Please don't forget me // ft. bankzitters

Hoofdstuk 8

Isabels POV:
Het is een paar dagen nadat Matthy erachter is gekomen dat ik kanker heb. Volgens mij heeft hij het niemand vertelt. Ik ben al vroeg wakker en loop naar de keuken. Ik ben expres vroeg mijn bed uit gekomen, zodat ik niemand tegen hoef te komen. Maar Raoul staat ook al in de keuken en zegt. "Goedemorgen." "Morgen." "Iets eten?" Ik schud m'n hoofd. Ik geen zin in een gesprek met wie dan ook. "Je moet toch iets eten?" "Straks." "Gaat het goed met je?" Vraagt hij bezorgd. "ROEL HET GAAT HELEMAAL PRIMA MET ME. LAAT ME NOU MAAR MET RUST!" Schreeuw ik naar hem. Ik loop meteen met een spijt gevoel terug naar mijn kamer. Onderweg kom ik Matthy tegen. "Schreeuwde jij zo?" Vraagt hij, maar ik negeer hem en loop boos naar m'n kamer. Het is het eerste wat hij tegen me heeft gezegd sinds hij er achter was gekomen.

Als ik in m'n kamer kom doe ik de deur achter me dicht en ga op de grond tegen m'n bed aanzitten. "Isabel, mag ik binnen komen?" Vraagt Matthy terwijl hij op m'n deur klopt. "Ja kom maar." Hij komt binnen en gaat naast me zitten. "Wat is er aan de hand?" Ik haal diep adem en zeg. "Ik werd boos op Roel, maar het was niet m'n bedoeling. Het komt gewoon door die chemo." Matthy blijft stil. "Ik praat straks wel ff met hem." Hij knikt en vraagt. "Vanavond weer een rondje lopen?" "Ja graag!" Hij staat weer op. "Ik zie je zo nog wel." Zegt hij voordat hij de deur achter zich dicht trekt. Ik loop naar m'n kast en zoek wat uit om aan te doen.

Een uurtje later loop ik weer naar binnen. Iedereen is wakker en zit op de bank wat op de tv te kijken. "Raoul, kan ik je ff spreken?" Vraag ik. "Ja ik kom." Hij loopt achter me aan naar de gang. Als hij de deur achter hem dicht doet zeg ik. "Sorry dat ik vanochtend zo boos deed, het komt door de chemo en het was gewoon vroeg vanmorgen." Weer heb ik niet nagedacht over wat zei, maar zelf heb ik het nog niet door. Pas als Raoul zegt. "Chemo..?" Kom ik erachter dat ik me weer heb versproken. "Niet weer.." zucht ik. "Isabel, wie weten dit allemaal?" Vraagt Raoul bezorgd en een beetje streng. "Jij en Matthy." Zeg ik met tegenzin. Raoul haalt diep adem. "Wat heb je?" "Leukemie." "Mag ik Robbie halen, hij moet dit ook weten en-." Ik laat hem zijn zin niet afmaken. "Ja prima haal 'm maar." Hij loopt de woonkamer binnen. Pas als hij de deur weer dicht heeft gedaan rollen er tranen over mijn wangen.

Niet veel later komt Raoul met Robbieie terug. "Wat is hier aan de hand?" Vraagt Robbie bezorgd aan me terwijl hij zijn armen open houdt voor een knuffel. Ik vlieg meteen in zijn armen. "Moet ik het hem vertellen?" Vraag Raoul aan me. Ik knik. "Ze is ziek." Robbie kijkt me aan. "Wat heb je?" Vraagt hij. Ik veeg m'n tranen weg en zeg. "Leukemie." Meteen begin ik weer te huilen en Robbie trekt me meteen weer in een knuffel. "Hoe lang al?" "Ik kreeg het te horen op de dag dat ik hierheen kwam." Zeg ik door mn tranen heen. "Wie weten het allemaal?" Als ik niks zeg, zegt Raoul. "Ik en Matthy." Ik sta nog steeds huilend in Robbie zijn armen terwijl hij me een beetje heen en weer wiegt. Raoul loopt naar de woonkamer. En als de deur dicht is fluistert Robbie. "Het komt goed, dat beloof ik."

Die middag tijdens de lunch moest ik het van Robbie aan de andere jongens vertellen. "Isabel lunch!" Roept Raoul vanuit de keuken. Ik loop m'n kamer uit met buikpijn. Ik heb helemaal geen zin om het de andere te vertellen. Als ik de keuken inkom zitten de jongens allemaal al aan tafel. Ik ga naast Robbie zitten. "Isabel moet even iets vertellen." Hij kijkt me aan en knikt als teken dat ik het kan vertellen. "Vertel eens." Zegt Milo een beetje sarcastisch. "Ik heb kanker." Zeg ik zacht. Meteen is het stil. Ik kijk niemand aan en staar naar het broodje. Ik sta op en loop naar mij kamer. "Isabel eet-." Begint Robbie. "Nee, ik heb geen honger." Val ik hem in de reden. Als ik in mijn kamer ben doe ik de deur op slot. Ik laat me huilend op m'n bed vallen.

Koens POV:
Isabel heeft tijdens de lunch vertelt dat ze kanker heeft. Ze zit al een uur opgesloten in haar kamer, Robbie is al een paar keer langs geweest maar hij kreeg geen reactie. "Ik ga wel ff kijken bij Isabel." Zeg ik tegen Robbie. Hij knikt en ik loop naar haar kamer. "Isabel mag ik binnen komen?" Vraag ik haar terwijl ik op haar deur klop. Ik krijg geen reactie, maar na een paar seconden hoor ik de deur van het slot gaan. Ik doe open en loop binnen. Ik doe de deur meteen weer achter me dicht en ga naast haar zitten. "Hoe voel je je?" Ze haalt haar schouders op. "Ik heb me wel eens beter gevoeld." Het is even stil. "Zit je haar al 4 dagen in een knot door de.." Ik slik even. "Chemo?" Ze knikt. "Anders valt het uit." Ik geef haar een knuffel als ik een traan over haar wang zie rollen. Als we weer normaal zitten zegt ze. "Sorry dat jullie nu met mijn problemen zitten, daarom wilde ik het jullie ook niet vertellen." "Hé, het maakt echt niet uit hè. Wij, althans ik sowieso, zal echt voor je zorgen als het niet meer gaat." Ze schenkt me een lieve glimlach en ik lach terug. "Het komt goed ja?" Ze knikt. Ik sta op een loop naar de deur. Voordat ik ga zeg ik nog. "Kom je zo ook nog?" "Ja ik kom zo." "Tot zo." "Tot zo." En ik trek de deur achter me dicht.

~~~

Ik weet niet echt wat ik van dit deel vind. Maar goed. Toch bedankt voor het lezen!!

Kusjess xx