Please don't forget me // ft. bankzitters

Hoofdstuk 13

Isabels POV:
"Isabel, ik vind je leuk." Zegt Matthy als Robbie de deur achter zich dicht heeft gedaan. Ik slik even, die zag ik niet aankomen. "Matthy, ik vind je ook leuk echt waar, maar het kan niet. Ik ben er binnenkort niet meer. En geloof me als ik niet ziek was geweest had ik zelfs van je gehouden." Zeg ik zo lief mogelijk tegen hem. Terwijl ik dat zegt voel ik mijn ogen waterig worden. Bij Matthy zie ik ook een traan over zijn wangen heen rollen. "Ik weet het, maar ik moest het gewoon tegen je gezegd hebben." Zegt hij met de liefste glimlach die ik ooit heb gezien. Ik lach zo lief mogelijk terug. Ik zie hem snel zijn traan wegvegen al de deur opengaat.

"Milo en Koen gaan naar huis. Raoul wil blijven slapen vannacht. Wat doe jij?" Vraagt Robbie die in de deuropening staat aan Matthy. "Ik ga ook wel naar huis." Zegt hij. Hij kijkt me nog even aan voor hij de deur uitloopt. "Tot morgen." Zegt ie. "Tot morgen Matthy." En terwijl Matthy de kamer uitloopt komt Raoul binnen en gaat naast Robbie op het bankje zitten. "Vind je het oké als ik blijf slapen?" Vraagt hij aan me. "Ja tuurlijk."

Robbie's POV:
De volgende ochtend zijn Raoul en ik al vroeg wakker, die bankjes liggen voor geen meter. Ik kijk op mijn telefoon. 7:49. Om 8:00 komt de verpleegster altijd checken, meestal zou Isabel nu ook wel wakker zijn. Zou ze..? Nee, nee dat kan niet. Ze slaapt gewoon langer.

Iets over achten komt dan inderdaad de verpleegster binnen. "Goedemorgen." Zeg ik. "Morgen." Ze kijkt even naar Isabel en dan naar wat apparatuur. "Ik zal even de dokter halen." Zegt ze en ze loopt de kamer uit. Ik kijk naar Raoul hij keek mij ook al aan. Hij denkt hetzelfde, maar voordat we iets kunnen zeggen komt de dokter binnen. Zonder iets te zeggen komt hij voor ons staan.

"Het spijt me heel erg om dit te moeten delen, maar Isabel is helaas niet meer bij ons." Ik voel de tranen over mijn wangen rollen. Ze is er niet meer. Mijn nichtje is dood.

De rest ging allemaal heel snel. Raoul had de jongens gebeld en die waren zo snel mogelijk hierheen gekomen. Isabel haar lichaam is verplaatst. Nu zitten we met z'n vijven op de kamer. Allemaal zijn we stil. Het enige geluid komt van de gang.

Even later komt de verpleegster binnen. Ze knikt even als begroeting. Ik knik terug en de andere ook. "Isabel heeft voor ieder van jullie een brief geschreven als laatste afscheid." Ze legt de brieven op een tafeltje neer. "Dankjewel." Zegt Raoul. Ze knikt en loopt de deur uit. Raoul pakt de brieven van tafel een deelt ze uit. "Leest iedereen zijn brief voor?" Vraagt hij. Iedereen knikt. Ik slik en zeg. "Ik begin wel." Ik open de brief en begin te lezen.

Lieve Robbie,
Ik had me in heel mijn leven geen betere neef kunnen wensen.
Je beschermde me. Zoals de keer dat je een jongen uit mijn klas in elkaar sloeg, omdat hij me pestte.
Je luisterde naar me. Zoals de keer op het familieweekend toen niemand mijn verhaal wilde horen over een konijn dat ik gered had. Jij kwam bij me zitten en luisterde aandachtig.
Je was er voor me, als iedereen het te druk had. Zoals op mijn moeders begrafenis, toen ze alleen aan mijn vader dachten en even waren vergeten dat het mijn moeder was die was overleden. Jij was degene die toen naast me kwam zitten en me een knuffel gaf.
Je ontving me altijd met open armen. Zoals niet heel lang geleden, toen ik geen huis meer had. Je liet me bij jou en de jongens slapen. Zo lang als het nodig is, had je gezegd. Maar ook toen ik je vertelde dat ik ziek was.
Wat ik probeer te zeggen, is dat je er altijd voor me was. En daar ben ik je voor eeuwig en altijd dankbaar voor. En niet alleen deze dingen, maar nog zoveel meer dingen. Ook wil ik je hierbij vragen om een speech te geven op mijn begrafenis. Ik zal je nooit vergeten Robbie.
Laatste kus, je nichtje Isabel.

Er rollen tranen over mijn ogen. En of die ooit nog zullen stoppen weet ik niet. Dan vouwt Raoul zijn brief open en kijkt me even aan, als vraag of hij mag beginnen. Ik knik en hij begint.

Lieve Raoul,
Ik ben er heel erg dankbaar voor dat ik jou heb leren kennen. Jij bent degene die ervoor zorgde dat ik er over durfde te praten. Jij bent degene die ervoor zorgde dat ik het Robbie en de rest heb verteld dat ik ziek was. Zonder jou had ik het ze nooit durven te vertellen. Daar ben ik je echt altijd dankbaar voor.
Ook als we dan samen voor het eten zorgde was het altijd heel gezellig, altijd viel er wel wat om. Meestal kwam dat dan door mij. Maar als we dan met de andere jongens aan tafel zaten, werden ze er altijd weer blij van. Lieve Raoul ik zal je nooit vergeten.
Laatste kus, je kookmaatje Isabel.

Ik zie ook bij Raoul nu tranen over zijn wangen rollen. Koen is de volgende die zijn brief openvouwt. En ook hij begint te lezen.

Lieve Koen,
Het was altijd heel gezellig met jou in huis. Om je grappen kon ik altijd lachen. En zelf lachte je net zo hard mee.
Milo shipte ons vanaf day one. Of je echt zo over me denkt? Geen idee. Ik wil je wel laten weten dat ik dat niet doe. Je verdient het om dat te weten.
De leukste herinnering met jou? Dat je me hielp met mijn bed opmaken en je toen tering hard op je muil ging over mijn schoenen. Als ik er zo aan dank begin ik weer te lachen.
Lief Koentje, ik zal je nooit vergeten.
Laatste kus, Isabel.

Bij iedereen rolt er nu wel een traantje over de wang, behalve Milo en Matthy. Maar die zien er natuurlijk ook niet vrolijk uit. Milo geeft Koen een kleine knuffel en maakt dan ook zijn brief open.

~~~

Ik ga niet voor jullie liegen, maar toen ik dit deel schreef rolde er wel wat traantjes over mijn wangen heen hoor.

Kusjess xx