Please don't forget me // ft. bankzitters

Hoofdstuk 10

Matthy's POV:
We staan 2-2 gelijk en ik schiet de bal naar Isabel. Maar ze staat stil op het veld. En niet lang daarna zakt ze neer op de grond. Ik ren zo snel als ik kan naar haar toe, en ik ben niet de enige. Robbie en Raoul rennen ook meteen naar haar toe. Koen en Milo rennen naar de camera en zetten hem uit. "Isabel?!" Roept Robbie terwijl hij naar haar toe rent. Ik kom het eerst bij haar aan, daarna Raoul en daarna Robbie. Raoul legt meteen zijn vinger onder haar neus. "Ze ademt nog." Zegt hij. "Wat is er gebeurd? Moet 112 gebeld worden?" Vraagt Robbie bezorgd. "Matt, bel jij 112?" Ik knik en ren gelijk naar mijn telefoon.

Niet veel later is de ambulance aangekomen. Isabel wordt op een brancard de ambulance in gereden. "Er mag 1 iemand mee, wie wordt dat?" Vraagt een van de verpleegkundigen. "Ik, ik ben haar neef." Zegt Robbie terwijl hij achter haar. "Kom wij rijden erachteraan." Zegt Raoul die meteen naar binnen loopt. Ik slik en loop achter hèm aan net als de andere.

Ik zit voorin in de auto van Raoul. Hij rijdt, ik zit in de bijrijdersstoel en de rest zit achterin. Nu pas komt het binnen wat er zojuist allemaal is gebeurd. Isabel, die ernstig ziek is, is out gegaan. Ze moest zich rustig houden. En nu? Wat gaat er nu gebeuren?

Als we aankomen bij het ziekenhuis zien we Robbie in de wachtkamer zitten. We zeggen geen woord en gaan naast hem zitten. Zo zitten we een hele lange tijd, totdat er een verpleegster de wachtkamer binnen komt. "Allemaal voor Isabel van de Graaf?" Vraagt ze. We knikken. "Ze is stabiel. Er mogen 2 mensen de kamer binnen, anders wordt het te druk." Robbie staat op, wat logisch is want het is zijn nichtje. "Raoul?" Vraagt hij zacht. Raoul knikt en staat op. Samen lopen ze achter de verpleegster aan.

Isabels POV:
Langzaam wordt ik wakker. Ik doe mijn ogen niet meteen open. Ik hoor piepjes, ze komen me bekent voor. Ik lig in het ziekenhuis. Langzaam doe ik mijn ogen open, ik zie Robbie en Raoul op 2 stoelen zitten. "Isa, hoe gaat het?" Vraagt Robbie als hij ziet dat ik weer bij ben. Ik knik. "Wat is er gebeurd?" Raoul en Robbie leggen het uit.

Als ze klaar zijn komt de dokter binnen. "Hallo Isabel." "Hallo." Ik ken hem al, hij is ook de dokter die ik heb als ik een chemokuur heb. "Ik heb slecht nieuws. De leukemie zit nu ook in je hoofd." Het is stil in de kamer. Ik voel een traan over mijn wang heen rollen. "Over ongeveer een uur zal je worden opgehaald voor een kuur. We zullen er alles aan doen om je beter te maken." Ik knik langzaam terwijl er steeds meer tranen over mijn wangen rollen. Als de dokter mijn kamer uit loopt komt Robbie naar me toe en geeft me en knuffel. "Het komt goed, echt waar." Zegt hij zacht. Raoul staat op. "Ik zal het tegen de andere zeggen." Hoor ik hem tegen Robbie zeggen. En hij loopt de kamer uit.

Ik wordt wakker uit de narcose die ik voor de kuur kreeg. Ik doe mijn ogen open en zie dat alle vijf de jongens in mijn kamer zitten. "Hee, hoe voel je je?" Vraagt Raoul met een lieve glimlach op zijn gezicht. "Ik wil naar huis." Hij knikt. "Snap ik." Er valt een awkward stilte in de ruimte, die wordt verbroken als de dokter even later binnen komt.

"Hallo Isabel, hoe voel je je?" Ik haal mijn schouders op. "Beetje misselijk en moe." Hij knikt en kijkt dan naar de jongens. "Er mochten toch maar 2 mensen op de kamer zijn?" Iedereen knikt. "De verpleegster liet ons binnen." Zegt Milo. "Ze zei dat als we rustig en stil zouden blijven we de kamer in mochten." Maakt Koen Milo zijn zin af. De dokter knikt. "Oke. Ik denk dat we morgen op zijn vroegst de uitslag van de kuur kunnen delen, want daar wordt nu nog naar gekeken." Ik knik. "Is goed." "Probeer veel uit te rusten." Zegt de dokter en hij kijkt weer naar de jongens. "En ik moet jullie toch echt vragen om de kamer te verlaten. Er mogen echt maar 2 mensen in de kamer zijn, het spijt me." Matthy, Milo en Koen staan weer op. "Wilt iemand anders hier blijven? Als Robbie en Isabel dat ook goed vinden natuurlijk." Vraagt Raoul aan hun. "Mij maakt het niet uit." Zegt Robbie. Raoul kijkt me aan. "Kan Matthy blijven?" Hij knikt. En staat op. Matthy gaat weer zitten.

Als de andere jongens en de dokter uit de kamer zijn is Robbie de eerste die iets zegt. "Probeer wat te slapen anders Isabel." Ik knik en draai me op mijn zij. Waarom zegt Matthy niks? Vraag ik mezelf af. Ik laat het voor wat het is en val ik slaap.

Matthy's POV:
Ik zit nu samen met Robbie op Isabel haar kamer. Zelf slaapt ze en Robbie staart naar zijn nichtje. Ik staar naar de grond. Snijd jezelf, het is jou schuld. Klinkt het in mijn hoofd. Ik probeer er niet naar te luisteren, maar het wordt steeds harder en harder. Door jou is ze ziek. Spring uit het raam. Hoor ik weer. "Ik ga ff naar de wc." Zeg ik tegen Rob en zonder te wachten op antwoord loop ik weg. In mijn ooghoek zie ik de jongens in de wachtkamer me vragend aankijken, maar ik negeer ze. Zo snel als ik kan loop ik naar de wc.

Als ik in de wc kom sluit ik mezelf op in een hokje. Tranen rollen over mijn wangen. Ik kijk om me heen en zoek iets scherps om mezelf pijn mee te doen, maar ik zie niks en ik kan niks vinden. Onophoudelijk rollen de tranen over mijn wangen. Ik laat mijn hoofd in mijn handen zakken. Is het dan echt mijn schuld?

~~~

Hoofdstuk 10 al! Meer heb ik ook niet te zeggen. Weer bedankt voor het lezen!

Kusjess xx