Please don't forget me // ft. bankzitters

Hoofdstuk 15

Robbie's POV:
We zijn op de begrafenis en ik ben naar voor geroepen voor mijn speech. Ik loop naar voren. Ik leg mijn blaadje neer en haal diep adem voor ik begin.

Lieve Isabel,
Vandaag zou je 20 zijn geworden, maar 3 weken daarvoor werd het leven van je afgenomen. Het was stil in huis, te stil. Er was geen vrolijk meisje meer, die lacht om andermans grappen en in wiens ogen je kon verdrinken. Er was geen meisje meer in huis met lange bruine haren die het altijd goed met andere kon vinden.
Mijn nichtje, die ik heel mijn leven al heb gekend, is er opeens niet meer. Nooit zal ik haar meer horen huilen of lachen. Je zal nu liggen in rust en vrede, maar in onze herinnering zal je voor altijd blijven leven.

POV van een derde persoon:
Het is een week na de begrafenis. Raoul, Milo, Koen en Robbie pakken hun leven allemaal weer op. Robbie heeft daar nog wel een beetje moeite mee, maar het gaat steeds beter. Over Matthy kan je dat niet zeggen. Hij is na de begrafenis zijn bed niet meer uitgekomen. Zijn brieven zij allemaal af en een datum is geprikt. Vanavond. Precies een week na de begrafenis. Het kwam precies goed uit, de andere jongens waren vanavond uiteten.

'Ik zal haar weer zien.' Klinkt het in zijn hoofd. Hij staat met het doosje pillen in zijn ene hand en in zijn andere hand een glas water. Hij slikt de helft van de pillen weg met wat water. En meteen daarachter aan de andere helft. Het duurt niet lang voor je het glas water stuk hoort vallen op de grond. En een paar secondes daarna zou je ook hem kunnen horen vallen, maar niemand hoort het want niemand is thuis. Hij is uit zijn lijden verlost en zal voor altijd gelukkig zijn met haar daarboven.

~~~

Eindee