CANIM ÖĞRETMENİM *bxb*

14. Bölüm 🌙

Erdem

"Bana numaranı verir misin Meriç? Lazım olabilir belki."

Numarasını istediğim andan itibaren birkaç saniye geçmişti ve Meriç'in yüzündeki ifade, anonimin o olduğuna emin olmama yetmişti. Hayır, tabikide o bilmeyecekti bulduğumu. Yani... En azından bir süre. Sesli bir şekilde yutkunduktan sonra dudakları aralandı birkaç kez, bir şey diyecek gibi. En sonunda çalan telefonu kurtarıcısı olmuştu.

"Efendim anne." dedi dışarı bakarak. "Kapının önündeyim hemen geliyorum." dedi ve kapattı telefonu. Daha sonra bana döndü. "Hocam, gitmeliyim. Annem çağırıyor. Numarayı şeyini daha sonra şey ederiz." dedi hızlıca ve indi arabadan. Koşarak apartmana girdi. Resmen kaçtı. Kahkahama engel olamadım. 'Beni bul!' diyen çocuk muydu bu? Ona söylediğimde de böyle kaçacak mıydı? Asla! İzin vermeyecektim. Zamanı gelince söyleyeceğim. 2 aydır bekliyorum. Bir süre daha beklerim. Daha fazla orda durmadım. Eğlenceli bir müzik açıp keyifli bir şekilde eve doğru sürdüm arabamı.

Meriç
Erdem numaramı isteyince dumur olmuştum. Hiç beklemiyordum. Iç sesim selamı okumaya başlamıştı bile. Aklımdan geçen tek şey ise artık herşeyin bittiğiydi. 'Evet...' diyordum kendime. 'Buraya kadarmış Meriç.' Son anda çalan telefon kurtarıcım olmuştu. Aslında annem çağırmamıştı ama o an öyle demem gerekiyordu. Apartmana koşarak girdikten sonra merdivenleri de koşarak çıktım. Nefes nefese bir şekilde kapının ziline bastığımda, neden asansöre binmediğimi sorguluyordum. Annem kapıyı açmış ve sesiyle kendime gelmiştim.

"Oğlum allah rızası için çek artık elini şu zilden." diyerek elimi zilden çekmişti.

"Ah şey... Dalmışım ben." dedim ve içeri girdim. Annem bana baktığında anında gözleri dolu dolu oldu.

"Ne oldu sana bebeğim." dedi yüzümü incelereyek. Evet, yaralarımı görmüştü.

"Annem bir şeyim yok. Sokak serserileriyle sürtüşme yaşadık. Onların halini gör sen bir de." dedim sırıtarak.

"İyi ki boksa gidiyorsun oğluşum. Aferin sana. Benim oğluşumun ne zararı varmış onlara ?" diye kızıyordu annem kendince. Ama biliyordum ki onları bulsa lime lime ederdi. Anneler öyle değil midir? Söz konusu çocukları olunca bütün anneler kaplan kesilir. "Sen şimdi git bir duş al." dedi ve gözleri üstündeki kıyafete takıldı. "Senin böyle kıyafetlerin var mıydı? Hiç görmedim üstünde daha önce." dedi. Evet, annem dikkatli biriydi.

"Benim değil zaten anne. Hoca dün gece..." dedim ve ağzımdan kaçan şeyi farkedince sustum. Eveet şimdi yandık.

"Ne hocası?" diye sordu annem merakla.

"Ne hocası?" diye tekrarladım bende.

"Sen dedin az önce. Hoca dün gece dedin." dedi tek kaşını kaldırarak.

"Dilim sürçtü. Bora diyecektim. Hoca çıktı ağzımdan." dedim.

"Yalan söylemiyorsun Meriç değil mi?" diyerek elini havaya kaldırdı annem. Bunu küçüklüğümden beri, yalan söylediğimi hissettiği zaman yapardı ve ben de ilginç bir şekilde hemen doğruyu söylerdim. Ama artık büyüdük. Çocukluğumuzdaki gibi masum değiliz. Kolayca yalan söyleyebiliyoruz veya söylemek zorunda kalıyoruz. Ben şu an yalan söylemek zorundaydım.

"Yalan söylemiyorum anne." dedim aynı şekilde elimi kaldırarak.

"Peki madem dediğin olsun. Git bir duş al. Sonra gel bir şeyler ye." dedi.

"Duştan sonra yatacağım. Aç değilim. Kahvaltı ettik." dedim. Annemde yanağımdan öptü sulu bir şekilde.

"Tamam oğluşum. Hadi o zaman duşa." dedi ve kendisi mutfağa geri gitti. Bende çantamı odama bırakıp banyoya girdim. Kısa bir duştan sonra odama geçtim. Giyindikten sonra saçlarımı nemli bırakarak yatağıma uzandım. Aklıma direkt olarak Erdem geldi ve onun evinde kaldığım anlar geldi. Karnıma krem sürüşü, yaralarımı temizleyişi, benim için tereddüt etmeden kavga etmesi... Herşeyiyle mükemmel bir adama aşık olmuştum. Daha sonra aklıma en son mesajlaşmamız geldi. Kim olduğumu tahmin ettiğini söylemişti. Bu ayrıntı kafama dank edince hızla doğruldum yatakta, bir küfür eşliğinde.

"Yoksa...Siktiiir!"

🌙🌙🌙🌙🌙🌙🌙🌙🌙🌙🌙🌙

Ay nasıl yapacağım bu bebeklerimin arasını 🥺

Sizce Meriç farketti mi Erdem'in kendisini bulduğunu?

Yorumlarınızı bekliyorum 🙏🏻

Sizleri seviyorum 💙