe mijn ogen dicht. Slapen lukt niet, ik blijf me afvragen of het goed gaat met Matthy. Ik houd me ogen dicht en hoor Milo en Robbie een beetje praten.

Raouls POV:
Ik loop naar de wc. Doet Matthy zichzelf pijn? En als hij dat doet waarom heb ik dat nooit doorgehad? Ik kom aan bij de wc. Ik zie dat hij op slot zit dus ik klop aan. Geen reactie. Ik klop nog een keer. "Bezet." Hoor ik Matthy zeggen. "Matthy, kan ik ff met je praten?" "Hoezo?" "Doe de deur even open." Het duurt even, maar dan gaat toch de deur open. Ik zie Matthy staan met rode ogen van het huilen. "Rondje lopen?" Vraag ik hem. Hij knikt. "Hoezo moest je me spreken?" Vraagt hij als we beginnen te lopen. "Isabel maakt zich zorgen om je." Begin ik. Hij zegt niks dus vraag ik na een tijdje. "Matthy, doe je jezelf pijn?" Hij staat stil en trekt wit weg. Wel dus. Zijn ogen worden weer waterig. Is sla mijn armen open en geef hem een knuffel.

"Het maakt niet uit Matt. Het komt goed, echt waar." Ik voel dat hij zijn hoofd schud. "Jawel, en ik ga je ermee helpen. Het komt echt goed Matthy." "Alles goed hier?" Vraagt een verpleger die langs loopt. Ik knik en hij loopt door. Ik en Matthy staan nog even in een knuffel als ik vraag. "Zullen we terug?" Hij knikt en we laten los uit de knuffel. "Roel?" "Ja Matthy?" "Kunnen we het nog even tussen ons houden?" Ik knik. "Tuurlijk, maar we moeten Isabel wel laten weten dat je oké bent goed?" "Ja."

Isabels POV:
Ik lig met mijn ogen dicht. Milo en Robbie, die nog steeds in mijn kamer zitten, denken dat ik slaap. Precies wat ik nodig heb. Ik hoor de deur opengaan. "Heb je Matt gevonden." Vraagt Robbie aan, ik gok Raoul. "Ja, we hebben ff een rondje gelopen. Slaapt ze?" Vraagt, zoals ik al dacht, Raoul. Er zal wel iemand hebben geknikt, want ik hoor geen antwoord. "Mag ik in de kamer blijven?" Vraagt Raoul weer. "Ja ik ga wel." Hoor ik Milo zeggen. En niet veel later valt er een deur dicht. Ik doe alsof ik er wakker van wordt. "O sorry, maakten we je wakker?" Vraagt Raoul terwijl hij naar me toeloopt. "Ja, maar maakt niet uit hoor." Zeg ik tegen hem. Als hij bij me bed staat geeft hij me een knuffel. Terwijl hij me een knuffel geeft fluister hij zodat alleen ik het hoor. "Ik heb er met Matthy over gepraat, hij is oké." En hij laat weer los uit de knuffel en loopt terug. Robbie kijkt me vragend aan en ik haal mijn schouders op.

Die nacht wordt ik wakker en ik zie Robbie op het bankje ligt te slapen. De andere jongens waren naar huis gegaan en zouden morgenochtend weer terug komen. Ik kijk op het wekkertje dat op de kast naast het bed staat. 04:36. Ik laat me weer in bed vallen. Zou Matthy zichzelf wat aandoen? Vraag ik mezelf opeens af. Ik haal diep adem en probeer weer in slaap te vallen, maar dat lukt niet meteen. Pas na wat een uur voelde viel ik weer in slaap.

De volgende ochtend wordt ik al vroeg weer wakker. "Goedemorgen, hoe gaat het?" Vraagt Robbie die ook al wakker was. "Ja prima, beetje koppijn." Hij knikt. "Iets eten?" "Nee hoor, ik heb geen honger." "Oke, de jongens zijn ook weer onderweg." Ik knik en zet mijn bed omhoog.

Niet veel later komen de jongens inderdaad binnen. "We mochten allemaal de kamer in zolang we rustig zijn." Zegt Raoul nadat iedereen elkaar begroet had. Ze zijn rustig ergens over aan het praten als de dokter binnen komt. "Goedemorgen Isabel, ik val maar meteen met de deur in huis, we hebben de uitslag." Het wordt heel stil in de kamer en ik knik. De dokter haalt diep adem en zegt dan. "Het spijt me echt heel erg, maar er is niks meer wat we kunnen doen." Ik kijk naar de lege muur voor me. In mijn ooghoek zie ik Robbie zijn hoofd schudden. Ik slik en begin wazig te zien door de tranen in mijn ogen. Het komt echt tot me door, ik wordt niet meer beter.

"Nee, nee." Hoor ik Robbie zeggen terwijl hij nog steeds zijn hoofd schud. Hij staat op en loopt naar me toe om me een knuffel te geven. Ik ga recht zitten en geef hem een knuffel. Ik zit huilend in de armen van Robbie als er iemand de kamer uitloopt. Normaal zou ik kijken wie het is, maar nu boeit het me even niet. Niet veel later gaat de deur weer open. Robbie laat los uit de knuffel en ik ook. Ik kijk om en zie Koen met 2 bekertjes water staan. Robbie pakt er een aan en knikt als bedankje. Ik pak er ook een en zeg. "Dankjewel." Ik neem een slokje en haal diep adem.

~~~

Dankjewel voor het lezen. En btw de volgende delen zullen misschien allemaal wat heftiger worden.

Kusjess xx